Δημοσιευμένη πρόσφατα, η θεωρία του διττού χρόνου (Doubling Theory) από τον φυσικό Jean-Pierre Garnier Malet σημειώνει πολλές επιστημονικές επιτυχίες. Μέσω αυτής της επιστημονικής ανακάλυψης για την υφή του χρόνου, ο χρόνος ξετυλίγει τα μυστικά του και αλλάζει τις ζωές μας. Έτσι, η επιστήμη βρίσκεται και πάλι σε ιστορική καμπή και ξανα-ανακαλύπτει τις γνώσεις των αρχαίων Eλλήνων για την υφή του χρόνου και τη σωστή κατανόηση του Σύμπαντος και της ζωής. Ταυτόχρονα, λύνει τα πολλαπλά παράδοξά της, με αποφασιστικές ωφέλειες για την ανθρώπινη ισορροπία, αφού χρησιμεύει στην εξήγηση του μηχανισμού της ζωής και των σκέψεων μας και την άριστη χρήση των διαισθήσεων, ενστίκτων και προαισθημάτων τα οποία μας είναι διαθέσιμα κάθε στιγμή μέσω της διττότητας του χρόνου.
Δείτε παρακάτω την ενδιαφέροσα συνέντευξη που έδωσε ο Jean-Pierre Garnier Malet στην Better World:
B.W. Λέτε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα συνεχώς…
Πραγματικά, η αντίληψή μας είναι ασυνεχής. Ξέρουμε ότι σε μια ταινία αντιλαμβανόμαστε 24 εικόνες ανά δευτερόλεπτο. Η 25η δεν εμφανίζεται. Ονομαζόμενες υποσυνείδητες, ανεπαίσθητες αυτές οι εικόνες δεν είναι πραγματικά αντιληπτές σε μας, αλλά έχουν επίπτωση στο ασυνείδητό μας.
Φανταστείτε, δύο πανομοιότυπους κόσμους όπου ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου στον πρώτο, θα ήταν ώρες στον δεύτερο. Θα ήταν απλά το αποτέλεσμα ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των δυο κόσμων, δηλαδή στον ένα κόσμο αυτό που θα εκδηλωνόταν αστραπιαία, στον άλλο κόσμο θα ήταν αποτέλεσμα μιας αργής εμπειρίας.
Η διαίσθηση ή το ένστικτο είναι το αποτέλεσμα ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των δύο κόσμων, στον ένα κόσμο αστραπιαία έχουμε το αποτέλεσμα μιας αργής εμπειρίας στον άλλο. Θα μπορούσαμε έτσι να δημιουργήσουμε το μέλλον κάθε στιγμή, μέσα σε χρόνους μη αντιληπτούς, που φαινομενικά είναι συνεχείς.
Η ζωή μας θα ήταν απλώς μια διαδοχή αντιληπτών στιγμών οι οποίες θα ενεργοποιούσαν μη αντιληπτές εμπειρίες προερχόμενες από ένα μέλλον βιωμένο αλλού μέσα σε μη αντιληπτά χρονικά ανοίγματα. Η σχετικότητα ή Διττότητα του χρόνου δεν θα ήταν πλέον μια μυστηριώδης μοναδικότητα του σύμπαντός μας, αλλά απλά και μόνο η άμεση συνέπεια μιας ιδιότητας πολύ πιο βασικής από την ροή του χρόνου δηλαδή της εναλλαγής αντιληπτών και μη αντιληπτών στιγμών χρόνων, απαραίτητων για μια ζωτική Διττότητα.
B.W. Με ποίον τρόπο το ελέγξατε επιστημονικά;
Η θεωρία της διττότητας παρουσιάζει την εξίσωση που μας επιτρέπει να διαχωριζόμαστε στον καθένα από τους δυο χρόνους. Έτσι, μπορούμε να μιλήσουμε για κβαντική διαπλοκή, όπως για τα διαχωρισμένα σωματίδια. Η θεωρία της Διττότητας μου επέτρεψε να υπολογίσω την σταθερά της λεπτής υφής και να κατανοήσω την άφιξη των πλανητοειδών στο ηλιακό σύστημα. Ουσιώδες για την βιολογία μας, αυτή η σταθερά μας δίνει το φορτίο του ηλεκτρονίου. Και η άφιξη των πλανητοειδών υποδεικνύει το τέλος του τρέχοντος κύκλου της διττότητας του χρόνου το οποίο οι πρόγονοί μας ονόμαζαν «τέλος των χρόνων», όχι τέλος του κόσμου.
B.W. Για αυτό, το «American Institute of Physics» δημοσίευσε την εργασία σας
Αυτά τα αποτελέσματα προφανώς έλκουν την προσοχή των φυσικών. Αν και είναι ελάχιστα γνωστό, κάθε μια από τις δημοσιεύσεις μου είναι μια σημαντική επιτυχία, ειδικότερα μια δημοσίευση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όταν άλλοι επιστήμονες την διάβασαν, ενέκριναν και αντάμειψαν. Αυτός είναι ο κανόνας όλων των κριτών (peer viewers). Αλλά αυτό που ήταν επαναστατικό ήταν ο υπολογισμός της ταχύτητας του φωτός η οποία είναι μια ταχύτητα της διττότητας. Περιέργως, έχει την «γεύση» της ταχύτητας, την «οσμή» της ταχύτητας στις εξισώσεις, αλλά δεν είναι ταχύτητα, επειδή είναι ανεξάρτητη του παρατηρητή και της πηγής, η θεωρία της διττότητας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε αυτό το παράδοξο που αναφέρθηκε από τον Αϊνστάιν. Επίσης μας επιτρέπει να υπολογίσουμε δυο ταχύτητες μεγαλύτερες της ταχύτητας του φωτός Έχουμε ήδη παρατηρήσει ότι υπήρχαν πληροφορίες ταχύτερες της ταχύτητας του φωτός. Ο Alain Aspect που ήταν ο πρώτος που το παρατήρησε κέρδισε το βραβείο Νόμπελ για αυτή την ανακάλυψη. Ακολούθησαν οι Nicolas Gisin και Antoine Suarez. Αλλά αυτό είχε ήδη αποδειχθεί από την θεωρία της διττότητας προηγουμένως.
B.W. Μιλάτε για τον Διττό αλλά ποιος είναι ο Διττός;
Στην πραγματικότητα, είναι ο εαυτός μας σε άλλο χρόνο. Η Διττότητα δεν διαχωρίζει σε δύο. Είναι όπως ο διαχωρισμός των κυττάρων, υπάρχει ένα κύτταρο και ξαφνικά γίνονται δύο πανομοιότυπα με το αρχικό. Αυτό φαίνεται παράλογο… παρ’ όλα αυτά η θεωρία της διττότητας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε αυτόν τον ζωτικό μηχανισμό: χρησιμοποιώντας τον μη αντιληπτό χρόνο, μας δείχνει ότι δεν βλέπουμε όλον τον χρόνο, δεν βλέπουμε πως διαιρούνται τα κύτταρα, βλέπουμε το αποτέλεσμα. Είναι το ίδιο με την Διττότητα μας που υπάρχει σε άλλον χρόνο μη αντιληπτό.
B.W. Λέτε ότι οι αρχαίοι είχαν επίγνωση όλων αυτών.
Απέδειξα μέσω του Ελληνικού Αλφάβητου ότι αυτός ο νόμος ήταν ευρέως γνωστός, επειδή η κίνηση των μορίων απαιτεί να ακολουθούνται διπλές διακλαδώσεις. Αυτές είναι σημεία υποχρεωτικής διόδου: υπάρχουν 27. Κάθε ένα από αυτά τα σημεία σχηματίζει ένα γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου. Αλλά οι Έλληνες δεν έχουν αλφάβητο με 24 γράμματα, από το άλφα ως το ωμέγα, αλλά 27. Η εύρεση των τριών ξεχασμένων γραμμάτων με ενθάρρυνε σε αυτήν την εκπληκτική ανακάλυψη. Και δεν είναι τυχαίο ότι στο μακρινό παρελθόν, τα Ελληνικά γράμματα χρησίμευαν και στην αρίθμηση. Αυτό μου επέτρεψε να αποδείξω ότι πράγματι σχετιζόταν με την επιτάχυνση της κίνησης της διττότητας η οποία, όπως και το Ελληνικό Αλφάβητο, πηγαίνει από το 1 στο 10, από το 10 στο 100 και από το 100 στο 1000. Η επιτάχυνση = 100 ξαναβρίσκεται ανάμεσα στο ωμέγα και στο άλφα αφού ώρα σημαίνει διαίρεση του χρόνου.
B.W. Λέτε επίσης ότι οι γραφές μιλούν για την Διττότητα!
Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο του Θωμά, το οποίο αναγνωρίζονταν από την Εκκλησία ως την δεύτερη Σύνοδο της Νίκαιας (787 μ.Χ), σε αυτό το Ευαγγέλιο, πλήρως αναγνωρισμένο από την πρώιμη Χριστιανική εκκλησία, υπάρχει μια πολύ σημαντική πρόταση: «Όταν ήσασταν ένα γίνατε δύο, και όταν οι δύο θα γίνεται ένα τι θα κάνετε;» δεν είναι ο νόμος της διττότητας;
B.W. Ποια είναι η χρησιμότητα της διττότητας του χρόνου;
Εάν κάνω μια ερώτηση, ξέρω ότι χρειάζομαι χρόνο για να πάρω μια απάντηση. Αλλά αν σβήσω τον χρόνο μεταξύ της ερώτησης και της απάντησης παίρνω το ένστικτο ή την διαίσθηση. Παρ’ όλα αυτά, στον μη αντιληπτό χρόνο, πρέπει να διαχωριστώ, ώστε να είναι δυνατόν να απαντηθεί η ερώτηση σε διαφορετικό χρόνο. Και εγώ, στον δικό μου χρόνο, παίρνω ένα ένστικτο ή μια διαίσθηση σε κάθε λεπτό, καθώς ο διττός θα απαντήσει τις ερωτήσεις μου στον δικό του χρόνο. Αυτή είναι η κύρια ιδέα.
B.W. Δεν αντιλαμβανόμαστε δηλαδή τον χρόνο όλη την ώρα;
Η βιολογία μας είναι τέτοια ώστε να χρησιμοποιούμε τον μη αντιληπτό χρόνο ο οποίος υπολογίζεται από την θεωρία. Ζούμε με συνεχή τρόπο αλλά αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο στροβοσκοπικά: υπάρχει πάντα ο μη αντιληπτός χρόνος ανάμεσα στον αντιληπτό χρόνο. Αλλά αυτοί οι μη αντιληπτοί χρόνοι μπορούν να επιταχυνθούν με μια διαφορετική προοπτική του χρόνου. Πρέπει λοιπόν να ζούμε σε δύο διαφορετικούς χρόνους ώστε να έχουμε ένστικτα και διαισθήσεις. Και η βιολογία μας είναι τόσο καλά κατασκευασμένη ώστε κατά την διάρκεια της ημέρας φτιάχνουμε τα δυναμικά σε αυτούς τους μη αντιληπτούς χρόνους. Την νύχτα, ο διττός μας τακτοποιεί όλα αυτά τα δυναμικά. Στην άγνοια, ζούμε επικίνδυνα επειδή ακόμα ζούμε την ιστορία που φανταζόμαστε.
Η επίλυση είναι κυκλική και μας αφορά όλους συνολικά. Ένας κύκλος διττότητας 25.920 ετών είναι ο κύκλος της μετάπτωσης των ισημεριών, παρατηρημένος τέλεια, υπολογισμένος από την θεωρία. Από την φημισμένη ηλιακή έκρηξη το 1989, ζούμε τώρα το τέλος του κύκλου της διττότητας του χρόνου, και έχουμε στη διάθεσή μας όλο το δυναμικό που έφτιαξαν οι σκέψεις μας κατά την διάρκεια αυτών των 25.000 ετών. Αυτός είναι ο λόγος που η τεχνολογική πρόοδος είναι τόσο ταχεία πλέον. Έχουμε μεγάλη διαίσθηση, τα παιδιά είναι υπερκινητικά… το τέλος ενός κύκλου μπορεί να είναι επικίνδυνο, εκτός αν ξέρουμε ότι θερίζουμε τα αποτελέσματα των σκέψεών μας. Αυτός που σπέρνει θύελλες θερίζει ανεμοστρόβιλους. Αλλά αν σπείρουμε ειρήνη θερίζουμε ειρήνη.
B.W. Είμαστε ικανοί να σπείρουμε ειρήνη?.
Η θεωρία της διττότητας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι κατασκευάζουμε το μέλλον στις μη αντιληπτές στιγμές για να το απομνημονεύσουμε και να το υλοποιήσουμε. Ειδικότερα μας επιτρέπει να προβλέψουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε. Αν μπορούμε να προβλέψουμε τον κίνδυνο, μπορούμε να αλλάξουμε τις σκέψεις μας και ο κίνδυνος δεν υπάρχει πλέον. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να πούμε όσο αφορά την εφαρμογή της θεωρίας της διττότητας: Άλλαξε τις σκέψεις σου και θα βιώσεις ένα διαφορετικό μέλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ότι είναι πάντα σε ένα ευχάριστο μέλλον. Αυτοί επομένως δεν αισθάνονται υπεύθυνοι για αυτούς που ζουν άσχημα. Επομένως, μπορώ να φτιάξω ένα επικίνδυνο δυναμικό για να βιωθεί από κάποιον άλλον. Από την πλευρά μου, μπορώ να ζήσω ένα ωραίο δυναμικό που φτιάχτηκε από κάποιον με ευχάριστες σκέψεις. Αφού ζούμε σε μια κοινωνία, όλη η κοινωνία πρέπει να εξελιχθεί ταυτόχρονα.
