Πιστεύουμε ότι ζούμε μία ζωή μοναδική, σαν μία πρώτη και τελευταία ευκαιρία, έχοντας προικισθεί ο καθένας από εμάς με ένα δώρο εξαιρετικά πολύτιμο και ανεκτίμητης αξίας. Και όμως αν καθίσουμε και το σκεφθούμε θα αισθανθούμε, ότι κάτι πολύ σοβαρό μας διαφεύγει και η ζωή μας κυλάει και φεύγει, αφήνοντας τους περισσότερους από εμάς απλούς θεατές της...
Αν το καλοσκεφθούμε, αυτό που κάνουμε, ως επί το πλείστον, είναι να παίζουμε ρόλους στην καθημερινότητά μας, προσπαθώντας να αντεπεξέλθουμε στις προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να θεωρηθούμε «φυσιολογικοί άνθρωποι», καταπατώντας και βάζοντας στο ντουλάπι τις δικές μας επιθυμίες. Αλλά έτσι, αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα, είναι να μην "ζούμε", αλλά απλώς να επιβιώνουμε, παραβλέποντας ότι οι ζωές μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από συνεχόμενα "τώρα" και στο τέλος ένα άθροισμα στιγμών και μόνον... Όσο για εμάς, στην ουσία, είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα αόρατο δίχτυ "εικονικής πραγματικότητας" και κινιόμαστε συνεχώς μεταξύ φόβου και επιθυμίας. Ο φόβος μας πραγματικά κινεί τα συναισθήματά μας και δηλητηριάζει το νου μας, με προεξάρχοντα τον φόβο του θανάτου, φόβος, μάλιστα, που προσδιορίζει και το μέγεθος της ανοησίας μας, αφού, όπως λέει και ο Πλούταρχος, ο άνθρωπος είναι ανόητος που φοβάται το θάνατο, γιατί πεθαίνει κάθε μέρα! Η επιθυμία από την άλλη είναι η εξάρτηση της εικόνας, δηλαδή μια ψευδαίσθηση που ο νους της δίνει μορφή. Έτσι όλη μας η ζωή κυλάει εν μέσω του φόβου και της επιθυμίας, μεταξύ ανοησίας και ψευδαίσθησης δηλαδή. Και εμείς..; Εμείς ζούμε στην ουσία "φυκακισμένοι" στις σκέψεις μας..! Μέσα στις εγωκεντρικές σκέψεις μας, που περιστρέφονται γύρω από την κεντρική σκέψη "εγώ" με την οποία έχουμε ταυτιστεί και πιστεύουμε ότι προσδιορίζει αυτό που είμαστε... Και στις περισσότερες περιπτώσεις οι εγωκεντρικές σκέψεις είναι αρνητικές. Σπάνια σκεφτόμαστε το πόσο ασφαλείς, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι ή πλήρεις είμαστε. Συνήθως η ιδέα του εαυτού μας εμφανίζεται σε ένα σωρό σενάρια, υποθέσεις και αναμνήσεις, όπου νιώθουμε ανεπαρκείς ή ανασφαλείς, όπου τα πράγματα πάνε στραβά, όπου κάτι κακό μας συμβαίνει ή κάτι κακό έχει ήδη συμβεί και το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά. Παραβλέπουμε όμως ότι η σκέψη "εγώ" γύρω από την οποία περιστρέφονται όλες οι υπόλοιπες σκέψεις, είναι ουσιαστικά ένα φανταστικό δημιούργημα του νου. Είναι μια εικονική πραγματικότητα που αποτελείται από την εικόνα του σώματος και του προσώπου μας (έτσι όπως έχει καταγραφεί στη μνήμη του εγκεφάλου), από τις συμπεριφορές μας, τις στάσεις μας, τους τρόπους μας κλπ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις εικόνες αντιλαμβάνεται ο νους αυτό που είμαστε. Όταν, για παράδειγμα, κάποιος σκέφτεται ότι μπορεί να πάθει κάτι κακό, δημιουργείται σε επίπεδο σκέψεων η εικόνα του σώματός του, ενώ γύρω του κατασκευάζεται αυτόματα ένα τοπίο, ή ένας οποιοσδήποτε χώρος, όπου η εικόνα του σώματός του παθαίνει κάτι κακό και σε αυτά τα φανταστικά σενάρια μπορούν να προστεθούν οι αναμνήσεις από σωματικούς πόνους, η ένταση των οποίων μπορεί να ρυθμιστεί ελεύθερα από τη φαντασία ανάλογα με το σενάριο.
Γίνεται αντιληπτό συμπερασματικά, ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε, για να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και τις ζωές μας, είναι το ότι πρέπει να προγραμματίσουμε έτσι το νου μας, ώστε να αμφισβητεί την αληθοφάνεια του ψεύτικου "εγώ", που βρίσκεται μέσα στις σκέψεις. Το πραγματικό "εγώ", που είναι συνώνυμο της επίγνωσης, δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί μέσα στις σκέψεις. Στις σκέψεις, όπως είπαμε, βρίσκονται μόνο κάποιες εικόνες που προέρχονται από τη μνήμη του εγκεφάλου και παραποιούνται με τη φαντασία για να πάρουν οποιαδήποτε νέα μορφή. Αμφισβητώντας το ψεύτικο "εγώ" αποδυναμώνονται όλες οι άλλες σκέψεις που εμφανίζονται εκ μέρους του και που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά του. Με τον χρόνο, το σύστημά μας, δηλαδή το δίπολο "σώμα-νους", μαθαίνει να μην εντοπίζει την ταυτότητά του στις σκέψεις, αλλά τοποθετείται στη θέση της επίγνωσης, δηλαδή του ανεπηρέαστου παρατηρητή που βλέπει αντικειμενικά τη δραστηριότητα του νου και του σώματος να εξελίσσεται μέσα από την πληθώρα των εμπειριών που εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Το πιό μεγάλο όφελος όμως είναι ότι έτσι αποστασιοποιείται από το "ψεύτικο", που τον κρατάει δέσμιο σε μία ατελέσφορη διαδικασία υπαρξιακά και καταφέρνει τελικά να ενταχθεί στο ευρύτερο "όλον", ως μέρος της "αληθινής ουσίας"...
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου