Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το τελευταίο μισό του αιώνα αρκετοί επιστήμονες έχουν συνειδητοποιήσει και αναφερθεί παντοιοτρόπως στο γεγονός ότι οι ανακαλύψεις των νεότερων φυσικών επιστημών και ιδιαίτερα της Κβαντικής Φυσικής μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με τις αρχαίες φιλοσοφικές δοξασίες, ειδικά αυτές της Ελλάδας και της Ινδίας. Οι αλήθειες αυτές που υπήρχαν στις αρχαίες πνευματικές διδασκαλίες και έχουν επανέλθει, όπως και επιβεβαιωθεί, με τις σύγχρονες επιστήμες μπορούν να συνοψισθούν στις παρακάτω «Αρχές».

1. Η ύλη και η ενέργεια εναλλάσσονται, δηλαδή η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη, αφού ουσιαστικά είναι ένα και το αυτό. Το γεγονός αυτό, άλλωστε, καθορίζεται από τον γνωστό νόμο του Αϊνστάιν που περιγράφεται από την περίφημη εξίσωση: Ε=mc2. Για να κατανοήσουμε με τι αντιστοιχεί η συμπυκνωμένη ενέργεια σε ύλη ενός ζωντανού οργανισμού να πούμε ότι αυτή ανάγεται σε 7x10 στη δεκάτη ογδόη δύναμη (!) μετρημένη σε joules, που σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς αποτελεί μία ασύλληπτη ενεργειακή οντότητα που αντιστοιχεί με τη δύναμη δεκάδων βομβών υδρογόνου!
2. Τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης συμπεριφέρονται και σαν ύλη και σαν κύματα ενέργειας και για να το κάνουμε αυτό πιο σαφές να πούμε ότι η προσπάθεια παρατήρησης, η «εστιασμένη πρόθεση» δηλαδή, από κάποιο παρατηρητή τα κάνει να εκδηλώνουν ιδιότητες ύλης, ενώ όταν δεν τα παρατηρεί κάποιος εμφανίζουν κυματικές ιδιότητες. Αυτό έχει αποδειχθεί με το «πείραμα της διπλής σχισμής», το οποίο αποτελεί θεμελιώδες πείραμα της Κβαντικής Φυσικής, όπου σωματίδια που προσπίπτουν σε δύο σχισμές, όταν δεν τα παρατηρεί κάποιος, συμπεριφέρονται σαν κύματα ενέργειας και περνούν μέσα και από τις δύο σχισμές. Όταν τα ίδια σωματίδια γίνουν αντικείμενο παρατήρησης, τότε παίρνουν τη μορφή σωματιδίου και διέρχονται μέσα από τη μία σχισμή. Επεκτείνοντας αυτό το δεδομένο της φυσικής, μπορούμε να πούμε ότι, αφού εμείς, επενεργώντας σαν παρατηρητές, μορφοποιούμε τα υλικά σωματίδια, εμείς είμαστε αυτοί που «δημιουργούμε» την ύλη και συνεπώς ολόκληρο τον υλικό κόσμο και μέσα από τις αισθήσεις μας τον κάνουμε να υπάρχει. Ολόκληρος ο φυσικός κόσμος, δηλαδή, είναι προϊόν της ανθρώπινης συνείδησης, με κυρίως εργαλεία τα αισθητήρια όργανα και τις νευρικές και νοητικές λειτουργίες, που είναι σε θέση να μετατρέπουν τα κύματα ενέργειας, τα οποία είναι και τα μόνα αντικειμενικά υπαρκτά, σε δομικά συστατικά της ύλης, κατασκευάζοντας έτσι οτιδήποτε αισθητό σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο και αποτελεί κάθε στιγμή την πραγματικότητά μας.