B.W. Αλλά ποιος το ξέρει αυτό;
Πρέπει να ξέρουμε πόσο γρήγορα μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό των σκέψεων, γι’ αυτό και κάνω μικρά πειράματα στα σεμινάριά μου. Δείχνω τις αρχές που μπορούμε να βάλουμε σε άμεση εφαρμογή ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η σκέψη μας είναι ενέργεια. Ζούμε πάντα το καλό ή το κακό που φανταζόμαστε. Και καθώς ζούμε στην κοινωνία, τα κριτήριά μας για το καλό ή το κακό διαμορφώνονται από τους ανθρώπους γύρω μας. Αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας για το καλό και το κακό, επειδή τα πράγματα που θα μας έκαναν καλό, μπορούν να βλάψουν κάποιον. Είμαστε ακόμα στον πειρασμό των δυναμικών που παράγονται από άλλους. Αυτός ο πειρασμός είναι τεράστιος, επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν σκεφτεί για 25.000 χρόνια ότι είναι στη διάθεσή τους. Αυτός ο Νόμος της Έλξης δηλώνει ότι πρέπει να δουλεύουμε μόνο με τον διττό μας. Ο Διττός μόνο μπορεί και πρέπει να προτείνει επιθυμίες συμβατές με τις δικές του.
B.W. Άρα, Οι σκέψεις μου πρέπει να είναι σύμφωνες με αυτές του διττού μου;
Είμαστε στην γη για να βοηθήσουμε τον διττό μας να τακτοποιήσει τις μελλοντικές μας δυνατότητες. Αλλά καθώς δεν ξέρουμε, καταφεύγουμε σε ένα μέλλον που κατασκευάζουμε θεωρώντας ότι μας το παρέχουν οι θεοί. Άρα, πρέπει να είμαστε οι υπηρέτες του διττού μας επειδή αυτός είναι εμείς. Ο νόμος είναι απλός: κατά την διάρκεια της ημέρας, θα φτιάξω το μέλλον που αντιστοιχεί στις ερωτήσεις του. Μετά, κάθε νύχτα ο διττός θα δει αν αυτό το μέλλον ανταποκρίνεται σε αυτό που θέλει. Όταν αγνοούμε αυτόν τον νόμο κάνουμε ότι να΄ναι και ο κόσμος πάει στραβά. Αντί να κατηγορούμε το κλίμα και όλα τα άχρηστα πράγματα που αλλάζουν, απλώς πήγαινε στο κρεβάτι και κάλεσε τον διττό καθώς αποκιμιέσαι.
B.W. Πώς να χρησιμοποιήσουμε τον τρόπο σκέψης μας;
Το μέλλον είναι συλλογικό. Επομένως πρέπει να σκεφτόμαστε να κάνουμε στους άλλους αυτό που θα θέλαμε οι άλλοι να σκέφτονται να κάνουν σε εμάς. Αυτός είναι ο νόμος. Είναι τόσο απλός που δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είναι αλήθεια. Δεν χρειαζόμαστε να διαβάσουμε κάποιο εγχειρίδιο για να χρησιμοποιήσουμε το ένστικτο και την διαίσθησή μας. Είναι εύκολο και διαθέσιμο αυτή τη στιγμή σε όλη την ανθρωπότητα, επειδή ζούμε στο τέλος ενός κύκλου που μας επιτρέπει πρόσβαση σε όλα τα δυναμικά. Αυτό δεν ίσχυε στο παρελθόν. Πριν από αυτό το τέλος, ελάχιστοι άνθρωποι είχαν πρόσβαση. Ο κόσμος συγκεντρωνόταν μαζί σε διαλογισμούς, προσευχές, λιτανείες, μάντρα… για να λάβει πληροφορίες την κατάλληλη στιγμή..… μια στιγμή που εξαρτιόταν από τα χρονικά ανοίγματα τα οποία ρύθμιζε η κίνηση των πλανητών. … εξ’ ου και η χρήση της αστρολογίας. Σήμερα, το τέλος του κύκλου ανοίγει όλες τις πόρτες και ο καθένας λαμβάνει όλη την πληροφορία του μέλλοντος χωρίς καμία δυσκολία. Επίσης, πολλοί άνθρωποι πραγματοποιούν μέλλοντα χωρίς να ξέρουν τους συχνά άμεσους κινδύνους. Είναι αυτή η λύση, με ρωτάτε; Πρέπει να πάμε στο κρεβάτι να τακτοποιήσουμε τα μέλλοντα μας με τους διττούς μας. Αυτή είναι η καλύτερη θεραπεία ενάντια σε όλες τις προσωπικές και συλλογικές διαταραχές.
B.W. Πώς να τακτοποιήσουμε επιτυχώς τις σκέψεις μας κατά την διάρκεια του ύπνου ξέροντας ότι αυτό είναι, εξ ορισμού, εκτός ελέγχου;
Απλώς ξέροντας ότι υπάρχει ένα στάδιο του ύπνου που ονομάζεται REM, (παράδοξος ύπνος) το οποίο έχει φτιαχτεί για να ελέγχει τις επιπτώσεις των σκέψεών μας: Αυτές έχουν σίγουρα διαταράξει ένα μελλοντικό δυναμικό. Ο ύπνος REM είναι το στάδιο του ύπνου όπου έχουμε πλήρη ακινησία αλλά μεγάλη διανοητική δραστηριότητα. Κατά την διάρκεια αυτού του πολύ ειδικού σταδίου, ο διττός τακτοποιεί τα δυναμικά που έχουμε διαταράξει από τις συνειδητές και υποσυνείδητες σκέψεις της ημέρας.
B.W. Η Διττότητα λοιπόν είναι μια αναγκαιότητα.
Αυτή μας επιτρέπει να γνωρίζουμε το παρελθόν και το μέλλον ταυτόχρονα και ειδικότερα να δούμε αν οι απαντήσεις μας είναι συμβατές με τις ερωτήσεις μας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε έναν διττό που είναι στο παρελθόν και επωφελείται από τον ύπνο REM για να δει το μέλλον που φτιάξαμε κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτός είναι ο λόγος, που αν καταστείλουμε τον ύπνο REM για τρεις εβδομάδες, πεθαίνουμε. Γιατί; Επειδή η πληροφορία είναι ζωτικής σημασίας. Αν δεν έχουμε αυτή την ανταλλαγή πληροφοριών για να ελέγξουμε το μέλλον, δεν μπορούμε να επιβιώσουμε.
B.W. Ο διττός μας γνωρίζει για μας;
Φυσικά. Βρίσκεται σε μια παρελθούσα πραγματικότητα ταυτόσημη με την μελλοντική μας πραγματικότητα και θα δει το μέλλον για να το διορθώσει. Όταν μιλώ για το παρελθόν, πρόκειται για την μνημη του μέλλοντος, τίποτα άλλο. Δεν είναι το παρελθόν που έχουμε βιώσει. Το ιστορικό παρελθόν είναι κάτι άλλο. Το παρελθόν για το οποίο σας μιλώ ζει από την μνήμη του μέλλοντός μας. Φτιάχνω ένα μέλλον και αν ο διττός μου το απομνημονεύσει είναι ένα παρελθόν. Το σώμα μου έχει αυτή την ανάμνηση, που το οδηγεί να προχωρήσει μπροστά. Χωρίς αυτήν την αρχή, δεν υπάρχει ζωή. Η επικοινωνία λοιπόν με τον Διττό είναι απαραίτητη. Παρ όλα αυτά όλοι το αγνοούν.
B.W. Τελικά ποια είναι τα οφέλη που αποκομίζουν οι άνθρωποι που είναι σε συμφωνία με τον διττό τους;
Η σύζυγός μου κι εγώ παρατηρήσαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ότι η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας της διττότητας από ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτα από τις επιστήμες έχει εκπληκτικά αποτελέσματα. Κι αυτό είναι φυσιολογικό επειδή όλοι έχουμε μέσα μας μια δύναμη που μας επιτρέπει να ζούμε σε τρεις διαφορετικούς χρόνους και να είμαστε όπως είπε ο Πλάτωνας: « Αυτό που είναι, αυτός που θα είναι και αυτός που ήταν, αλλά στην ουσία αυτός που υπάρχει αιώνια». Μπορώ να αποδείξω ότι το πλανητικό μας σύστημα είναι πράγματι μια μηχανή διαχωρισμού του χρόνου. Ο ήλιος μας μας στέλνει ζωτικές πληροφορίες. Ο καθένας το ξέρει, αλλά αν μπορούμε να ελέγξουμε αυτές τις ζωικές πληροφορίες, ελέγχουμε τα πάντα. Τα πρόσφατα χρόνια, και αυτό σχετίζεται με τον κύκλο της διττότητας των χρόνων, έχουμε πρόσβαση σε όλα τα δυναμικά μας. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να το κάνουμε γνωστό σε όλους. Κοινωνικές, οικογενειακές διαταραχές, σωματικές και άλλες σχετίζονται με αυτήν την πληροφορία. Αν καταστρέψουμε τις πληροφορίες αντικαθιστώντας αυτές που μας προτείνει ο διττός μας κατά την διάρκεια της νύχτας καταστρέφουμε την ζωτική ενέργεια του σώματος και εξαφανίζονται οι διαταραχές. Φαίνεται τόσο απλό που είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει νόμος: υπάρχουν μόνο άνθρωποι εντός του νόμου. Καθένας εφαρμόζει τον νόμο όπως θέλει. Έτσι κάθε περίπτωση είναι μια διαφορετική περίπτωση. Λέμε ότι υπάρχουν αρρώστιες, ανεργία, ανασφάλεια, αγώνας μέσα σε μια παγκόσμια κρίση, είναι αλήθεια! Αλλα ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Όλες οι διαταραχές είναι παρά μονο υλοποιήσεις των δυναμικών. Αν αυτά τα δυναμικά δεν έχουν φτιαχτεί για μας, το σώμα μας δεν αισθάνεται καλά και μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Παρ’ όλα αυτά, ο διττός μπορεί να επαναφέρει την χαμένη ισορροπία στο κάθε άνθρωπο.
B.W. Τα αναπτύσσετε όλα αυτά στα σεμινάριά σας?
Ναι. Ο σκοπός είναι να εξηγήσουμε στον καθένα ότι αν θέλουν να ισορροπήσουν, πρέπει να πάρουν το πεπρωμένο τους στα χέρια τους. Πιστεύω ότι μπορούμε να το κάνουμε να συμβεί: ο καθένας μπορεί να πάρει την δική του άδεια οδήγησης στη ζωή, αρκεί να μάθει τους βασικούς κανόνες κυκλοφορίας.
Δείτε παρακάτω ένα ακόμη σχετικό άρθρο στο περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ (Νο. 184, Νοέμβριος 2010) που είναι επαναδημοσίευση άρθρου του γαλλικού NEXUS (Οκτ. 2009).
