ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΤΙ
ΥΛΙΚΟ ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ.
ΟΛΑ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ Η ΙΔΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΟΥΣΙΑ,
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΕΧΟΥΝ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΟΥΣΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΥΝ... ΚΑΙ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ "ΑΛΗΘΕΙΑ", ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ
ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ, ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ!
Ο άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς σε μιά αέναη αναζήτηση για να κατανοήσει τι πραγματικά είναι, ποιά είναι η σχέση του με όλα τα άλλα που απαρτίζουν τον ορατό και αόρατο κόσμο, τι απογίνεται μετά το θάνατό του και τόσα άλλα θεμελιώδη ερωτήματα. Πρόσφατα, μέσα από τις εξελίξεις της κβαντικής κυρίως φυσικής, ο άνθρωπος έχει αρχίσει να κατανοεί πράγματα που γιά τα περισσότερα χρόνια της μακράς πορείας του φαίνονταν αδιανόητα, όπως ότι αυτός "δημιουργεί" αυτό που κατανοεί ως πραγματικότητα και ότι εντέλει αυτή είναι μία ψευδαίσθηση ουσιαστικά και συνεπώς "υφίσταται" "κάτι άλλο" που δεν υπακούει στις γνωστές χωροχρονικές συντεταγμένες... Και όμως αυτήν ακριβώς την θεώρηση για την ύπαρξη είχαν, απ' ότι έχει εκφρασθεί από πολλές πλευρές, και οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί. Οι αρχαίοι αυτοί διανοητές, λοιπόν, έβλεπαν το φυσικό σώμα του ανθρώπου όχι ως κάτι ξεχωριστό, όπως λανθασμένα κάνει η επιστήμη έως τώρα, αλλά πάντοτε σε σχέση με την ψυχή που εδρεύει σε αυτό. Γι' αυτούς το σώμα είναι απλά το όργανο που αυτή χρησιμοποιεί και σώμα χωρίς ψυχή είναι κάτι αδιανόητο. Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α). Η ψυχή έλκει την καταγωγή της από το νοητικό πεδίο, για να εκδηλώσει την διαπλαστική και οργανική της ικανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητού και αισθητού και έρχεται να εμψυχώσει τα σώματα, γεννώντας το χώρο και το χρόνο. Αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας ψυχής του κόσμου η οποία μερίζεται σε ατομικές ψυχές, με σκοπό την απόκτηση της εμπειρίας του υλικού πεδίου.
Συμβατά με την θεώρηση αυτή των αρχαίων Ελλήνων και σύμφωνα με τις
νεότερες απόψεις της επιστήμης, είναι και τα όσα ο καθηγητής Robert
Lanza πρεσβεύει και τα οποία εδράζονται κυρίως στην κβαντική φυσική.
Έχει αναπτύξει μάλιστα μία θεωρία που λέγεται biocentrism
(βιοκεντρισμός) η οποία διδάσκει, μεταξύ των άλλων, ότι ο θάνατος, όπως
τον γνωρίζουμε,
είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τη συνείδησή μας.
«Πιστεύουμε ότι η ζωή είναι μόνο η δραστηριότητα του άνθρακα και ενός
μείγματος μορίων – ζούμε και στη συνέχεια σαπίζουμε στο έδαφος», λέει ο
επιστήμονας στην ιστοσελίδα του. Και συνεχίζει ο Lanza: Οι άνθρωποι
πιστεύουμε στο θάνατο, επειδή «έχουμε διδαχθεί ότι θα πεθάνουμε», ή πιο
συγκεκριμένα, επειδή στη συνείδησή μας το σώμα μας και η ζωή μας
συνδέονται άμεσα, και επειδή γνωρίζουμε ότι οι οργανισμοί πεθαίνουν. Η
θεωρία του biocentrism, ωστόσο, εξηγεί ότι ο θάνατος δεν μπορεί να
είναι τερματικός σταθμός όπως πιστεύουμε ότι είναι. Biocentrism είναι η
θεωρία των πάντων και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις το «κέντρο της
ζωής». Είναι η πεποίθηση ότι η ζωή και η βιολογία είναι ύψιστης
σημασίας για την πραγματικότητα και ότι η ζωή δημιουργεί το σύμπαν, και
όχι το αντίστροφο. Αυτό υποδηλώνει ότι η συνείδηση ενός ατόμου
καθορίζει το σχήμα και το μέγεθος των αντικειμένων στο σύμπαν. Ο Lanza
χρησιμοποιεί το παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο
αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε τον ουρανό μπλε, αλλά τα
κύτταρα στον εγκέφαλό μας θα μπορούσαν να αλλάξουν ώστε να βλέπουμε τον
ουρανό πράσινο ή κόκκινο και προσθέτει, επίσης, ότι όλα όσα μπορούν
ενδεχομένως να συμβούν, συμβαίνουν κάποια στιγμή στα πολυσύμπαντα και
αυτό σημαίνει οτι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει «πραγματικά». Αντ'
αυτού, λέει ότι όταν πεθαίνουμε η ζωή μας γίνεται ένα «αιώνιο λουλούδι
που επιστρέφει για να ανθίσει στο πολυσύμπαν» και ότι «η ζωή
είναι μια περιπέτεια που ξεπερνά το συνήθη γραμμικό τρόπο σκέψης μας». Ο
Lanza χαρακτηριστικά αναφέρει το περίφημο πείραμα της διπλής σχισμής,
από την κβαντική φυσική, για να
υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του, όπου όταν οι επιστήμονες
παρακολουθούν ένα σωματίδιο να περνά μέσω δύο σχισμών σε ένα φράγμα, το
σωματίδιο συμπεριφέρεται σαν μια σφαίρα και περνά, ή μέσα από τη μια
σχισμή, ή την άλλη. Ωστόσο, εάν ένα άτομο δεν παρακολουθεί το σωματίδιο,
αυτό λειτουργεί σαν ένα κύμα, δηλαδή περνά μέσα από τις δύο σχισμές
ταυτόχρονα. Αυτό αποδεικνύει ότι η ύλη και η ενέργεια μπορεί να
εμφανίσουν χαρακτηριστικά και των κυμάτων και των σωματιδίων, και ότι η
συμπεριφορά των αλλαγών των σωματιδίων βασίζεται στην αντίληψη και τη
συνείδηση ενός ατόμου.