3. Ο παρατηρητής επιδρά σε αυτό που παρατηρεί. Η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Χάιζενμπεργκ ορίζει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός υλικού σωματιδίου, αλλά μπορούμε να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι, ή κάποιον χωρίς να επιδρούμε σε αυτό και συνεπώς, σαν παρατηρητές, έχουμε μία αλληλοεπίδραση σε όλα που υπάρχουν γύρω μας. Έτσι συμπεραίνουμε ότι σύμφωνα με την Κβαντική Φυσική έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας και ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί, σε σύγκριση με την ξεπερασμένη Κλασική, ή Νευτώνεια Φυσική, όπου η «πραγματικότητα» είναι έξω από εμάς και αυτά που γίνονται είναι πάντα ανεξάρτητα από τις δικές μας πεποιθήσεις και συναισθήματα.
4. Ότι αντιλαμβανόμαστε σαν ύλη, στην πραγματικότητα είναι ένα κενό. Η ύλη είναι ένα κατασκεύασμα των ανθρώπινων αισθήσεων και παρ’ όλο που είναι κενή σε ποσοστό μεγαλύτερο του 99.999999%, έχουμε αποδεχθεί όλοι υποσυνείδητα ότι είναι «στερεή». Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της κενότητας της ύλης και φυσικά το μέγεθος της πλάνης μας, ας σκεφτούμε ότι αν αφαιρούσαμε όλον τον κενό χώρο από όλα τα άτομα όλων των ανθρώπων στον πλανήτη, αυτό που θα έμενε θα μπορούσε να χωρέσει σε λιγότερο από ένα κυβικό εκατοστό χώρου! Φαίνεται, δηλαδή, σαν να έχουμε συμφωνήσει όλοι να δημιουργούμε αυτή την υλική τρισδιάστατη πραγματικότητα από την άπειρη και άμορφη ενέργεια του κενού, που κρύβει και όλη την ουσία αυτού του κόσμου. Σαν να έχουμε συμφωνήσει, εξ’ υπαρχής, στην αναγκαία συνθήκη της υλοποίησης και συμφωνούμε όλοι να βιώνουμε την ύλη σαν στερεή, παρ’ όλο που είναι σχεδόν κενή. Ο ανθρώπινος νους, δηλαδή, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στερεής ύλης και των ξεχωριστών αντικειμένων, έχοντας έτσι κατασκευάσει ένα πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο ψευδαισθητικά ζούμε και εξελισσόμαστε, ενώ όλη η ουσία βρίσκεται ακριβώς σε αυτό που εμείς θεωρούμε κενό, αφού από εκεί απορρέουν όλα. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο που εμπεριέχει και διαπερνά τα πάντα, καθώς και εκείνο από το οποίο απορρέουν όλα και ταυτίζεται απολύτως με την έννοια της «Πεμπτουσίας» και του «Αιθέρα» των αρχαίων Ελλήνων. Επίσης αυτό ακριβώς είναι ο «Κβαντικός αφρός», το «Κβαντικό Πεδίο», ή το «Πεδίο Μηδενικού Σημείου», όπως προσδιορίζεται από τις νεότερες επιστήμες. Και αυτό ακριβώς είναι το «Ακασικό πεδίο» ή τα «Ακασικά Αρχεία», όπως το προσδιόριζε η αρχαία σοφία, καθώς και το «Μορφογενετικό Πεδίο», όπως προσδιορίζεται από τις νεότερες επιστήμες, το οποίο και εμπεριέχει όλες τις γνώσεις, τις μνήμες και τις δυνατότητες του σύμπαντος κόσμου, έξω μάλιστα από κάθε είδους περιορισμούς και ψευδαισθητικές συντεταγμένες και το οποίο γεννάει, τροφοδοτεί, διαπλάθει και μορφοποιεί τα πάντα. Ο γνωστός ερευνητής και εφευρέτης Nikola Tesla είχε πει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα: «Ολόκληρη η αντιληπτή ύλη προέρχεται από μία πρωταρχική ουσία, μία λεπτή ουσία που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και που καταλαμβάνει όλον τον χώρο. Αυτή είναι η Ακάσα ή Φωτεινός