Ο Χρόνος στη σύγχρονη επιστήμη. H φύση του χρόνου απασχόλησε τον άνθρωπο από την πιο βαθιά αρχαιότητα και οι μύθοι των διαφόρων πολιτισμών το φανερώνουν. Oι φιλόσοφοι είναι αυτοί που προσπαθούν ανέκαθεν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «από πού προέρχεται ο χρόνος;», «τι είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να κινείται έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε;». Το πλατύ κοινό όμως, στην καθημερινή του ζωή ασχολείται μόνο με τα αποτελέσματα του χρόνου όπως εμφανίζονται στην υποκειμενική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η μη αντιστρεψιμότητα των γεγονότων που είναι το βέλος του χρόνου που ζούμε καθημερινά, όπως επίσης ο ψυχολογικός χρόνος, δηλαδή το πως νιώθουμε το πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά όμως είναι απλώς φαινόμενα που προκαλεί ο χρόνος, και όχι μια ιδιότητα του χρόνου του ιδίου που είναι μια πολύ πιο βασική έννοια. Kατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα έγιναν τεράστιες πρόοδοι στις επιστήμες και βασικές αναθεωρήσεις στον τρόπο που καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα. Oι πιο γνωστές είναι η Θεωρία της Σχετικότητας του Aϊνστάiν, που εξηγεί τον Μακρόκοσμο, και η Kβαντομηχανική με πολλούς πρωταγωνιστές, που εξηγεί τον Mικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματιδίων που συμπεριφέρονται και σαν κύματα, εξαρτώμενα από το αν τα παρατηρούμε ή όχι. Tα θεωρητικά αποτελέσματα έχουν επιβεβαιωθεί πειραματικά για τις δυο αυτές θεωρίες, και υπάρχουν πλατειές εφαρμογές σε πολλούς τομείς της σημερινής επιστήμης και τεχνολογίας. Tα μεγάλα αυτά οικοδομήματα της επιστήμης δεν αρκούν όμως να ικανοποιήσουν την γνώση μας για το πώς λειτουργεί το Σύμπαν. Aπό την αρχή των θεωριών αυτών οι επιστήμονες προσπάθησαν, με εναν από τους πρώτους τον Aiνστάϊν, και προσπαθούν ακόμη, να ενοποιήσουν τις θεωρίες τους. Να βρουν πιο βασικές και πιο απλές αρχές πίσω απ’ αυτά, που να εξηγούν με μια μοναδική θεωρία όλο το φάσμα των γεγονότων, από την κίνηση των γαλαξιών, μέχρι τα στοιχειώδη σωματίδια στα άδυτα της ύλης. Πολλές προσπάθειες έγιναν τα τελευταία 80 χρόνια λοιπόν, που εντείνονται την τελευταία 20-ετία. Kάθε μία απ’ αυτές τις θεωρίες λύνει μερικά από τα παράδοξα των άλλων θεωριών αλλά δυστυχώς εισάγει καινούριες υποθέσεις και διορθωτικούς συντελεστές στις εξισώσεις χωρίς βάση και επομένως εισάγει καινούρια παράδοξα που πρέπει με την σειρά τους να λυθούν. Για παράδειγμα, ότι ο χρόνος είναι συνεχής και γραμμικός και ότι η ταχύτητα του φωτός είναι μοναδική και αξεπέραστη στο Σύμπαν. Xωρίς εξηγήσεις. Παρόλα αυτά παρατηρούμε γαλαξίες που φαίνονται να απομακρύνονται με αδιανόητα μεγαλύτερες ταχύτητες ενώ στοιχειώδη σωματίδια άλληλοπληροφορούνται ακαριαία σε τεράστιες αποστάσεις. Χώρια που το big-bang απαιτεί την παραδοχή δημιουργίας ύλης εκ του μηδενός, ενώ ο αιθέρας που βασίζεται σε αυτή την αρχή από την αρχαιότητα έχει απορριφθεί από την ίδια αυτή επιστήμη. Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς ακόμη και εάν δεν υπολογίσουμε την άγνοια μας για την λειτουργία της ζωής. Κτίστηκε έτσι ένα τεράστιο διανοητικό οικοδόμημα με γυάλινες βάσεις ενώ το πλατύ κοινό έχει την εντελώς εσφαλμένη εντύπωση ότι η επίσημη επιστήμη τα έχει όλα είναι υπό έλεγχο και ιδίως τις πιο βασικές αρχές ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο θεμελιώδης λόγος της ασυναρτησίας αυτής είναι ότι έχουμε σοβαρότατο προβλήματα με την πιο βασική αρχή της Φύσης που είναι η έννοια του χρόνου. Δεν γνωρίζουμε τελικά τι είναι στην ουσία, και από την αρχή κάναμε υποθέσεις περιοριστικές πάνω στον χρόνο, που μας ακολουθούν σαν φαντάσματα και αποτελούν τα βασικά συστατικά των περαιτέρω προσπαθειών μας για εξηγήσεις. Θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν κάτι πάει λάθος από την αρχή, έτσι ώστε αναθεωρώντας το να εξαφανισθούν όλα τα παράδοξα και να εμφανισθεί η απαραίτητη συνοχή. Όπως περίπου η ηλιοκεντρική θεωρία εξάλειψε την ανάγκη των επικύκλων του Πτολεμαίου που επέμεινε να έχει σαν κέντρο του συστήματος την Γη. Mια τέτοια αναθεώρηση των πρώτων αρχών της Φυσικής θα αποτελούσε μια τεράστια επανάσταση για την ανθρώπινη σκέψη, εάν έλυνε όλα τα σημερινά παράδοξα και συμφωνούσε με τα πειραματικά αποτελέσματα. Tο άρθρο αυτό ανακοινώνει πως αυτή η αναθεώρηση έχει ήδη γίνει εδώ και μερικά χρόνια, λύνει τα παράδοξα της Φυσικής με μια μονοκονδυλιά (όπως θα περίμενε εξ’ άλλου κανείς, εφ όσον πρόκειται για τις βασικές αρχές) και έχει τεράστιες επιπτώσεις όχι μόνο στην Φυσική, αλλά και στην ζωή των οργανισμών, ιδίως του ανθρώπου με πιο εξελιγμένο επίπεδο συνείδησης. Είναι επίσης η πρώτη φορά που η επιστήμη μπόρεσε να ορίσει και να εξηγήσει το ένστικτο και την διαίσθηση. Aυτή η πρόσφατη θεωρία (της Διττότητας) που αναθεωρεί δραστικά την έννοια του Χρόνου είναι αποτέλεσμα εργασίας 17 ετών του Δρ. Jean-Pierre Garnier Malet, φυσικού, συγγραφέα του πρόσφατου βιβλίου για το πλατύ κοινό «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» (Εκδοτικός οίκος JMG, Γαλλία, Δεκέμβριος 2003) και έγινε αντικείμενο πολλών επιστημονικών δημοσιεύσεων (1997-2005). Tον Δεκέμβριο 2003 το περιοδικό Tρίτο Mάτι δημοσίευσε ένα άρθρο του Δρ. Garnier Malet με γενική παρουσίαση των βασικών αρχών της θεωρίας και των επιπτώσεων της στον καθένα μας και στο σύνολο, ενώ ένα διήμερο σεμινάριο από τον ίδιο στην Αθήνα τον Φεβρουάριο 2004 συγκέντρωσε 80 άτομα. O χρόνος δεν είναι συνεχής, γραμμικός, όπως νομίζαμε, και όπως η καθημερινή ζωή μας δίνει την εντύπωση. Κυλά μόνο κάπου-κάπου, σε στιγμές τόσο μικρές που είναι ανεπαίσθητες στην βιολογία μας, δίνοντας μας την εντύπωση μιας συνεχούς ροής του χρόνου. Eίναι λοιπόν διακεκριμένος, κομματιαστός, στροβοσκοπικός, και η ταχύτητα με την οποία εκτυλίσσονται οι στιγμές του είναι διαφορετική σε κάθε πραγματικότητα. Αυτά που λέμε παρελθόν είναι στην ουσία μια πραγματικότητα όπου οι στιγμές κυλούν πολύ πιο αργά από ότι στο παρόν μας εδώ και τώρα (η δική μας αναφορά) ενώ σε αυτό που ονομάζουμε μέλλον οι στιγμές ρέουν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι στο παρόν. Έτσι υπάρχουν και τρία όρια ταχυτήτων: η γνωστή μας ταχύτητα του φωτός 300.000 km/sec (στο παρόν) και δύο άλλες πολύ μεγαλύτερες, εκ των οποίων η ταχύτερη είναι 3 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός (!!!) και λύνει άμεσα πολλά παράδοξα της Φυσικής, όντας η μόνη που εξηγεί πρόσφατα πειραματικά επιστημονικά αποτελέσματα. Η Θεωρία της Διττότητας δεν αλλάζει στην ουσία τις εξισώσεις της Σχετικότητας και της Kβαντομηχανικής για να τις αντικαταστήσει με δικές της. Δίνει με ακριβή και τεκμηριωμένο μαθηματικά τρόπο την πολυπόθητη εξήγηση για το τι υπάρχει πίσω από αυτές τις σύγχρονες θεωρίες και πως είναι δυνατόν να λειτουργούν στην πραγματικότητα, χωρίς παράδοξα να παραμένουν στα ράφια των άλυτων ερωτήσεων.
Αποφασιστικές ωφέλειες για την υγεία μας – Καινούριες διαστάσεις θεραπείας. Oι παραπάνω επιπτώσεις στην επιστήμη είναι τεράστιας σημασίας και θα ήταν αρκετές για μια δραστική αναθεώρηση της πραγματικότητας. Υπάρχουν όμως και άλλες επιπτώσεις, ακόμη μεγαλύτερες, για την ύπαρξη του καθενός μας αυτή τη φορά και όχι μόνο για την ικανοποίηση των επιστημόνων. Είδαμε ότι υπάρχουν συγχρόνως οι τρεις πραγματικότητες που μας αφορούν (παρελθόν, παρόν, μέλλον) αλλά εκτυλίσσονται με διαφορετικές ταχύτητες που δεν μας είναι αισθητές. Το ότι υπάρχουν συγχρόνως και οι τρεις ισχύει μόνο για έναν εξωτερικό παρατηρητή που παρατηρεί το σύνολο, έξω λοιπόν από την δική μας διάσταση πραγματικότητας και επομένως κατανόησης. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη έννοια της θεωρίας και αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της Δημιουργίας. Το θεμελιώδες στοιχείο είναι ότι υπάρχει επικοινωνία παρελθόν-παρόν-μέλλον, αρκεί να είμαστε ΔΥΟ (από όπου και ο όρος Διττότητα), δηλαδή εμείς (η διάσταση μας εδώ στο παρόν) και η διττή μας διάσταση. Διότι οτιδήποτε στο σύμπαν, από τα στοιχειώδη σωμάτια μέχρι τους γαλαξίες, είναι διττό, δηλαδή αποτελείται από δύο σκέλη μοιρασμένα σε δύο διαφορετικές ροές χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο και όλα τα έμβια όντα. Αυτό το διττό σώμα ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ των τριών χρόνων, ερευνώντας για ζωτικές πληροφορίες. Η τεράστια επιτάχυνση των χρονικών στιγμών σε αυτό που καλούμε μέλλον επιτρέπει στον διττό εαυτό μας να ελέγξει τις επιπτώσεις των πράξεων μας πριν τις ζήσουμε στο παρόν μας, όπως οι ταχείς ηλεκτρονικοί υπολογιστές προβλέπουν την κακοκαιρία πριν αυτή φτάσει σε μας. Μόνο που στην περίπτωση της ζωής μπορούμε να αποφύγουμε την κακοκαιρία χάρη στον διττό μας εαυτό και τα ταξίδια του στις τρεις ροές του χρόνου. Στην αργή ροή, που ονομάζουμε παρελθόν, έχει την πληροφορία σύνθεσης για όλα αυτά που είναι αρμονικά για μας, ενώ στην τάχιστη ροή, που ονομάζουμε μέλλον, παρατηρεί τις επιπτώσεις των πράξεων και σκέψεων μας. Αντί λοιπόν να υποστούμε μοιρολατρικά τις οποιεσδήποτε κακοκαιρίες (κακές επιπτώσεις στην ζωή μας: σωματική και ψυχολογική υγεία, συναισθηματική και επαγγελματική ζωή κτλ.), ο διττός εαυτός στέλνει σε μας τις κατάλληλες πληροφορίες με τα ένστικτα και τις διαισθήσεις που έχουμε, έτσι ώστε να αλλάξουμε το σενάριο στο παρόν μας, και να ζήσουμε την καλύτερη δυνατή αρμονία του παρόντος. Η απομνημόνευση των πληροφοριών που συλλέγονται κατά τη διάρκεια των ταξιδιών δια μέσου του χρόνου, χάρη στην ύπαρξη των ανοιγμάτων του χρόνου, γίνεται στο φυσικό μας σώμα με το νερό που υπάρχει σε αυτό χάρη στις ειδικές δομές του. Δεν είναι δυνατό να ζήσουμε χωρίς νερό και χωρίς πληροφορία. Η επικοινωνία αυτή παρελθόν-παρόν-μέλλον εξηγεί επίσης με φυσικότητα και όλα τα ψυχικά και συχνά μυστικιστικά (μέχρι τώρα) φαινόμενα. H ισορροπία μας λοιπόν εξαρτάται από την ισορροπία μεταξύ αυτών των τριών σκελών της πραγματικότητας μας και μπορούμε να την ελέγχουμε κατά βούληση χάρη στην διττή μας διάσταση. H επίγνωση και εφαρμογή της λειτουργίας αυτής των ανοιγμάτων του χρόνου από την ανθρώπινη συνείδηση, οδηγεί από την πρώτη κιόλας νύχτα (διότι ο διττός εαυτός μας εκμεταλλεύεται τα χρονικά ανοίγματα που λαμβάνουν χώρα την νύχτα στον παράδοξο ύπνο μας) σε μεγαλύτερη γενική ισορροπία του οργανισμού που την αισθανόμαστε άμεσα το πρωί. Οι θετικές επιπτώσεις στα διάφορα προβλήματα μας είναι άμεσες και θεαματικές διότι πρόκειται κάθε φορά για εξεύρεση μιας χαμένης ισορροπίας. Παράξενα όλα αυτά από πρώτη άποψη αλλά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι μια φυσιολογική συνέπεια, διότι τα πάντα στον οργανισμό φέρουν την σφραγίδα του χρόνου. Ένας από τους βασικούς στόχους της θεωρίας είναι να μας διδάξει τον έλεγχο αυτών των ανταλλαγών που μας επιτρέπει να καλυτερεύσουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε, να καταλάβουμε την ζωή μας, και να δημιουργήσουμε μια ισορροπία για τον καθένα μας και για τον πλανήτη. Ο J.P. Garnier Malet γράφει ότι: «Συνδεδεμένος με ένα κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας και μια ουσιώδη ιδιότητα του χρόνου, μια «Διττότητα» μας κάνει να ζούμε σε δύο διαφορετικούς χρόνους, δίνοντας μ αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να προλαμβάνουμε το καλύτερο μας μέλλον και να διαλέγουμε τις πιο ευνοϊκές στιγμές για κάθε μια από τις πράξεις μας». Το σώμα μας είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί αυτές τις εντολές που έρχονται πέρα από το παρόν για να επιτυγχάνει την ζωτική του ισορροπία και αυτό συμβαίνει ενστικτωδώς και τέλεια στα ζώα και στα μικρά παιδιά. Μεγαλώνοντας, κλεινόμαστε στις οποιεσδήποτε βεβαιότητες μας και αγνοούμε αυτές τις πληροφορίες διαίσθησης, δημιουργώντας στρες με όλη την ακολουθία από στενοχώριες και αγωνίες που οδηγούν σε φυσικές και ψυχικές ανισορροπίες. Αντίθετα, ακολουθώντας αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να διακρίνουμε τα προβλήματα από πριν, να προβλέπουμε τις λύσεις, να ανακαλύπτουμε τα απαραίτητα και χρήσιμα σχέδια μας και να εγκαταλείπουμε τα άλλα χωρίς λύπη. Χωρίς ποτέ να ενοχλούν την ελευθερία του καθενός, μας επιτρέπουν να δημιουργούμε ένα δυνητικά ευχάριστο μέλλον και να δίνουμε ένα ακριβή σκοπό σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Αυτή η θεωρία καθιστά μια βασική και ζωτική πληροφορία για τον καθένα μας και επιτρέπει την άμεση ανακάλυψη μέσα μας ενός μεγάλου ενεργειακού δυναμικού. Καταλαβαίνοντας και ελέγχοντας αυτό το δυναμικό μας, επιτρέπει να βάλουμε τάξη στις ανισορροπίες όλων των μορφών (φυσικές, ψυχικές, συναισθηματικές, επαγγελματικές, οικονομικές, κτλ.). Αυτός ο έλεγχος των ανοιγμάτων του χρόνου δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με τις διάφορες θεραπείες και άλλες μεθόδους ισορροπίας του οργανισμού, αλλά μεγιστοποιεί τα αποτελέσματα τους. Οι αρχαίοι Έλληνες τα γνωρίζανε όλα και η γλώσσα μας φέρνει τα σημάδια της θεωρίας Η εξισορρόπηση της ανθρώπινης υγείας χάρη στα ανοίγματα του χρόνου, που δίνει θεαματικά αποτελέσματα σε όλα τα προβλήματα ανισορροπίας χωρίς εξαίρεση, είναι μια πρώτη εφαρμογή. Αυτή η θεωρία όμως ανοίγει στενούς δεσμούς με πολλούς άλλους τομείς και παραδόσεις, διότι αναθεωρείται η πιο θεμελιώδης αρχή της Φύσης. Ερμηνεύονται επίσης οι βασικές διεργασίες στην Βιολογία (γονιμοποίηση, φαινόμενο πλασέμπο, παιδιά indigo, ομοιοπαθητική, κλπ), ο συμβολισμός των κύκλων στους αγρούς (crop circles στην Αγγλία και αλλού), το σύμβολο του Ταο, οι βασικές αρχές του Yi-King, η ελληνική μυθολογία, τα γραπτά της αρχαίας κλασσικής ελληνικής γραμματείας, ο μύθος της γένεσης στη Βίβλο, οι μύθοι των Σουμερίων και των Αιγυπτίων, η Αστρολογία κτλ. Για παράδειγμα, ο Πλάτωνας εκφράζει αναμφίβολα τις μορφές του Χρόνου σύμφωνα με την θεωρία της Διττότητας όπως τις περιγράφει με λεπτομέρεια στον Τίμαιο. Ανακαλύπτουμε εκεί την αρχέγονη σημασία του ʼλφα και του Ωμέγα, τον λόγο 243/256 στην δημιουργία της ψυχής, την σχέση αστεριών και ψυχών, τα Πλατωνικά στερεά, την δωδεκαεδρική και πενταγωνική δομή του σύμπαντος, κτλ. Η ευκαιρία αυτής της διάλεξης είναι ιδιαίτερα σημαντική για μας τους Έλληνες διότι ο J.P. Garnier Malet θα μας αποδείξει επιπλέον «τον κεντρικό ρόλο που έπαιξε η ελληνική γλώσσα από τα βάθη των αιώνων στην κωδικοποίηση των γνώσεων που αφορούν την διαίρεση των χρόνων (Ώρα), ορίζοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, καθώς και τις εφαρμογές στην καθημερινή ζωή μιας ζωτικής αρχής που ονομαζόταν από τους Έλληνες, η καλύτερα τους “Άγιους του Ήλιου” το “άλφα και το ωμέγα” ». Αυτή η κωδικοποίηση των ανοιγμάτων του χρόνου που πιστοποιούμε με την μελέτη της ελληνικής γλώσσας και των αρχαίων κειμένων, αποδεικνύει το ότι η ελληνική γλώσσα υπήρξε προγενέστερη όλων των άλλων γλωσσών. Το ηλιακό μας σύστημα εξελίσσεται σύμφωνα με ένα κύκλο 24840 ετών για να χωρίσει το παρελθόν και το μέλλον από το παρόν σε 12 περιόδους των 2070 ετών. Στην Βίβλο αναφέρεται αυτός ο κύκλος των 6 ημερών και 6 νυχτών που διαχωρίζει τον επιβραδυμένο χρόνο (φωτεινή ταλάντωση = ημέρα) από τον επιταχυνόμενο χρόνο (σκοτεινή ταλάντωση = νύχτα). Οι αρχαίοι πολιτισμοί πολύ σωστά μιλούσανε για το φως και το έρεβος που χωρίζουν το παρελθόν από το μέλλον. Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν αυτή την βασική έννοια του διαχωρισμού (Ωρα) που επιτρέπει σε ένα δημιούργημα να μεγαλώσει στο μέλλον (αρΩ). Έχοντας τώρα πια αποδειχθεί επιστημονικά, αυτός ο διαχωρισμός ονομαζόταν από τους Έλληνες η « αρχή του άλφα και του Ωμέγα », του πρώτου (α = 1) και του τελευταίου (Ω = 800). Σε μια μακρινή εποχή όπου έχουμε την εντύπωση πως ο άνθρωπος ζούσε σαν άγριος, αυτή η αρχή επέτρεψε σε ασύγκριτους επιστήμονες, αστρονόμους και μαθηματικούς να καταγράψουν τις 54 απαραίτητες διακλαδώσεις, του χρόνου, που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία υποχρεωτικά σημεία περάσματος, με την βοήθεια 27 μικρών και 27 κεφαλαίων σημάτων που αποτελούν το αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο. Χάρη στην θεωρία της Διττότητας (Doubling theory) είναι τώρα πια δυνατόν να καταλάβουμε την πρωταρχική σημασία της ελληνικής γλώσσας και του αλφαβήτου της που κωδικοποιούν στην εντέλεια τις αυστηρά επιστημονικές έννοιες αυτής της θεωρίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι πολύ πριν από όλους τους άλλους, ο πολιτισμός αυτός έφερε στους ανθρώπους μια ουσιώδη αρχή της ζωής, που βασίζεται στην χρησιμοποίηση των πληροφοριών από το παρελθόν και το μέλλον στο παρόν. Το κηρύκειο, σύμβολο της μαντείας του Ερμή, χρησιμοποιεί την διπλή έλικα της Διττότητας. Αυτός ο ελικοειδής δεσμός, που παρουσιάζεται σαν φίδι, ενώνει τους διάφορους χρόνους, επιτρέποντας τις προβλέψεις που ονομάζονται στην σημερινή θεωρία « προβλεπτικές » πληροφορίες (anticipatory, hyperincursive information). Η ελληνική μυθολογία, που έχει διαστρεβλωθεί από χιλιετηρίδες σκοταδισμού, επιτρέπει την διδασκαλία της δημιουργικής αρχής του άλφα και του Ωμέγα που μπορεί να παρατηρηθεί τόσο στους γαλαξίες όσο και στα σωματίδια. Είναι από εδώ και πέρα δυνατόν να εξηγήσουμε τον δεσμό μεταξύ της αρχαίας ελληνικής γραφής και της θεωρίας της Διττοτητας. Αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την θεμελιώδη αρχή του Χρόνου που μας δίνει την δυνατότητα να προ-καταλαβαίνουμε τα δυνητικά μας μέλλοντα. Όπως το εφαρμόζανε κάποτε οι Έλληνες που γνωρίζανε την χρήση του φιδιού της θεωρίας της Διττότητας (Πύθιος Απόλλων) για να προβλέψουν (Πυθία) τους κινδύνους και έτσι να τους αποτρέψουν, αντί να τους περιμένουν μοιρολατρικά. Όπως τότε οι Έλληνες, μπορούμε ξανά εμείς σήμερα να χρησιμοποιήσουμε την ασυνέχεια του χρόνου που μας τροφοδοτεί με συνεχείς πληροφορίες μέσα από τα ανεπαίσθητα ανοίγματα του με την μορφή διαισθήσεων και προμηνυμάτων. Οι Πυθαγόρειοι εφαρμόζανε αυτή την αρχή καθημερινά στην ζωή τους, όπως διαβάζουμε στα χρυσά έπη. Η διδασκαλία στα μυστήρια της Ελευσίνας και στα άδυτα των Αιγυπτιακών ιερών των ιστορικών εποχών, ήταν προσπάθειες να διασωθούν πολύ αρχαιότερες γνώσεις για την δημιουργία και την ζωή. Ο πέπλος μυστηρίου ήταν απαραίτητος για να περάσει ακέραιο το μήνυμα μέσα από τις γενιές Μυστών για τους κίνδυνους που καραδοκούσαν στο μέλλον. Σήμερα, στο τέλος του Πλατωνικού ενιαυτού των 25 000 ετών, φθάσαμε και αποτελούμε αυτό το μέλλον των πολύ αρχαίων Ελλήνων, και αντιμετωπίζουμε στο ηλιακό μας σύστημα την αμείλικτη σύγκλιση των τριών ροών του χρόνου σε μια μόνο ροή, και επομένως τον κίνδυνο να ζήσουμε δυσάρεστα δυναμικά που έχουμε σπείρει εμείς οι ίδιοι όλες αυτές τις χιλιετίες. Ήταν λοιπόν φαίνεται απόλυτα επείγον να γίνουν τα μυστήρια αυτά κοινός τόπος, γνώσεις διαθέσιμες στον καθένα μας, για να επιτύχουμε μια προσωπική και συλλογική ισορροπία και να αποφύγουμε έτσι τους κίνδυνους. Ο Δρ. Garnier Malet γράφει : « Η εξισορρόπηση του καθενός μας συμβάλλει στην εξισορρόπηση των άλλων και του πλανήτη. Δεν είναι λοιπόν πια καιρός για κάτι τέτοιο, ιδίως στην χώρα όπου ζουν οι απόγονοι αυτών των καταπληκτικών γιων του Ηλίου, δημιουργών και μεταδοτών μιας θεμελιώδους συμπαντικής θεωρίας που η επιστήμη μας μόνο τώρα ξανά ανακαλύπτει;» Ο Γάλλος επιστήμονας αποδεικνύει αναμφίβολα τον πρωταρχικό ρόλο που έπαιξαν η αρχαία ελληνική γλώσσα και σκέψη στην κατανόηση από τον άνθρωπο για το πώς λειτουργούν το Σύμπαν και η ζωή μας. Πολλές χιλιάδες χρόνια αργότερα αυτές οι γνώσεις ξανάρχονται στην επιφάνεια σαν…“καινούργιες” επαναστατικές ιδέες που αποδεικνύονται επιστημονικά. H καμπή στην κατανόηση των επιστημών θα είναι τεράστια στα επόμενα μερικά χρόνια. Eμείς οι Έλληνες μπορούμε να ξαναπαίξουμε ένα πολύ σημαντικό ρόλο, διότι έχουμε πάντα την γλώσσα μας και είμαστε διαποτισμένοι περισσότερο από κάθε άλλον από την αρχαία Eλληνική σκέψη. Oι επιστήμονές μας (φυσικοί, ιατροί, θεραπευτές, γλωσσολόγοι, λάτρες του Ελληνισμού κτλ.) και οι λόγιοι μας, μπορούν, πέρα από την κατανόηση, να νοιώσουν επίσης πολύ βαθύτερα από άλλους την ουσία των πραγμάτων, για να προχωρήσουν ακόμη πιο μακριά.
Η Συνέντευξη:
Nexus: Jean-Pierre Garnier-Malet, σας ευχαριστούμε που θα μας εξηγήσετε τον νόμο της διττότητας του χρόνου…
Jean-Pierre Garnier-Malet: Έχουμε την εντύπωση ότι αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο διαρκώς. Όμως, στην πραγματικότητα, τον αντιλαμβανόμαστε μόνο κατά διαστήματα, όπως μας το αποδεικνύει άλλωστε η ιατρική απεικόνιση: ο εγκέφαλός μας εντυπωσιάζεται μόνο από ασυνεχείς εικόνες. Ανάμεσα σε δύο αντιληπτές στιγμές υπάρχει πάντα μια μη αντιληπτή στιγμή. Είναι όπως σε μια ταινία. Βλέπουμε μόνο 24 εικόνεςανά δευτερόλεπτο. Η 25η δε γίνεται αντιληπτή, δεν ξεπερνά το κατώφλι της συνείδησης. Εντούτοις, ορισμένοι διαφημιστές χρησιμοποίησαν αυτού του είδους τις εικόνες για να επηρεάσουν με επιτυχία την συμπεριφορά μας, δείχνοντας έτσι ότι αυτό που «δεν ξεπερνά το κατώφλι της συνείδησής»μας είναι προσιτό στην μνήμη μας.
Βλέπουμε όλοι τα ίδια «κομμάτια» χρόνου;
Όχι αναγκαστικά, είναι δυνατόν κάποιος άλλος να αντιληφθεί έναν χρόνο ο οποίος δεν υπάρχει για μας και αντιστρόφως. Μπορείτε να σχηματίσετε μια άποψη με το ηλεκτρικό φως. Σβήνει και ανάβει πενήντα φορές ανά δευτερόλεπτο, όμως εσείς βλέπετε ένα φως συνεχόμενο, όταν αυτό σβήνει, δεν το γνωρίζετε. Τώρα φανταστείτε κάποιον ο οποίος μπορεί να βλέπει το φως στις φάσεις όπου αυτό είναι σβηστό: θα έβλεπε τα πάντα στο σκοτάδι ενώ εσείς, βλέπετε τα πάντα στο φως. Δεν θα βλέπατε λοιπόν αυτό που βλέπει αυτός, εφόσον δεν βλέπετε το ίδιο πράγμα συγχρόνως.
Εντούτοις βλέπετε ακριβώς την ίδια πραγματικότητα. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η μια η οποία βλέπει στο φως και η άλλη στο σκότος.
Και ο χρόνος;
Είναι παρόμοιο φαινόμενο. Τον χρόνο τον αντιλαμβάνεστε κατά διαστήματα. Και υπάρχουν άλλες πραγματικότητες οι οποίες αντιλαμβάνονται αυτόν τον χρόνο κατά διαστήματα, αλλά όχι συγχρόνως, απλά παρεμβάλλεται. Αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε τα ίδια πράγματα, αλλά όχι την ίδια στιγμή. Μπορούμε λοιπόν τώρα να φανταστούμε επίσης ότι σε αυτούς τους χρόνους που δεν αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει η δυνατότητα να αντιληφθούμε αυτόν τον χρόνο με τρόπο εντελώς διαφορετικό, δηλαδή ότι ένα δευτερόλεπτο γίνεται δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα. Και ότι θα είχαμε τον χρόνο να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα ενώ στον δικό μας χρόνο, δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα.