Κάτι πολύ σημαντικό επίσης είναι το ότι ως άνθρωποι δεν συνειδητοποιούμε
ότι σε
αυτόν τον κόσμο υπόκεινται όλοι και όλα στον υπέρτατο νόμο της
περιοδικότητας και ότι όλα κάνουν κύκλους και είναι "φτιαγμένα" για να
γεννιούνται, να ζουν και να πεθαίνουν, κρατάγαμε δε την
ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι σταθερό και αναλοίωτο και αυτό θα μπορούσε
να είναι το σύμπαν... Και όμως οι Ινδοί στις "Βέδες" είχαν γράψει
...ό,τι στον μικρόκοσμο, το ίδιο και στον μακρόκοσμο..! Έτσι λοιπόν
σήμερα, αυτή η δοξασία-ψευδαίσθηση φαίνεται να κλονίζεται αφού ο
πασίγνωστος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ, στον πρόλογο του νέου βιβλίου
«Starmus, 50 Years of Man in Space», εκφράζεται ως υποστηρικτής της
θεωρίας του λεγόμενου «κυκλικού Σύμπαντος». Πρόκειται για μια θεωρία που
αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, σύμφωνα με την οποία
υπάρχει ένας αέναος κύκλος δημιουργίας συμπάντων. Η συμπαντική εναλλαγή
γίνεται, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, μέσω μιας φυσαλίδας, την οποία
κβαντικές διακυμάνσεις δημιουργούν σε κάποιο κοσμικό κενό. Η φυσαλίδα
αρχίζει να μεγαλώνει και καθώς μεγαλώνει «καταπίνει»
τον χώρο, δηλαδή το Σύμπαν στο οποίο δημιουργήθηκε, επιτρέποντας έτσι σε
ένα νέο Σύμπαν να εγκατασταθεί στη θέση του προηγούμενου. Στη δημιουργία
της φυσαλίδας, έστω και άθελά του, παίζει ρόλο το μποζόνιο Χιγκς, οι
ιδιότητες του οποίου δείχνουν ότι το Σύμπαν είναι ασταθές και άρα μπορεί
να καταρρεύσει κάποτε.
Έχουν ειπωθεί πολλά από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, όπως η παραβολή
του σπηλαίου του Πλάτωνα, που επιβεβαιώνουν πολλαπλά την γνώση τους αυτή
για την υπέρτερη αλήθεια, αλλά αξίζει να αναφέρουμε εδώ, μία σχετική
και πολύ χαρακτηριστική φράση του Απολλώνιου του Τιανέα. Ο Απολλώνιος
στην επιστολή του προς τον Βαλέριο, η οποία έχει διασωθεί,
μιλώντας περί ζωής και θανάτου, δείχνει καθαρά και με απόλυτο τρόπο, ότι
ήταν γνώστης όσων σήμερα η επιστήμη πρεσβεύει περί μη
αντικειμενικότητας της πραγματικότητας και ότι αυτή στην ουσία είναι
"κατασκεύασμα" του εγκεφάλου μας, όπως και διάφορα άλλα, που αποτελλούν
σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης και εξάγονται μέσα από πολύ
σύγχρονες θεωρίες όπως της "σχετικότητας" και του "χάους". Δείτε λοιπόν
παρακάτω την σχετική αναφορά, που παρατίθεται στο αρχαίο και στο
μεταφρασμένο κείμενο και εκπλήσσει πραγματικά για το πως τόσο περιεκτικά
και
εύστοχα περικλείει όλες αυτές τις σύγχρονες δοξασίες... "Θάνατος ουδείς ουδενός ή μόνον εμφάσει, καθάπερ ουδέ γένεσις ουδενός ή
μόνον εμφάσει. Το μεν γαρ εξ ουσίας τραπέν εις φύσιν έδοξε γένεσις, το
δε εκ φύσεως εις ουσίαν κατά ταυτά θάνατος ούτε γιγνομένου κατ΄αλήθειάν
τινος, ούτε φθειρομένου ποτέ, μόνον δε εμφανούς όντος αοράτου τε ύστερον
του μεν διά παχύτητα της ύλης, του δε διά λεπτότητα της ουσίας, ούσης
μεν αιεί της αυτής, κινήσει δε διαφερούσης και στάσει. Τούτο γαρ που το
ίδιον ανάγκηι της μεταβολής ουκ έξωθεν γενομένης ποθέν, αλλά του μεν
όλου μεταβάλλοντος εις τα μέρη, των μερών δε εις το όλον τρεπομένων
ενότητι του παντός." "Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γένεση
υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση
θεωρείται γένεση, ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία κατά τα αυτά θεωρείται
θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια
γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει
λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η
οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση.
Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται
από κάπου έξω, αλλά το μεν όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο
όλον λόγω της ενότητος του παντός."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου