ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΙΣ!

Από εποχής Άλμπερτ Αϊνστάιν το όνειρο όλων των μετέπειτα θεωρητικών φυσικών ήταν η ενοποίηση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, που περιγράφει τον μακρόκοσμο και της Κβαντικής Φυσικής, που περιγράφει τον μικρόκοσμο, σε μία ενοποιημένη θεωρία που να μπορεί να περιγράψει τα πάντα. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν περιγράφει τις καμπυλώσεις που προκαλεί η ύλη, ή η ενέργεια στον χωροχρόνο και εξηγεί με μεγάλη ακρίβεια τα φαινόμενα του Σύμπαντος σε μεγάλες κλίμακες. Αλλά δυστυχώς αυτή η ταύτιση μεταξύ των θεωρητικών προβλέψεων που βασίζονται σε αυτή τη θεωρία και των πειραματικών μετρήσεων εξαφανίζεται μόλις εισέλθουμε στον μικρόκοσμο, όπου βασιλεύει η Κβαντική Φυσική και οι  περιγραφόμενες από αυτήν αβεβαιότητες και πιθανότητες. Προκειμένου οι δύο αυτές μεγάλες σύγχρονες θεωρίες να ενοποιηθούν σε μία και μόνη θεωρία,  έχει προταθεί από τους επιστήμονες μία ενοποιημένη θεωρία που ονομάζεται Κβαντική Βαρύτητα, η οποία επιχειρεί να εξηγήσει την άγνωστη δομή του χωροχρόνου, που αντιλαμβανόμαστε ως δύναμη της βαρύτητας. Για τη θεμελίωση της Θεωρίας της Κβαντικής Βαρύτητας έχουν γίνει μέχρι σήμερα διάφορες προσεγγίσεις, εκ των οποίων η Θεωρία των Χορδών και η Θεωρία της Μη-Μεταθετικής Γεωμετρίας παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η Θεωρία των Χορδών υποθέτει ότι η ύλη αποτελείται από χορδές, όπου τα διάφορα στοιχειώδη σωματίδια αντιπροσωπεύονται από διαφορετικές δονήσεις χορδών. Πριν από τη Θεωρία των Χορδών, οι φυσικοί θεωρούσαν τα θεμελιώδη δομικά συστατικά της ύλης ως σημεία στο χώρο, αλλά η Θεωρία των Χορδών τα θεωρεί παλλόμενες ίνες ενέργειας, δηλαδή χορδές. Βάσει αυτής της θεωρίας, αυτές οι χορδές συμπεριφέρονται όπως και οι χορδές ενός έγχορδου μουσικού οργάνου, που πάλλονται με διαφορετικό τρόπο και δημιουργούν τις νότες, οι οποίες με τη σειρά τους, συνδυαζόμενες κατάλληλα, δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο μουσικό θέμα. Έτσι ακριβώς και οι «κοσμικές» αυτές χορδές ταλαντώνονται σε διάφορες συχνότητες  και δημιουργούν όλα τα σωματίδια της ύλης και αυτά συνδυαζόμενα κατάλληλα δημιουργούν την ύλη. Η θεωρία των χορδών δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι παρατηρούμενες ιδιότητες των σωματιδίων, αντανακλούν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να πάλλεται μία χορδή. Έτσι, στη θεωρία των χορδών οι σωματιδιακές ιδιότητες,  αντί να συνιστούν ένα σύνολο χαοτικών πειραματικών δεδομένων, είναι απλά η εκδήλωση μιάς και μόνης φυσικής ιδιότητάς τους, που είναι ο τρόπος ταλάντωσης των θεμελιωδών χορδών. Η ίδια ακριβώς ιδέα εφαρμόζεται και στις δυνάμεις της φύσης σε ενεργειακό επίπεδο, όπου τα "κβάντουμ" ενέργειας σχετίζονται επίσης με ορισμένους τρόπους ταλάντωσης των χορδών, και συνεπώς τα πάντα, δηλαδή κάθε μορφή ύλης και ενέργειας, ενοποιούνται εντασσόμενα στην κατηγορία των μικροσκοπικών χορδών που ταλαντώνονται. Η Θεωρία της Μη-Μεταθετικής Γεωμετρίας προβλέπει ένα θεωρητικό μοντέλο, στο οποίο η ύλη και η βαρύτητα προκύπτουν καθαρά από τη γεωμετρία, η οποία προσδιορίζεται όχι βάσει της απόστασης μεταξύ των σημείων μιάς επιφάνειας, αλλά σύμφωνα με τις δονήσεις που παράγονται όταν η επιφάνεια δονείται. Έτσι τελικώς, το ίδιο το Σύμπαν μπορεί να θεωρηθεί μία δονούμενη μεμβράνη ενός τυμπάνου, θα μπορούσαμε να πούμε, όπου υπολογίζοντας όλες τις συχνότητες των δονήσεων αυτού του τυμπάνου μπορούμε να υπολογίσουμε τις αποστάσεις μεταξύ των σημείων της επιφάνειάς του και, μέσω αυτών, να σχηματοποιηθεί ολόκληρο το Σύμπαν!
Η Θεωρία του Χάους, που είναι μία σύγχρονη επιστημονική θεωρία, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται τα διάφορα συστήματα στον άνθρωπο και στη φύση. Αυτή η θεωρία δείχνει ότι, όταν εξελίσσονται τα φυσικά συστήματα, υπόκεινται σ' ένα είδος κυκλικής επαναλαμβανόμενης διαδικασίας, ένα είδος ταλάντωσης δηλαδή, κατά την οποία η εισαγωγή μιάς ακόμη και ελάχιστα διαφοροποιημένης παραμέτρου στη διάρκεια της εξέλιξής τους, είναι δυνατόν να εκτρέψει την κανονικότητα και την προβλεπτικότητα της εξέλιξης και το σύστημα να παρουσιάσει μία ακανόνιστη και μη προβλέψιμη εξέλιξη, να γίνει δηλαδή χαοτικό. Έτσι, προσομοιώνοντας τέτοιες διαδικασίες, και εφαρμόζοντας μία συνάρτηση του τύπου f(x)=x², όπου αριθμητικά η εισαγόμενη παράμετρος πολλαπλασιάζεται επί τον εαυτό της, ταλαντώνεται δηλαδή και κυκλοτερώς επαναλαμβάνοντας το ίδιο μοτίβο, επανεισάγει την τιμή και ανακυκλώνεται, που σημαίνει και πάλι ταλάντωση, εκφράζεται με μία γραμμική και απόλυτα κανονική παράσταση. Όταν αλλάξει η τιμή του x, έστω και κατά 1 δεκάκις χιλιοστό ψηφίο(!), τότε εκτρέπεται, γίνεται μη γραμμική, ακανόνιστη και τείνει προς το χάος.
Τελικώς και οι δύο αυτές θεωρίες, που αποτελούν το απαύγασμα της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, δείχνουν ότι αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα, ως πρωταρχική ουσία των πάντων, είναι μόνον οι ταλαντώσεις!