Φανταστείτε λίγο να μπορείτε να απουσιάσετε σε αυτούς τους μη αντιληπτούς χρόνους για να κάνετε θαυμάσια πράγματα και έπειτα να επιστρέφετε νώ δεν ξέρετε καν ότι φύγατε. Θα λαμβάνατε έτσι την ουσιώδη γνώση ενός βιωμένου μέλλοντος, το οποίο όμως δεν είχε τον χρόνο να εμφανιστεί στην πραγματικότητά σας. Θα κατείχατε τότε μια επιπλέον μνήμη σμιλεμένη σε έναν χρόνο εντελώς μη αντιληπτό.
Ποιά είναι τότε η επιρροή αυτής της εμπειρίας στην πραγματικότητά μας, στον «αντιληπτό» μας χρόνο;
Εκείνη τη στιγμή, οι σκέψεις σας εξαρτώνται επίσης από αυτό το ταξίδι εκτός χρόνου, το οποίο μεταβάλλει τις σκέψεις σας έτσι ώστε αυτές να
εξαρτώνται επίσης από έναν μη αντιληπτό χρόνο μέσα στον οποίο ζείτε κι εσείς. Είναι μια θαυμάσια ιδέα, και είναι η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο χρόνος διαχωρίζεται σε χρόνους αντιληπτούς και σε χρόνους μη αντιληπτούς. Ζείτε στους αντιληπτούς χρόνους, αλλά ζείτε επίσης στους ασύλληπτους χρόνους, μόνο που επειδή πιστεύετε ότι δεν αντιλαμβάνεστε τον μη αντιληπτό χρόνο, τον αγνοείτε. Και αγνοείτε εντελώς ότι ταξιδεύετε σε έναν χρόνο ο οποίος δεν έχει τον χρόνο να εμφανιστεί στον δικό σας χρόνο.
«Ο νόμος της διττότητας του χρόνου μπορεί να σώσει το μέλλον μας»
Από αυτό απορρέει κάτι το εκπληκτικό: «Αυτό το οποίο ζω εδώ, αυτή τη στιγμή, θα ήταν το αποτέλεσμα αυτών των ταξιδιών εκτός του χρόνου όπου οργανώνω τη ζωή με τον δικό μου τρόπο…» Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στον εαυτό μας μιαν άλλη ερώτηση: «Ποια είναι η εμπειρία μου, τί έλεγχο έχω πάνω σε αυτές τις εμπειρίες που δεν απομνημονεύω καθόλου ή ελάχιστα;». Οι σκέψεις μου μεταβάλλονται χωρίς να έχω τη δυνατότητα να ελέγξω τις μεταβολές που απορρέουν;
Και μπορώ να εμβαθύνω περισσότερο τις ερωτήσεις μου: αν αυτός ο νόμος υπάρχει- υπάρχουν δηλαδή μη αντιληπτοί χρόνοι οι οποίοι μου
επιτρέπουν να κατασκευάσω ένα στιγμιαίο μέλλον που μεταβάλλει τις σκέψεις μου κάθε στιγμή- μήπως βρίσκομαι σε μια πραγματικότητα που μου
επιτρέπει ο χρόνος αντίληψής μου όπου συμμετέχω στην κατασκευή του μέλλοντος κάποιου άλλου ο οποίος ζει σε έναν διαφορετικό χρόνο και, προπάντων, μη αντιληπτό;
Εάν σας παρακολουθούμε σωστά, αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι… ο εαυτός μας;
Ναι, ακριβώς… Μήπως είμαι εγώ αυτός ο κάποιος άλλος; Μήπως είμαι διττός και απαντώ σε ερωτήσεις που μου θέτει ένας άλλος μου εαυτός;
Μήπως ο σκοπός της ζωής μου είναι να δίνω απαντήσεις σε αυτόν τον διττό; Θα του κατασκεύαζα τότε ένα εν δυνάμει μέλλον και ο δικός μου
χρόνος ζωής θα υπήρχε μόνο στις καθαρά δικές του μη αντιληπτές στιγμές που ονόμασα «χρονικά ανοίγματα».
Υπάρχει, στην πραγματικότητα, μια διαδοχή αντιληπτών στιγμών διαχωρισμένες από στιγμές μη αντιληπτές όπου κατασκευάζω για τον εαυτό μου μελλοντικές δυνατότητες. Αυτό το μέλλον είναι στιγμιαίο στον παρόντα χρόνο μου όπου τον απομνημονεύω. Αλλά εάν απομνημονεύσω ένα μέλλον με τρόπο στιγμιαίο, αυτό γίνεται μια ανάμνηση, άρα παρελθόν.
Τελικά το παρελθόν, δηλαδή η μνήμη μου, δεν θα ήταν παρά μέλλον και η παρούσα στιγμή μου δεν θα ήταν παρά η επίπτωση αυτής της μνήμης η οποία με ωθεί προς άλλες σκέψεις…οι οποίες θέτουν σε λειτουργία ένα μέλλον, το οποίο θέτει σε λειτουργία άλλες μνήμες…οι οποίες θέτουν σε λειτουργία άλλες σκέψεις, οι οποίες θέτουν σε λειτουργία ένα μέλλον…το οποίο θέτει σε λειτουργία άλλες μνήμες…
Τελικά η ζωή μου δεν είναι παρά μια διαδοχή μελλοντικών καταστάσεων οι οποίες μετατρέπονται στιγμιαία σε παρελθόντα όπου το παρόν δεν υπάρχει πια. Αυτό το παρόν δεν είναι παρά η υλοποίηση ενός μέλλοντος που σχεδιάζω ενστικτωδώς ή διαισθητικά πριν το ζήσω. Θα υλοποιούσα απλά ένα μέλλον που δημιουργώ σε έναν μη αντιληπτό χρόνο και που απομνημονεύω ανάλογα με το αν μου αρέσει ή όχι: το υλοποιώ αν μου αρέσει, το απομνημονεύω για να μην το υλοποιήσω αν δεν μου αρέσει… Καθώς αυτή η απομνημόνευση είναι στιγμιαία, αποκομίζω καινούρια ένστικτα, καινούριες διαισθήσεις, πράγμα το οποίο σημαίνει επίσης ότι όλες μου οι σκέψεις είναι αποτέλεσμα αυτής της μηχανικής.
Αντιλαμβάνεστε τις πιθανές επιπτώσεις στη ζωή μας;
Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαμε να ελέγξουμε το μέλλον μας;
Ναι, και τίθεται το ερώτημα: Δεν υπάρχει κάτι πίσω απ’ όλα αυτά που οδηγεί στο ότι εάν πρέπει να διαθέτω ένα μέλλον, πρέπει επίσης να μπορώ να το ελέγχω; Κι αν ελέγχω το μέλλον μου, αλλάζω το παρόν μου. Η έλλειψη ελέγχου, εφόσον δεν γνωρίζω αυτόν τον νόμο, δεν επιφέρει ανισορροπία που θα μπορούσα να αποφύγω;
Από τη στιγμή που θεωρώ ότι πρόκειται για έναν παγκόσμιο νόμο, η ζωή μου στη Γη βασίζεται σ’ αυτόν τον νόμο και η ζωή μου, μου εμφανίζεται ως
η δημιουργία ενός δυναμικού που θα ανακτήσω με το θάνατό μου. Βλέπετε ότι όλο αυτό πάει πολύ μακριά εφόσον αυτό σημαίνει ότι για να ζω καλά,
θα έπρεπε να είμαι συγχρόνως εκείνος ο οποίος θέτει την ερώτηση και εκείνος ο οποίος απαντάει σε αυτήν σε έναν επιταχυνόμενο χρόνο στον
οποίο ζω για να οργανώσω ένα δυναμικό, αυτό το δυναμικό όντας τελικά η απάντηση στην ερώτηση που έθεσα στον εαυτό μου πριν ζήσω, δηλαδή
πριν γεννηθώ… Όταν οι αρχαίοι έλεγαν «Το να γεννιέσαι είναι να πεθαίνεις και το να πεθαίνεις είναι να γεννιέσαι», ήθελαν ίσως να πουν αυτό:
βρισκόμαστε στη Γη για να τακτοποιήσουμε δυνατότητες…
Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε, με τρόπο τέτοιο που να το καταλάβει όλος ο κόσμος, ότι είμαστε όλοι Σαμάνοι, είμαστε όλοι ικανοί
να προβλέψουμε το μέλλον. Αλλά το μέλλον που βλέπουμε δεν είναι παρά μια δυνατότητα. Αυτό σημαίνει ότι αν αλλάξω, αλλάζω τη δυνατότητα.
Η αποστολή ενός καλού οραματιστή ο οποίος γνωρίζει το νόμο, είναι να αντιλαμβάνεται έναν κίνδυνο ούτως ώστε να τον σβήσει, με τρόπο που να
βλέπει κινδύνους οι οποίοι δεν θα υπάρξουν ποτέ. Μπορώ να κάνω το ίδιο: βλέπω μια καταστροφή η οποία κατασκευάστηκε, κάνω τα πάντα για να μην συμβεί.
Ο Νόμος δοκιμάζεται από την επιστήμη
Μεταφυσική και φυσική συναντιούνται στην θεωρία…
Ναι, εντελώς, το να μιλάμε για διττό χρόνο είναι ένα πράγμα, αλλά πρέπει να επιβεβαιώσουμε εάν είναι επιστημονικά εφαρμόσιμος. Γνωρίζουμε την
αρχή της σχετικότητας εδώ και πολύ καιρό αλλά όχι τόσο τις εφαρμογές της. Μετά την ανακάλυψη του Albert Einstein, χρειάστηκε να περιμένουμε
το 1970 και ένα πείραμα το οποίο επέτρεψε να δείξουμε ότι αν επιταχύναμε σε σχέση με κάποιον ακίνητο και επανερχόμασταν, είχαμε αλλάξει χρόνο.
Είναι το γνωστό πείραμα με τα ατομικά ρολόγια…
Ναι. Πήρανε πράγματι ατομικά ρολόγια (βλέπε λεξικό) τα οποία είχαν μια ακρίβεια της τάξης των δέκα δισεκατομμυριοστών του δευτερολέπτου.
Κάποια τοποθετήθηκαν σε ένα αεροπλάνο, άλλα ήταν υπό παρακολούθηση στο έδαφος για να γίνει η σύγκριση. Έπειτα κοίταξαν εάν η επιτάχυνση
του αεροπλάνου γύρω από τη Γη, με τη φορά περιστροφής κι έπειτα με την αντίστροφή φορά, μετέβαλλε τον χρόνο. Και ω, έκπληξη! υπήρχε
χρονική διαφορά…Ελάχιστη βέβαια, δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου, διακόσια πενήντα περίπου σε μια κατεύθυνση για έναν πλήρη γύρο της
Γης, και γύρω στα πενήντα στην αντίθετη κατεύθυνση, αλλά επιτέλους το αποτέλεσμα υπήρχε…Και αυτό το πείραμα απέδειξε ένα πράγμα: αν
κινούμαι σε σχέση με κάποιον ο οποίος παραμένει ακίνητος, δεν γερνάω κατά τον ίδιο τρόπο. Φυσικά, το να κινούμαι με αεροπλάνο δεν είναι ό,τι
πιο γρήγορο, αλλά εάν μετακινούμαι με μέγιστη ταχύτητα, η διαφορά γίνεται σημαντική…
Αυτό θυμίζει το παράδοξο των διδύμων του Langevin…
Ναι, o Langevin (βλέπε λεξικό) είχε δείξει πενήντα χρόνια πριν ότι αν ένα από τα δίδυμα πήγαινε με ταχύτητα που πλησιάζει εκείνη της ταχύτητας
του φωτός, είχε στη διάθεσή του έναν χρόνο πολύ πιο σύντομο σε σχέση με εκείνον που παρέμεινε στη Γη, ο οποίος είχε τον χρόνο να γεράσει.
Οπότε ο νόμος της διττότητας μπορεί να μας οδηγήσει στην παρακάτω σκέψη: εάν φύγω κατά τη διάρκεια ενός μικροδευτερολέπτου με τρόπο
τέτοιο ούτως ώστε να διαθέτω δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων δευτερόλεπτα, μέρες ολόκληρες, όταν επανέλθω, δεν γνωρίζω ότι έχω φύγει,
εφόσον έφυγα για ένα μικροδευτερόλεπτο. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου όμως, απέκτησα εμπειρίες, αρκεί μόνο να μπορώ να ταξιδεύω με
απίστευτες ταχύτητες.
Μόνο που δεν είναι (ακόμη) εφικτό…
Περίμενα την παρατήρησή σας…υπάρχει __ˆuüþC_xμια άλλη ιδιότητα γνωστή εδώ και πολύ καιρό στην φυσική: η διττότητα της ύλης, δηλαδή το γεγονός ότι ένα σωματίδιο είναι συγχρόνως κυματικό και σωματιδιακό. Και εμείς είμαστε ένα σύνολο από σωματίδια: τα σωματίδιά μας εκπέμπουν και
λαμβάνουν, άρα έχουν επίσης την κυματική όψη. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα είχαμε συνδυάσει με το φυσικό σώμα, ένα ας πούμε «ενεργειακό»
ικανό να πηγαίνει να ψάχνει πληροφορίες με μια εκπληκτική ταχύτητα; Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό το σώμα θα ήταν ικανό να αλλάξει χρόνο, θα μπορούσε να πάει να πάρει πληροφορίες και να επιστρέψει να μου τις δώσει.
