Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ!

Το τελευταίο μισό του αιώνα αρκετοί επιστήμονες έχουν συνειδητοποιήσει και αναφερθεί παντοιοτρόπως στο γεγονός ότι οι ανακαλύψεις των νεώτερων φυσικών επιστημών και ιδιαίτερα της κβαντικής φυσικής μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με τις αρχαίες φιλοσοφικές δοξασίες, ειδικά αυτές της Ελλάδας και της Ινδίας.

Οι προκλασσικοί κυρίως Έλληνες φιλόσοφοι έχουν δείξει, με τα λεγόμενά τους, ότι γνώριζαν πολύ καλά αυτά που οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες αποδεικνύουν και τεκμηριώνουν σήμερα, όσον αφορά τις αλήθειες που διέπουν εμάς και τον κόσμο μας. Ο Παρμενίδης είχε πει ότι «όλα είναι ένα» («έν το πάν») και η σύγρονη επιστημονική θεώρηση δείχνει ότι αυτό που υπάρχει σαν απώτερη ουσία είναι ένα ενιαίο άτμητο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές. Ο Αναξαγόρας καθόριζε ότι ο νους είναι αυτός που «κατασκευάζει» τον κόσμο και αυτός που τα δημιουργεί όλα («Νούς εστίν ο διακοσμών τε και πάντων αίτιος»), γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται σήμερα από τις νεώτερες επιστήμες, αφού αποδεικνύεται μέσα από αυτές ότι όλα αυτά που βιώνουμε σαν κόσμο και φυσική πραγματικότητα είναι στην ουσία ψευδαισθητικό κατασκεύασμα του νου μας.
Οι αλήθειες αυτές που υπήρχαν στις αρχαίες πνευματικές διδασκαλίες και έχουν επανέλθει, όπως και επιβεβαιωθεί, με τις σύγχρονες επιστήμες μπορούν να συνοψισθούν στις παρακάτω «Αρχές»:

1. Η ύλη και η ενέργεια εναλλάσσονται, δηλαδή η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη, αφού είναι ουσιαστικά ένα και το αυτό. Το γεγονός αυτό, άλλωστε, καθορίζεται από τη γνωστή εξίσωση του Αϊνστάιν Ε=mc2.

2. Τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης συμπεριφέρονται και σαν ύλη και σαν κύματα ενέργειας. Δηλαδή όταν παρατηρούμε υποατομικά σωματίδια τα βλέπουμε να αλλάζουν συμπεριφορά και τη μία στιγμή συμπεριφέρονται σαν ύλη, ενώ την επόμενη στιγμή γίνονται κύματα ενέργειας. Ετσι, μπορούμε να πούμε γενικά, ότι όλα είναι ενέργεια που παίρνει μορφή σε κάτι υλικό μέσα από τις δικές μας αισθήσεις.

3. Ο παρατηρητής επιδρά σε αυτό που παρατηρεί. Η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Χαϊζενμπεργκ ορίζει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός υλικού σωματιδίου, αλλά μπορούμε να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι ή κάποιον χωρίς να επιδρούμε σε αυτό και συνεπώς, σαν παρατηρητές, έχουμε μία αλληλοεπίδραση σε όλα που υπάρχουν γύρω μας. Έτσι συμπεραίνουμε ότι σύμφωνα με την Κβαντική φυσική έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας και ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί, σε σύγκριση με την ξεπερασμένη Νευτώνεια φυσική όπου η «πραγματικότητα» είναι έξω από εμάς και αυτά που γίνονται είναι πάντα ανεξάρτητα από τις δικές μας πεποιθήσεις και συναισθήματα.

4. Ότι αντιλαμβανόμαστε σαν ύλη, στην πραγματικότητα είναι ένα κενό. Η ύλη είναι ένα κατασκεύασμα των ανθρώπινων αισθήσεων και παρόλο που είναι κενή σε ποσοστό περισσότερο του 99.99%, έχουμε αποδεχθεί όλοι υποσυνείδητα ότι είναι «στερεή». Ο ανθρώπινος νους, δηλαδή, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στερεής ύλης και των ξεχωριστών αντικειμένων, έχοντας έτσι κατασκευάσει ένα πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο ψευδαισθητικά ζούμε και εξελισσόμαστε.