Αιθήρ, η οποία αντιδρά με τη ζωή που δίνει η πράνα (η άλλη δημιουργική δύναμη) και δίνει υπόσταση σε όλα τα πράγματα και φαινόμενα, κάνοντας ατέρμονους κύκλους» (Man’s Greatest Achievement, 1907). Ακόμη και ο γνωστός, αλλά και φιλοσοφημένος, ηθοποιός Bruce Lee είχε πει: «Το κενό δεν είναι απλά άδειο, αλλά είναι πραγματικό, ελεύθερο και υπαρκτό. Είναι η πηγή από την οποία όλα τα πράγματα εκδηλώνονται και στην οποία επιστρέφουν. Δεν μπορείς να το δεις, να το αγγίξεις ή να το γνωρίσεις, κι ωστόσο υπάρχει και χρησιμοποιείται ελεύθερα. Δεν έχει σχήμα, μέγεθος, χρώμα ή μορφή, κι ωστόσο όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε και πιάνουμε είναι «αυτό». Βρίσκεται πέραν της διανοητικής γνώσης και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον κοινό νου. Όταν ξαφνικά ξυπνήσουμε στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχουν σύνορα και φράγματα, κι ούτε υπήρχαν ποτέ, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλα τα πράγματα. Βουνά, ποτάμια, χορτάρια και δέντρα, ήλιος και σελήνη, αστέρια και σύμπαν είναι όλα τους ο εαυτός μας. Δεν υπάρχει πια διαχωρισμός ή όριο μεταξύ του νου μας και των άλλων, δεν υπάρχει πια η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι ξένος προς εμάς ή συνιστά απειλή. Η συνειδητοποίηση αυτή κάνει την πραγματική μας συμπόνοια να ανθίσει. Άνθρωποι και πράγματα γίνονται πλέον αντιληπτά όχι ως ξέχωρα από εμάς, αλλά ως το ίδιο μας το σώμα». Άλλωστε, επάνω σε αυτήν την αλήθεια, δηλαδή της ψευδαισθητικής φύσης της ύλης, ο Αμερικανός κβαντικός φυσικός Fred Alan Wolf Ph.D. υπερθεματίζει χαρακτηριστικά με τα παρακάτω λόγια: «Όλα αυτά, που γνωρίζουμε για τον υλικό κόσμο και τους νόμους που τον διέπουν, είναι λανθασμένα κατά 99,99%».
5. Ένα υλικό σωματίδιο μπορεί να εμφανισθεί από το κενό και να εξαφανισθεί πάλι σε αυτό. Έτσι και με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό. Η ύλη στην ουσία είναι ενέργεια, η οποία δέχεται την επίδραση της συνείδησης που τη διαμορφώνει σε υλικά σωματίδια, τα οποία μπορούν και πάλι να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση, στο άπειρο «κενό», δηλαδή, που είναι άμορφη ενέργεια και από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα. Έτσι, οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει αορίστως ως κύμα, μέχρις ότου να γίνει αντικείμενο παρατήρησης και τότε ακριβώς είναι που η συνείδηση κυριολεκτικά προκαλεί την κατάρρευση της κυματο-συνάρτησης και την ανάδειξή της, ως υλικό σωματίδιο, στον φυσικό κόσμο. Το συμπέρασμα, που προκύπτει από τη θεώρηση αυτή, είναι ότι χωρίς συνείδηση το Σύμπαν θα υπήρχε σαν μία απέραντη θάλασσα ενέργειας άπειρων δυνατοτήτων και τίποτα άλλο, ή με άλλα λόγια η φυσική πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συνείδηση. Και όπως έχουμε ήδη αναφέρει, βασισμένη στην αλήθεια αυτή είναι και η σχετική δήλωση του Νομπελίστα και συντάκτη της Κβαντικής Θεωρίας Max Planck στην εφημερίδα «The Observer» της 25ης Ιανουαρίου 1931: «Θεωρώ τη συνείδηση ως θεμελιώδη και την ύλη ως παράγωγο από τη συνείδηση. Δεν μπορείτε να πάρετε πίσω τη συνείδηση, γιατί όλα όσα θεωρούμε ότι υπάρχουν εμπεριέχουν συνείδηση».