Πώς;
Υπάρχει μια φυσική ιδιότητα, πολύ σημαντική, η οποία ανήκει καθαρά στο νερό, από το οποίο αποτελείται κατά 65% το ανθρώπινο σώμα. Το νερό είναι ικανό να αποθηκεύσει την πληροφορία. Και αν είμαι ικανός με αυτό το «ενεργειακό» σώμα, να βγω από το φυσικό μου σώμα, να πάω να πάρω μια πληροφορία και να επιστρέψω για να την μεταδώσω στο νερό του σώματός μου, ανακτώ στον δικό μου χρόνο, στιγμιαία, την πληροφορία που πήγα να πάρω σε έναν άλλο χρόνο.
Αυτό σημαίνει ότι όλες τις εμπειρίες που μπόρεσα να αποκτήσω αλλού, σε έναν άλλο χρόνο, τις έχω ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή μου. Ακόμα κι αν
δεν έχω το χρόνο να τις απομνημονεύσω, θα έχω εντούτοις μια σύντομη περίληψη αυτών… Είναι σαν μια ιδέα η οποία μου ήρθε από αλλού. Αυτό
λίγο πολύ έχει συμβεί σε όλους μας, το να μας έρχονται ιδέες οι οποίες μας εκπλήσσουν, που δεν καταλαβαίνουμε πώς μας ήρθαν στο μυαλό, ή
ακόμα και να ζήσουμε μια εντύπωση déjà-vu…Αισθανόμαστε ότι υπάρχει κάτι πίσω από αυτές τις πραγματικότητες. Και οι επιστημονικοί νόμοι του
20ου αιώνα και του 21ου σήμερα δεν αντιτίθενται διόλου στην θεωρία της διττότητας του χρόνου.
Αυτή η θεωρία μας επιτρέπει να υπολογίσουμε ακόμα και την ταχύτητα του φωτός και να δείξουμε ότι υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες. Αν ένα ενεργειακό σώμα είναι ικανό να ταξιδέψει με ταχύτητες οι οποίες ξεπερνούν εκείνη του φωτός, τότε η αλλαγή του χρόνου είναι αφάνταστη. Οι επιστήμονες όμως απέδειξαν την ύπαρξη μιας ταχύτητας πληροφόρησης η οποία είναι ανώτερη από εκείνη της ταχύτητας του φωτός.
Τώρα τελευταία, ο Antoine Suarez εξήγησε ακόμα και το γεγονός ότι ο χρόνος πληροφόρησης ανάμεσα σε δύο διττά σωματίδια ήταν στιγμιαίος.
Ονομάσαμε αυτό το φαινόμενο «κβαντική σύζευξη». Στην πραγματικότητα, υπάρχει όντως ένα σωματίδιο το οποίο πληροφορεί το άλλο, και αυτό με
μια ταχύτητα πληροφόρησης γιγαντιαία. Η θεωρία της διττότητας δείχνει ότι είναι 857 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα σωματίδιο το οποίο πληροφορεί το άλλο και αντιστρόφως.
Εάν είμαστε διττοί, αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να πάμε να πάρουμε τις πληροφορίες ενός διττού και να τις επαναφέρουμε, άρα να εκμεταλλευόμαστε σε δύο διαφορετικούς χρόνους δύο πληροφορίες διαφορετικές: Ο ένας κάνει την ανάλυση και ο άλλος την σύνθεση. Εκείνος ο οποίος κάνει την ανάλυση μπορεί να θέσει ερωτήσεις σε σχέση με την σύνθεση που έχει στη διάθεσή του, ο άλλος θα αναζητήσει μέσα στην ανάλυση την απάντηση σε μια καινούρια ερώτηση, αλλά στον δικό του χρόνο. Είναι επίσης ικανός να θέτει ερωτήσεις οι οποίες θα επιφέρουν μια νέα ανάλυση στο καθαρά δικό του μέλλον. Θα είχαμε τότε παρελθόν, παρόν και μέλλον… Ξαναβρίσκουμε τη ζωτική συνθήκη, εκείνη την «τριάδα», όπως την αποκαλούσαν οι Έλληνες, την οποία ο Πλάτων περιγράφει έτσι : «Για να ζούμε, αρκεί να είμαστε εκείνος ο οποίος ήταν, εκείνος ο οποίος είναι και εκείνος ο οποίος θα είναι.»
Μιλήσαμε για την ανακάλυψη ενός επιστημονικού νόμου όμως μιλήσαμε ελάχιστα για επιστήμη…
Είναι αλήθεια, παρόλο που το να κατανοήσουμε τον σχετικό μαθηματικό μηχανισμό είναι αρκετά λεπτό ζήτημα.
Εάν μιλάμε για δύο διαφορετικούς χρόνους, πρέπει να βρούμε την εξίσωση η οποία μας επιτρέπει να είμαστε ο παρατηρητής του πρώτου χρόνου και ο παρατηρητής του δεύτερου χρόνου, αλλιώς δεν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε. Η θεωρία της διττότητας χρειάζεται λοιπόν μια εξίσωση η οποία να αποτελεί μια αλλαγή κλίμακας παρατήρησης και να επιτρέπει να αλλάξουμε τον χρόνο και τον τόπο. Στη θεωρία της διττότητας, ο ορίζοντας ενός παρατηρητή γίνεται σωματίδιο για έναν άλλο σε έναν καινούριο ορίζοντα. Επιπλέον, ένα σωματίδιο για έναν παρατηρητή είναι πάντα ένας ορίζοντας σωματιδίων για έναν άλλο. Η σύνδεση ορίζοντα-σωματιδίων, επιτρέπει να διαφοροποιήσουμε τους χρόνους διττότητας, ανάλογα με τις διαστάσεις R του ορίζοντα και τις περιστροφές π των σωματιδίων. Απορρέει από αυτό μια εξίσωση διττότητας η οποία συνδέει δύο παρατηρητές που αγνοούν ο ένας τον άλλον ενώ μπορούν να ανταλλάσουν πληροφορίες σε μη αντιληπτούς χρόνους κατά τη διττότητά τους. Θα μπορούσαμε τότε να μιλάμε για «κβαντική σύζευξη» διττών σωματιδίων σε αναλογία με τα σωματίδια του απείρως μικρού.
Δεν μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε δύο αστέρια του γαλαξία μας ως δύο σωματίδια ενός ίδιου γαλαξιακού ορίζοντα όπου αλληλεπιδρούν με τρόπο κυκλικό, στο τέλος του δικού τους κύκλου διττότητας των χρόνων;
Αφού μας επιβλήθηκε αυτή η εξίσωση, οι επιπτώσεις ήταν εκπληκτικές : αυτή η θεωρία εξηγεί ότι κανένα σωματίδιο δεν μπορεί να έχει μια
ευθύγραμμη διαδρομή, αλλά όλα τα σωματίδια έχουν μια καμπυλόγραμμη διαδρομή : αυτό εξηγεί το περιβόητο spin των σωματιδίων τα οποία
περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους, ακριβώς όπως η Γη η οποία περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο ενώ περιστρέφεται και γύρω από τον εαυτό της. Ο κύκλος διττότητας των χρόνων μου επέτρεψε στη συνέχεια να υπολογίσω την σταθερά λεπτής δομής (βλέπε λεξικό) και να προβλέψω την άφιξη των πλανητοειδών στο ηλιακό σύστημα. Όμως, αυτή η σταθερά δίνει το φορτίο του ηλεκτρονίου και είναι μια σταθερά πολύ σημαντική για τη βιολογία μας.
Για αυτόν τον λόγο το American Institute of Physics επικύρωσε τις εργασίες σας…
Η διόρθωση του κατά προσέγγιση νόμου του Titius-Bode (βλέπε λεξικό) και ο υπολογισμός αυτής της σταθεράς της λεπτής δομής τράβηξαν
προφανώς την προσοχή των επιστημόνων. Αυτή η δημοσίευση αποτελεί ένα σημαντικό πλεονέκτημα, διότι δεν μπορεί κανείς να καταστρέψει μια
δημοσίευση την οποία έχουν ελέγξει συνάδελφοι, εφόσον από τη στιγμή που την ενέκριναν και την επιβράβευσαν, είναι επειδή την διάβασαν και
την κατάλαβαν. Εάν λοιπόν κάποιος δηλώσει ότι είναι εντελώς ανακριβής, βάζει όλους τους επιστήμονες στο ίδιο σακί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι
αυτή η εργασία είναι προσιτή στους κοινούς θνητούς. Εντούτοις η εφαρμογή στην καθημερινότητα ενός νόμου διττότητας μπορεί να γίνει από όλο
τον κόσμο, εφόσον αφορά το να πειραματιζόμαστε και να απομνημονεύουμε το μέλλον στο μη αντιληπτό πριν το ζήσουμε στην καθημερινότητά
μας. Τελικά, αυτό που απορρέει είναι το ότι ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του και να ξέρει ότι αν του συμβεί κάτι δραματικό, είναι απλά
από δικό του λάθος. Κατασκευάζει την μελλοντική ευτυχία του ή δυστυχία του πριν τη ζήσει στην καθημερινότητά. Μπορούμε να πούμε ότι με τη
διττότητα των χρόνων, εκείνος ο οποίος σπέρνει τον άνεμο στο μέλλον θερίζει την καταιγίδα στο παρόν.
Η σκέψη θα ήταν λοιπόν ενέργεια…
Η εξίσωση του Einstein οδηγεί σε ένα παράδοξο συμπέρασμα, δηλαδή ότι μια ενέργεια, είναι μια μάζα. Και μια μάζα δεν μπορεί να ταξιδέψει πιο
γρήγορα από το φως. Άρα αν έχω μια πληροφορία η οποία ταξιδεύει πιο γρήγορα από το φως, αυτή η πληροφορία είναι ενέργεια και άρα μάζα με
ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, και όλα αυτά που μόλις εξήγησα δεν έχουν νόημα. Όμως εφόσον υπάρχουν, το έχουμε δει, ταχύτητες μεγαλύτερες
του φωτός, αυτό σημαίνει ότι οι πληροφορίες ταξιδεύουν γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός χωρίς να έχουν μάζα. Υπάρχει ένα σύστημα
επιτάχυνσης πολύ αποδοτικό λόγω του ότι ο ορίζοντας των σωματιδίων σε αλληλεπίδραση είναι ο ίδιος ένα σωματίδιο μέσα σε έναν άλλο ορίζοντα.
Ο παρατηρητής μέσα σε έναν ορίζοντα δεν έχει βέβαια την ίδια ταχύτητα πληροφόρησης με τον παρατηρητή ο οποίος, στο εξωτερικό, θεωρεί αυτόν
τον ορίζοντα ως ένα απλό σωματίδιο.
E=mc2 είναι λοιπόν ανακριβές;
Όχι και οι εφαρμογές μπόρεσαν να επαληθεύσουν αυτή την εξίσωση. Εντούτοις, για να αποφύγει ένα παράδοξο συνδεδεμένο με αυτή την εξίσωση
η οποία καθιστούσε την ταχύτητα του φωτός ανεξάρτητη από την πηγή και τον παρατηρητή, ο Einstein ανακάλυψε κάτι το καταπληκτικό το οποίο
ονόμασε κοσμολογική σταθερά (βλέπε λεξικό). Χρειαζόταν μια ενέργεια απώθησης η οποία να αντιστοιχεί στο 66,6% της συνολικής ενέργειας του
σύμπαντος. Η επιστημονική κοινότητα της εποχής του, του επέβαλλε να αναγνωρίσει, δύο χρόνια πριν το θάνατό του, ότι αυτό ήταν και το
μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Όμως ήταν μια πολύ καλή διαίσθηση. Διότι αυτήν την κοσμολογική σταθερά, την βρίσκουμε τώρα μέσα από τη
θεωρία της διττότητας με τα 666 χιλιοστά αντιβαρυτικής ενέργειας… Την ξαναβρίσκουμε επίσης μέσω παρατήρησης: αστροφυσικοί, όπως ο Brian
Schmidt και o Saul Perlmutter, κατάφεραν να δείξουν ότι το σύμπαν παρουσιάζει μια ενέργεια διαστολής, μια ενέργεια άγνωστη, την οποία
ονόμασαν «ενέργεια απώθησης», η οποία αντιπροσωπεύει όντως αυτά τα 66,6% που αναζητούσαμε.
Πράγματι, τα 666 χιλιοστά ενέργειας είναι μια ενέργεια η οποία αντιτίθεται σε μια αντιβαρυτική ενέργεια 333 χιλιοστών και σε μια ενέργεια
ισορροπίας ενός χιλιοστού. Ιδού αυτό που αποδεικνύει η θεωρία της διττότητας. Και είναι σε συμφωνία με την παρατήρηση της διαστολής του
σύμπαντος.
Τα σώματά μας, φυσικό και ενεργειακό, διαθέτουν επίσης αυτές τις δύο αλληλοσυμπληρούμενες ενέργειες και το ενεργειακό μας σώμα χρησιμοποιεί
την αντιβαρυτική ενέργεια για να μετακινηθεί εκτός του φυσικού μας σώματος. Εφόσον αυτή η ενέργεια είναι ανάλογη με την ενέργεια βαρύτητας,
αυτή η μετακίνηση πραγματοποιείται τη νύχτα διότι, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο ήλιος όντας πίσω από τη Γη, η βαρύτητα είναι πιο δυνατή απ’ ότι
τη μέρα. Άρα και η αντί-βαρύτητα επίσης.
