ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΘΟΥΝ, ΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΜΑΣΤΕ "ΦΩΣ"

Ο καθηγητής F.A. Popp, προσπαθώντας να ανακαλύψει την προέλευση των ασθενειών και του καρκίνου, έκανε την ακόλουθη ανακάλυψη. Μελέτησε δύο παρόμοια μόρια, ένα από αυτά υψηλά καρκινογόνο και το άλλο εντελώς αβλαβές. Το 3,4-βενζοπυρένιο είναι καρκινογόνος ουσία που περιέχεται μέσα στην πίσσα και στον καπνό του τσιγάρου και έχει την ικανότητα να απορροφά φως μέσα στο φάσμα μεταξύ ορατών και υπέρυθρων ακτίνων, ενώ το αβλαβές 1,2-βενζοπυρένιο δεν έχει αυτή την ικανότητα. Αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα, ότι το 3,4-βενζοπυρένιο πρέπει να απορροφά το φως μέσα στα κύτταρα, για να μπορέσει να ασκήσει την καρκινογόνο του δράση. Το 1971/73, όταν έκανε αυτή την ανακάλυψη, κανείς στη Γερμανία δεν πίστευε ότι υπάρχει φως στα κύτταρα. Αν και το 1923 ο Ρώσος επιστήμονας Alexander Gurwitsch είχε φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα, μέσα από πειράματα που έκανε με βολβούς κρεμμυδιών. Αλλά τότε δεν υπήρχαν οι τεχνολογικές δυνατότητες για περαιτέρω έρευνα.

Ο Popp με τη βοήθεια ενός συνεργάτη του, του Ruth και του μηχανολόγου Beetz, κατάφεραν να δείξουν τα βιοφωτόνια στην οθόνη μιάς τηλεόρασης στο Ινστιτούτο Αστρονομίας του Max Planck, στο Heidelberg το 1982 και οι οι σχετικές ανακαλύψεις τους οδήγησαν στα εξής συμπεράσματα:

• Τα κύτταρα ζωντανών οργανισμών μπορούν να αποθηκεύουν και να εκπέμπουν φως, μέσω των φωτονίων, που είναι κατά κάποιο τρόπο τα «σωματίδια» του φωτός.
• Τα κύτταρα επικοινωνούν μέσα στο φάσμα από τις υπέρυθρες έως τις υπεριώδεις ακτίνες (1012 έως 1018 Hz)
• Το DNA λειτουργεί στην ουσία ως πομπός, δέκτης και αποθήκη πληροφοριών και η πυκνότητα των πληροφοριών αυτών του DNA είναι 1021 Bit/cm3. Και όλα αυτά συγκλίνουν απόλυτα με το γεγονός, που είναι πλήρως τεκμηριωμένο σήμερα, ότι μόνο 2% του DNA είναι το υλικό-μηχανικό του μέρος (όπως το γνωρίζουμε από τη βιολογία), ενώ το 98 % είναι στην ουσία ένα υπολογιστικό σύστημα.
• Τα κύτταρα έχουν υψηλή ικανότητα συντονισμού.

Το φως που υπάρχει μέσα στα κύτταρα των ζωντανών οργανισμών (φυτών, ανθρώπων και ζώων) ρυθμίζει την ανάπτυξη των κυττάρων, διασφαλίζει την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κυττάρων και ελέγχει τις βιοχημικές διεργασίες. Το πεδίο ακτινοβολίας μέσα στο κύτταρο μπορεί να δέχεται εντολές και να εκπληρώνει τις αποστολές του, αλλά μπορεί και να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες και να χάσει τον προσανατολισμό του.Τέτοιοι παράγοντες, όπως είναι η υπέρυθρη ακτινοβολία, η ακτινοβολία ιονισμού, τοξίνες, χημικά, ιοί, κ.α., μπορούν να διαταράξουν την τάξη στο πεδίο φωτονίων του σώματος και έτσι να εκτρέψουν όλο τον οργανισμό προς τη φθορά.

Το φως μέσα στα κύτταρα καλύπτει το φάσμα από τις υπέρυθρες έως τις υπεριώδεις ακτινοβολίες. Ένα του μόνο μέρος είναι λοιπόν ορατό, ενώ το μέρος του που ανήκει στο φάσμα των υπεριωδών ακτίνων μπορεί μόνο να ανιχνευτεί με ειδικά όργανα και έχει πολύ χαμηλή ένταση, αφού είναι περίπου 1018 φορές πιο αδύναμο από το φως της ημέρας. Γνωρίζουμε ότι δεν έχει σημασία πόση ένταση έχει το σήμα, αλλά το γεγονός ότι διατηρούνται κάποιες προϋποθέσεις τάξης, έτσι ώστε να μπορούν να λαμβάνουν χώρα φαινόμενα συντονισμού. Αυτό σημαίνει, ότι εφόσον ο βαθμός συνοχής είναι αναλογικά υψηλός, ακόμη και χαμηλές εντάσεις είναι ικανές να εκτελέσουν πολύ δύσκολες λειτουργίες ελέγχου μέσα στο κύτταρο. Αν επικεντρωθούμε στην έννοια της συνοχής(coherence) του φωτός, είναι γεγονός ότι το φως συνοχής είναι φως με τον υψηλότερο βαθμό τάξης και μόνο το λέιζερ, από τις τεχνητές ακτίνες, μπορεί να συγκριθεί με το φως συνοχής, όσον αφορά τον παράγοντα της σταθερότητας της έντασης, αλλά ο αριθμός φωτονίων που εκπέμπονται δεν είναι σταθερός, ενώ αντίθετα, στο οργανικό φως ο αριθμός των φωτονίων, που εκπέμπονται σε μία χρονική στιγμή, είναι σταθερός. Σε κάθε δευτερόλεπτο περίπου 10 εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα και άμεσα αντικαθίστανται. Οι βιοχημικές αντιδράσεις είναι πολύ αργές και δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν αυτόν τον συντονισμό, αλλά μόνον η ταχύτητα του φωτός των βιοφωτονίων δίνει μια πειστική επεξήγηση στον έλεγχο και συντονισμό των λειτουργιών αυτών. Μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί ότι η  αρρώστια δεν είναι απλά μία βιοχημική ανωμαλία, αλλά μία φυσική διαταραχή της συνοχής, δηλαδή, μία αδυναμία του πεδίου των βιοφωτονίων, ως εκτροπή της ενδογενούς τους τάξης. Έτσι, αν μία πάθηση αρχίζει να αναπτύσσεται, θα πρέπει να είναι δυνατό να γίνεται και η θεραπεία της, προσεγγίζοντάς την από την πλευρά της ανάταξης του πεδίου των βιοφωτονίων.

ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ

Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