5. Ένα υλικό σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να εξαφανιστεί πάλι σε αυτό. Έτσι και με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό. Η ύλη στην ουσία είναι ενέργεια που έχει δεχτεί κάποιου είδους επίδραση που τη διαμόρφωσε σε υλικά σωματίδια, τα οποία, όμως, μπορούν πάλι να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση, στο άπειρο «κενό» δηλαδή, που είναι άμορφη ενέργεια.

6. Ένα υλικό σωματίδιο, μπορεί να εμφανίζεται ταυτόχρονα σε πολλές θέσεις, να αλλάζει ξαφνικά θέση, καθώς και να αλληλοεπιδρά με κάποιο άλλο, ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Το γεγονός αυτό περιγράφεται από τη λεγόμενη «αρχή της μη τοπικότητας» και τα φαινόμενα «του κβαντικού άλματος» και «της εμπλοκής» στην κβαντική φυσική και απλά, εκτός των άλλων, υποδηλώνει ότι στην αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχουν οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, οι οποίες είναι ψευδαισθητικά κατασκευάσματα του νου.
7. Από την κβαντική φυσική προκύπτει ότι πρέπει να υπάρχει αντίστροφη συμμετρία (Time Reversal Symmetry) σε όλες τις διαδικασίες του χρόνου, σε κάθε τι που συμβαίνει. Έτσι, θα μπορούσε θεωρητικά, ο χρόνος να πάει και προς τα πίσω, όπως πάει προς τα εμπρός και θα μπορούσαμε ενδεχομένως να έχουμε γνώση του μέλλοντος όπως έχουμε και για το παρελθόν. Κάτι ανάλογο, όπως λέγεται, έχει επιτευχθεί ήδη με το γνωστό «Πείραμα της Φιλαδέλφεια», κατά το οποίο έγιναν διάφορες εφαρμογές που στηρίζονταν σε αυτά που θεωρητικά προβλέπονται από τις νεώτερες φυσικές επιστήμες και υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες που μιλούν για ταξίδια στον χρόνο με προσωπικά βιώματα σε διάφορες περιόδους που ανάγονται στο μέλλον. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και εδώ καταλύεται το στερεότυπο του χρόνου, ως εγκατεστημένη πεποίθηση στον άνθρωπο.

8. Σε επίπεδο πρωταρχικής ουσίας, αυτό που υπάρχει μόνο, είναι ένα απέραντο πεδίο πιθανοτήτων, ένα αδιαφοροποίητο πεδίο, δηλαδή, από ανεκδήλωτες πιθανότητες που ταυτίζεται με αυτό που ονομάζουμε κβαντικό πεδίο. Έτσι, έξω από οποιαδήποτε έννοια χώρου ή χρόνου, όλα στη ζωή μας γεννιούνται από αυτό το πεδίο και μέσα από τη δική μας αλληλοεπίδραση. Με άλλα λόγια, εμείς είμαστε αυτοί που μέσα από ένα άπειρο εύρος πιθανοτήτων επιλέγουμε τη μία και μοναδική και την κάνουμε πραγματικότητα! Δηλαδή ο εκάστοτε παρατηρητής κάνει το άπειρο πεδίο πιθανοτήτων να υλοποιείται σε μία και μόνο πραγματικότητα στον κόσμο μας. Σε τελική ανάλυση, οι πεποιθήσεις μας, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι προσδοκίες μας, οι προκαταλήψεις μας και ότι διακατέχει το νου μας, είναι αυτό που τελικά γίνεται η δική μας πραγματικότητα. Επομένως, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι εμείς είμαστε κυριολεκτικά αυτοί που δημιουργούμε την πραγματικότητά μας.