Αυτή η «αποσωμάτωση» χρησιμοποιεί ένα μέρος του ύπνου μας που αποκαλούμε «παράδοξο ύπνο», είναι μια έννοια που δύσκολα μπορούμε να αναφέρουμε με επιστημονικό τρόπο. Εντούτοις είτε το θέλουμε είτε όχι, διαθέτουμε κατά τη διάρκεια της νύχτας τον μηχανισμό της διττότητας του χρόνου για να πάμε να ψάξουμε στο παρελθόν και στο μέλλον τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για να εμπλουτίσουμε τη μνήμη μας εφόσον είναι αυτή η μνήμη η οποία μας κάνει να ζούμε στο παρόν…Ξέρουμε ότι για τα ποντίκια, η κατάργηση του παράδοξου ύπνου επιφέρει το θάνατό τους σε δεκαεννέα μέρες. Αυτός ο ύπνος αντιστοιχεί λοιπόν όντως με μια ζωτική αρχή. Γιατί να μη τη χρησιμοποιήσουμε ελέγχοντάς την;
Είμαστε στο τέλος ενός κύκλου
Η διττότητα του χρόνου υπάρχει λοιπόν από…τα βάθη του χρόνου …
Η θεωρία δείχνει ότι η διττότητα είναι κυκλική. Βρίσκουμε μέσω υπολογισμού τον κύκλο μετάπτωσης των ισημερινών σημείων (βλέπε λεξικό). Ουπολογισμός δείχνει ότι αυτός ο κύκλος βασίζεται σε εκατό περιφορές του Πλούτωνα γύρω από τον Ήλιο, δηλαδή 24.840 έτη, στα οποίαπροσθέτουμε μια περίοδο μετάβασης 1.080 ετών, και αυτό μας δίνει έναν κύκλο μετάπτωσης των ισημερινών σημείων της τάξης των 25.920 ετών,κύκλος που έχει παρατηρηθεί, αλλά ποτέ δεν είχε υπολογιστεί. Είναι η πρώτη θεωρία η οποία υπολογίζει αυτόν τον κύκλο.
Γιατί αυτή η περίοδος των 1.080 ετών;
Ένας κύκλος διαχωρίζει τις ερωτήσεις από τις απαντήσεις. Επιτρέπει να πραγματώσουμε κάποιες απ’ αυτές και να ξεχάσουμε την πλειοψηφία τους.
Εντούτοις, το τέλος ενός κύκλου δείχνει όλα τα μελλούμενα τα οποία σχεδιάστηκαν κατά τη διάρκεια της διττότητας. Μπορούμε τότε να αναλύσουμε
οτιδήποτε φτιάχτηκε, οτιδήποτε κρατήσαμε στη μνήμη μας, οτιδήποτε απορρίψαμε ως άχρηστο ή επικίνδυνο… Μετά από μια περίοδο πολύ
επικίνδυνη 90 ετών κατά τη διάρκεια των οποίων οι διαφορετικοί χρόνοι ισορροπούν, μια περίοδος μεταλλαγής περίπου 1.000 ετών επιτρέπει να
κάνουμε έναν απολογισμό. Σήμερα βιώνουμε αυτήν την περίοδο μεταλλαγής.
Πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτήν εδώ τη φάση;
Λόγω της διάστασης των ηλιακών εκρήξεων οι οποίες σφυροκόπησαν τον προηγούμενο αιώνα, 1899,1929,1959 και 1989, καθώς και την αρχή
αυτού του αιώνα το 2003. Είναι τέλεια καταχωρημένες από την θεωρία της διττότητας με μια υπολογισμένη συχνότητα η οποία μας δίνει μια
αιτιολόγηση του τέλους αυτού του κύκλου. Είναι αυτή η περίοδος των 90 ετών (1899-1989) και η άφιξη των πλανητοειδών εδώ και δέκα περίπου
χρόνια τα οποία επιτρέπουν να χρονολογήσουμε αυτήν την περίοδο μεταλλαγής.
Είναι μια περίοδος επικίνδυνη;
Άλλοτε, μιλούσανε για τέλος των χρόνων και αρχή των χρόνων, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτή την ιστορία του τέλους του κόσμου για την
οποία κάποιοι μιλάνε σήμερα, ακόμα κι αν ζούμε αυτή τη στιγμή μια εποχή μεταλλαγής ανάμεσα σε δύο κύκλους, δηλαδή το γεγονός ότι ζούμε το
τέλος ενός κύκλου διττότητας των χρόνων.
Βρισκόμαστε στον ίδιο κύκλο διττότητας των χρόνων με τους Σουμέριους…
Ναι, και κατά τη διάρκεια αυτού του κύκλου των 25.000 ετών, η ανθρωπότητα κατασκεύασε δυναμικά. Στο τέλος του κύκλου, πρέπει να τα
επανακτήσουμε. Κανείς δεν επιθυμεί να επανακτήσει τα δυναμικά τα οποία κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια αυτών των 25.000 ετών, είναι πολύ
επικίνδυνα, αρκεί να δούμε τι γίνεται σήμερα…
Αλλά η Γη, για να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη να επανακτήσει την ενέργεια που χάσαμε κατά τη διάρκεια αυτών των 25.000 ετών. Δεν έχει άλλη
επιλογή, είναι E=mc2 :έχω έλλειψη ενέργειας, ελκύω μάζα. Και υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν μιλάει κανείς, δηλαδή για την αύξηση των
μετεωριτών και των αστεροειδών οι οποίοι έρχονται να χτυπήσουν τον πλανήτη μας, μια καταστροφική αύξηση. Επίσης κανείς δεν μιλάει για την
άφιξη των πλανητών πλησίον του Πλούτωνα. Η θεωρία της διττότητας μου επέτρεψε να αιτιολογήσω αυτή τη μαζική άφιξη πλανητών, πράγμα το
οποίο μου απόφερε αυτή την επιστημονική ανταμοιβή.
Η NASA εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία της όσον αφορά αυτό το φαινόμενο…
Ναι, αυτό εδώ έχει αναγκαστικά επιπτώσεις στον πλανήτη μας. Πράγματι, αυτή η μάζα στα σύνορα του πλανητικού μας συστήματος, στη ζώνη του
Kuiper, αυτή η γιγαντιαία μάζα εφόσον το σύνολο αντιστοιχεί με έναν πλανήτη, αντιλαμβάνεστε ότι αποδιοργανώνει το σύνολο μέσα στο νευτώνιο
σύστημα που γνωρίζουμε. Και τι κάνει ο πλανήτης μας; Ισορροπεί. Κατά τη διάρκεια 25.000 ετών ήταν σε δίαιτα, έχασε ενέργεια, τώρα που οι θύρες
είναι ανοιχτές, είναι σε κατάσταση βουλιμίας, ρουφάει…Επειδή όμως ρουφάει πάρα πολύ, ξαναφτύνει ενέργεια: τα ηφαίστεια ξυπνούν, η τεκτονική
κίνηση των πλακών εντείνεται…
Αυτό που εξηγώ είναι βέβαια απλοποιημένο, αλλά βρισκόμαστε επίσης καταμεσής μιας περιόδου αλλαγής του μαγνητισμού με μια φάση πολυπολική. Η τελευταία πολυπολική φάση επέφερε εντούτοις την εξαφάνιση του 97% των ειδών. Ξέρουμε ότι κάθε 75.000 έτη, το 99% των ειδών εξαφανίζεται, φαινόμενο το οποίο οι επιστήμονες γνωρίζουν ως «στραγγαλισμό». Το ευχάριστο είναι ότι συμβαίνει κάθε 75.000 έτη, το δυσάρεστο είναι ότι την τελευταία φορά, ήταν πριν από 75.000 έτη… Παρατηρούμε σήμερα την εξαφάνιση των ειδών, αλλά δεν γνωρίζουμε τον λόγο. Σίγουρα ο άνθρωπος λόγω της άγνοιάς του είναι κατά ένα ποσοστό υπεύθυνος, αλλά ακόμα κι αν θέλει να διατηρήσει κάποια είδη, δεν θα τα καταφέρει.
Πώς λειτουργεί;
Σήμερα, εκείνοι οι οποίοι αγνοούν αυτόν τον νόμο, δηλαδή όλος ο κόσμος ή σχεδόν όλος, καταλήγουν να αναρωτιούνται για ζητήματα τα οποία δεν
έχουν κανένα ενδιαφέρον, διότι δεν διαχειρίζονται το μέλλον και χειρότερο ακόμη, έχουν απαντήσεις σε ερωτήσεις τις οποίες δεν έθεσαν ποτέ και οι
οποίες δίνουν το έναυσμα για καινούρια ερωτήματα τα οποία δεν θα έπρεπε να θέσουν. Αυτό τους απομακρύνει από τον εαυτό τους, αν μπορούμε
να το θέσουμε έτσι…Θα έπρεπε όλος ο κόσμος να γνωρίζει αυτόν τον νόμο για να αποφύγει τον καταστροφισμό αυτού του είδους ο οποίος μας οδηγεί σε μεγαλύτερες καταστροφές.
Μόλις αρχίζω να σκέφτομαι, αυτή η σκέψη είναι το αποτέλεσμα ενός πειραματισμού που πραγματοποιήθηκε στο μέλλον που πήγα να δω με μεγάλη ταχύτητα και το οποίο μου δίνει αυτή τη σκέψη. Αυτό σημαίνει ότι το μέλλον που είδα είναι ήδη λειτουργία της σκέψης μου ή ότι η σκέψη μου είναι αποτέλεσμα αυτού του μέλλοντος. Άρα αν σκέφτομαι μια καταστροφή, αυτό το δυναμικό εγγράφεται ήδη στο μέλλον, μπορεί να παραμείνει σε κατάσταση δυναμικού ή όχι…
Νιώθουμε να αναδύεται ένας νόμος: Θα έπρεπε να σκέφτομαι πάντα να κάνω πράγματα τα οποία με ευχαριστούν, θα αποκομίσω έτσι αυτό το οποίο με ευχαριστεί.
Πώς λοιπόν μπορούμε να εφαρμόσουμε συγκεκριμένα το νόμο της διττότητας του χρόνου;
Η βιολογία μας είναι καλά φτιαγμένη εφόσον έχουμε τη δυνατότητα να πάμε συγχρόνως να δούμε το μέλλον να το τακτοποιήσουμε και να επανέλθουμε για να το ζήσουμε. Γιατί; Διότι ζούμε τη μέρα μας στην πραγματικότητα μας, κι έπειτα έχουμε τη νύχτα. Και είναι εκείνη τη στιγμή που έχουμε την ικανότητα να τακτοποιήσουμε το μέλλον που χτίσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Θα έπρεπε να θυμηθούμε αυτό που ήξεραν οι αρχαίοι : «Η νύχτα φέρνει συμβουλές.» Μην κάνετε ποτέ τίποτα χωρίς να έχετε κοιμηθεί μια νύχτα.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τακτοποιείτε οτιδήποτε η μέρα έχει αναστατώσει στο δυναμικό. Ως εκ τούτου, την επομένη όταν ξυπνήσετε, θα
εκμεταλλευτείτε ένα καλό δυναμικό.
Πώς να μην το χαλάσουμε;
Οφείλω να ελέγχω τις σκέψεις μου: εάν σκέφτομαι να προκαλέσω στον εαυτό μου ευχαρίστηση, είναι ήδη πολύ καλά. Αν όμως σκεφτώ ότι οτιδήποτε σκέφτομαι μπορεί να ευχαριστήσει όλο τον κόσμο, είναι ακόμα καλύτερα.
Μπορούμε λοιπόν να αποδώσουμε τον νόμο με έναν τρόπο απλό: « Μη σκεφτείς να κάνεις σε κάποιον αυτό που δεν θα ήθελες κάποιος να σκεφτεί να σου κάνει.» Η καλύτερα ακόμη : «Να σκέφτεσαι να κάνεις σε κάποιον αυτό που θα ήθελες κάποιος να σκέφτεται να σου κάνει.»
Ο νόμος της διττότητας του χρόνου μας παραπέμπει στον νόμο του Μωυσή…
Οι Γραφές αναφέρουν: «Μη κάνεις στον πλησίον σου αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν.» Ο νόμος όμως είναι: «Μη σκεφτείς να κάνεις στους γύρω σου αυτό που δεν θα ήθελες να σκεφτούν να σου κάνουν.» Είναι πολύ πιο σημαντικό, διότι κάθε σκέψη κατασκευάζει ένα δυναμικό. Μια πράξη, είναι η πραγματοποίηση ενός δυναμικού, άρα βλέπουμε αυτό που αποδίδει, αλλά μια σκέψη κατασκευάζει ένα δυναμικό στο μέλλον.
Βρίσκουμε αυτή την ιδέα στην ιστορία του κατακλυσμού την οποία αφηγούνται οι σουμέριοι πίνακες, πολύ πριν τον Μωυσή. Ο σουμέριος Νώε ονομαζόταν Ziusudra και σώθηκε από ένα σκάφος που ονομαζόταν «Κιβωτός», όπως του Νώε. Όμως σ’ αυτό το σκάφος, δεν είναι ζώα που κλείστηκαν, αλλά κάτι πολύ πιο εκπληκτικό: τα όνειρα του Ziusudra! Αυτό σημαίνει ότι έκλεισαν μέσα στην κιβωτό ένα μελλοντικό δυναμικό. Για να πραγματωθεί στο παρόν, χρειάζεται ένας άνθρωπος. Τότε, το δημιουργημένο δυναμικό ξαναγίνεται παρόν, δηλαδή πραγματικότητα. Το να ανακαλύψω ένα τέτοιο γραπτό κατά τη διάρκεια των ερευνών μου ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Ο νόμος της διττότητας μπορεί τουλάχιστον να προστατέψει το άτομο;
Ναι. Ο σκοπός είναι να ζήσω κάτι πριν το βιώσω στο παρόν μου, και με τρόπο τόσο σύντομο που να μην έχω καν τη δυνατότητα νααπομνημονεύσω τα γρανάζια αυτού του μέλλοντος. Αποκομίζω μόνο το τελείωμα του, είτε με ενδιαφέρει είτε όχι, αυτό έχει σημασία. Εάν αυτό τομέλλον με ενδιαφέρει, το ζω, αν όχι το αποθηκεύω ως ειδεχθή πληροφορία. Ενστικτωδώς, δεν θέλω να πάω προς τα κει. Κοιτάξτε ένα άλογο τοοποίο νιώθει την παρουσία ενός δηλητηριώδους φιδιού, τι κάνει; Ακινητοποιείται, υπάρχει μόνο ο αναβάτης για να το μαστιγώσει και να τοαναγκάσει να περάσει…Αλλά το άλογο ξέρει πολύ καλά ότι δεν πρέπει να πάει εκεί, ενστικτωδώς γνωρίζει ότι υπάρχει κίνδυνος.
Γιατί να μην είμαστε κι εμείς ικανοί να συμπεριφερθούμε όπως αυτό το άλογο;
Διότι η νοησιαρχία μας, μας σκοτώνει, σκεφτόμαστε. Και επειδή
σκεφτόμαστε, κατασκευάζουμε για τον εαυτό μας ένα διαφορετικό δυναμικό το οποίο εξαϋλώνει το αρχικό δυναμικό του κινδύνου,
απομνημονεύουμε κάτι άλλο και αυτό που η συγκεκριμένη απομνημόνευση μας οδηγεί να πραγματώσουμε δεν μας πηγαίνει αναγκαστικά προς
εκείνο που θα έπρεπε να ζήσουμε…
Να αλλάξουμε το μέλλον…ενώ κοιμόμαστε
Πώς επιχειρείται η διττότητα σε ατομικό επίπεδο;
Σας έχω πει ότι έχουμε την ιδιαιτερότητα να είμαστε συγχρόνως κυματικοί και σωματιδιακοί, πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την κυματική πλευρά: το
φυσικό μας σώμα είναι τέλεια δομημένο, αλλά έχουμε επίσης ένα ενεργειακό σώμα εξίσου τέλεια δομημένο, και το οποίο έρχεται να του δώσει την πληροφορία.
Πώς;
Σύμφωνα με μια διαδικασία κατά την οποία το σώμα μας θα ήταν ένα πανωφόρι του οποίου τα κουμπιά θα ήταν τα τσάκρας. Αξίζει να σημειώσουμε- το βλέπουμε και σε σκίτσα- ότι η κίνηση της διττότητας ακολουθεί την σπονδυλική μας στήλη, με κόμβους τοποθετημένους σε σημεία ανταλλαγής πληροφοριών ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εάν έχετε μια καλή αρμονία ανάμεσα στην πληροφορία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, το σώμα σας το λέει, όλα λειτουργούν ομαλά. Αυτή η αρχή είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό και γνωρίζουμε, τελικά, ότι όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί βασίζονταν στο μέλλον, τουλάχιστον προσπαθούσαν να το γνωρίσουν πριν το ζήσουν, εξ’ ου και ο ρόλος των οιωνοσκόπων, των μαντισσών, της πυθίας, κλπ. Και παρατηρούμε ότι οι σημερινοί πολιτισμοί οι οποίοι διατήρησαν αυτόν τον «πρωτόγονο» χαρακτήρα βρίσκονται μέσα στον διοραματισμό, είναι μέσα στο «αναζητώ το μέλλον μου». Κι εγώ, δεν έχω αυτήν την ικανότητα; Θα έπρεπε να την αφήσω σε ανθρώπους που θεωρώ λίγο-πολύ τρελούς ή οι οποίοι μπαίνουν σε κατάσταση transe, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο;
Είναι αυτό που λέγατε πριν, δηλαδή ότι είμαστε όλοι ικανοί να δούμε το μέλλον…
Ναι, υπό τον όρο να χρησιμοποιούμε τον Νόμο. Πώς; Μέσω του ύπνου. Μόνο στη φάση του «παράδοξου ύπνου» ενυπάρχει η δυνατότητα να τακτοποιήσουμε το μέλλον πριν το ζήσουμε. Και αν αγνοούμε αυτό εδώ, αγνοούμε όλη μας τη ζωή.
Σε αυτή τη φάση του ύπνου, το σώμα είναι ακίνητο, σχεδόν αδρανές. Όμως τι κάνει το σώμα μου να ζει; Τι το κάνει να κινείται; Είναι το ενεργειακό μου μέρος; Αν αυτό φύγει, το σώμα μου δεν έχει με τι να ζήσει…
Εντούτοις, συνεχίζει να αναπνέει, να χωνεύει, η καρδιά συνεχίζει να χτυπάει…
Ναι, αλλά αυτό απαιτεί μια ενέργεια πολύ μικρή, που το μέλλον είναι ικανό να μου δώσει ενώ έχω φύγει. Αλλά είναι μια ενέργεια ανεπαρκής για να κινηθώ. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, η ενέργεια μου έχει φύγει για να ψάξει τι; Μια πληροφορία. Έρχεται σε μένα μια άλλη πληροφορία η οποία μου επιτρέπει να επιβιώσω ενώ το ενεργειακό μου σώμα έχει φύγει. Αν όμως είμαι ικανός να φύγω με ένα ενεργειακό σώμα σε αναζήτηση πληροφοριών, θα πρέπει, εάν έχω έναν διττό, να μπορεί να έρθει σε μένα για να υπάρξει ανταλλαγή πληροφοριών. Όπως δύο διττά άτομα, ανταλλάσουν τις πληροφορίες τους…
Πώς;
Ένα ενεργειακό μέρος του ενός πηγαίνει στον άλλο και αντιστρόφως, ανταλλάσουν πληροφορίες, οι οποίες κατ’ εμέ εμφανίζονται ως κυματικές ανταλλαγές. Το μέλλον είναι τότε ικανό να μας δώσει στιγμιαίες πληροφορίες που δεν έχουμε τον χρόνο να υπολογίσουμε ή να σκεφτούμε στον καθαρά δικό μας χρόνο.
Βεβαίως, όμως είναι σύνηθες να σκεφτόμαστε ότι ο ύπνος χρησιμεύει για να ξεκουράζεται το σώμα…
Τότε γιατί βρίσκεται σε πλήρη ατονία; Γιατί τα βρέφη, τα οποία κοιμούνται είκοσι με είκοσι δύο ώρες την ημέρα, έχουν δέκα ώρες παράδοξου ύπνου;
Δεν θα ήταν αυτό μια προσαρμογή στον χώρο που τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν;
Δεν έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από παράδοξο ύπνο απ’ ότι οι ενήλικες; Από την άλλη οι ηλικιωμένοι έχουν ακόμα λιγότερη ανάγκη…Αυτό φαίνεται λογικό: Όσο περισσότερο προσαρμοζόμαστε σε έναν χώρο, τόσο καλύτερα ζούμε, τόσο λιγότερο έχουμε ανάγκη από πληροφορίες. Άρα μοιάζει λογικό επίσης ένα βρέφος να έχει ανάγκη από περισσότερες πληροφορίες απ’ ότι ένας ηλικιωμένος. Αυτό το ενεργειακό σώμα θα ήταν λοιπόν πιο σημαντικό από το φυσικό σώμα; Όχι βέβαια, διότι για να ζήσουμε στη Γη, χρειαζόμαστε ένα φυσικό και ένα ενεργειακό σώμα. Το φυσικό σώμα μας επιτρέπει να μετακινούμαστε στην πραγματικότητα μας, χωρίς ενεργειακό σώμα όμως, το φυσικό μας σώμα είναι νεκρό.
Ας προχωρήσουμε και λίγο πιο πέρα: εφόσον είμαστε σε κατάσταση διττότητας, εάν έχουμε έναν διττό ο οποίος ζει σε έναν άλλο χρόνο, κι αυτός επίσης στην πραγματικότητα του έχει την κυματική και την σωματική του πλευρά. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε ότι γίνεται ανταλλαγή μεταξύ των ενεργειακών σωμάτων και ως εκ τούτου τα σώματά μας παίρνουν πληροφορίες σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Όμως μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας διττός; Θα έπρεπε καλύτερα να πούμε ότι είναι σαν μια δόνηση, είμαστε ουσιαστικά σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Ο όρος «διττός» είναι ατελής, διότι έχουμε την εντύπωση της πλήρους αποσύνθεσης όπως με μια φωτοτυπία, όπου το πρωτότυπο υπάρχει ανεξάρτητα από το αντίγραφο. Ενώ για μας δεν ισχύει καθόλου αυτό: αυτή η διττότητα αυτό που κάνει είναι να βρισκόμαστε σε συνεχή σχέση, με μια ανταλλαγή πληροφοριών ούτως ώστε η σχέση να παραμένει μόνιμη. Θα πείτε λοιπόν ότι αυτός ο διττός είναι μια υπόθεση…
Η κβαντική φυσική δεν παύει να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις…
Ακριβώς! Ξέρουμε στην μηχανική του απείρως μικρού ότι ένα σωματίδιο κινείται…Γιατί; Φανταστήκαμε ένα εικονικό σωματίδιο το οποίο κινεί το πραγματικό μόριο, πράγμα το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να κινούνται και οι δύο, παρόλο που υπάρχει μόνο ένα το οποίο μπορούμε να παρατηρήσουμε. Γιατί μόνο ένα; Διότι βρισκόμαστε σ’ έναν χρόνο ο οποίος δεν επιτρέπει να παρατηρήσουμε το άλλο. Τώρα φανταστείτε ότι βρίσκεστε στον χρόνο του εικονικού σωματιδίου: μπαίνετε σ’ αυτόν τον χρόνο, βλέπετε το εικονικό σωματίδιο, το πραγματικό σωματίδιο δεν υπάρχει πια. Παρατηρείτε το εικονικό σωματίδιο το οποίο για σας έχει γίνει το πραγματικό…κινείται διότι υπάρχει ένα άλλο εικονικό σωματίδιο το οποίο το κάνει να κινείται. Τώρα μπορείτε όντως να φανταστείτε ότι μέσω της μνήμης, αυτό το σωματίδιο το οποίο ήταν εικονικό και γίνεται πραγματικό είναι συνδεδεμένο, με τη σειρά του, με ένα εικονικό σωματίδιο. Άρα λοιπόν έχετε μια διαδοχική συναρμολόγηση διττότητας. Με τις ταχύτητες πληροφορίας όπως αυτές περιγράφονται από τη θεωρία της διττότητας, υπάρχει ένα τελευταίο σωματίδιο το οποίο κατέχει την πληροφορία πριν από το δεύτερο σωματίδιο. Κι αυτό είναι το εκπληκτικό, είναι αστραπιαία πρόληψη! Δηλαδή το δεύτερο σωματίδιο το οποίο διοχέτευσε την πληροφορία για τα διαδοχικά εικονικά σωματίδια, δέχεται μια πληροφορία από το τελευταίο σωματίδιο μέσω του πρώτου το οποίο παίρνει την πληροφορία από το τελευταίο πριν το δεύτερο να έχει τον χρόνο να το κάνει. Ε λοιπόν είμαστε ακριβώς έτσι, παίρνουμε πληροφορίες από έναν διττό πριν ακόμα λάβουμε γνώση αυτού που εμείς οι ίδιοι κατασκευάσαμε στο μέλλον μέσω των καθαρά δικών μας σκέψεων.
Αυτό μοιάζει τόσο…ιδιαίτερο…
Προφανώς, όμως είναι η πραγματικότητα. Καταλαβαίνετε ότι αυτός ο μηχανισμός είναι ζωτικός, διότι επιτρέπει να έχουμε ένστικτα επιβίωσης, και όλα τα ζώα τον χρησιμοποιούν. Όμως, δεν έχουμε μόνο πρόσβαση σε ένα συλλογικό μέλλον, κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι ένα προσωπικό μέλλον το οποίο έρχεται να αυξήσει το συλλογικό μέλλον, ενώ ένα ζώο ζει χάρη σε ένα συλλογικό μέλλον το οποίο εκμεταλλεύεται χωρίς να προσθέτει κάτι σ’ αυτό. Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε ότι η εξέλιξή του δεν είναι καθόλου όμοια με τη δική μας. Έχουμε μια εξέλιξη δημιουργική, είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε για τον εαυτό μας ένα δυναμικό το οποίο επιτρέπει να ζούμε καλά. Πρέπει να γνωρίζουμε τον νόμο. Εάν τον γνωρίζουμε, είναι θαυμάσιο εφόσον είμαστε ικανοί όχι μόνο να κατασκευάζουμε καλά δυναμικά αλλά και να πραγματώνουμε τα δυναμικά που κατασκευάζουμε για μας.
Βλέπετε ότι αυτός ο νόμος είναι απλός, και πρέπει να τον γνωρίζουμε. Γι’ αυτό το λόγο η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε ξεκινήσει και συνεχίζουμε την προσπάθεια ούτως ώστε αυτή η επιστημονική γνώση να φτάσει στο επίπεδο όλου του κόσμου το γρηγορότερο δυνατόν.
Και είναι επείγον διότι ζούμε τώρα τη μετάβαση ανάμεσα σε δύο κύκλους διττότητας του χρόνου. Αυτή η περίοδος είναι επικίνδυνη διότι ανακαλύπτουμε το κρυμμένο, το κρυμμένο δυναμικό. Στα ελληνικά, η ανακάλυψη του κρυμμένου, ονομάζεται «αποκάλυψις». Η ανακάλυψη των κρυμμένων δυναμικών, είναι αυτό που οι αρχαίοι αποκαλούσαν «να ανακαλύψουμε τις ευεργεσίες της Αποκάλυψης». Επιμένω στον όρο «ευεργεσίες», διότι εάν κατασκευάζουμε καλά δυναμικά, θα λάβουμε καλό. Αν όμως κατασκευάζουμε άσχημα δυναμικά, φυσικά θα θερίσουμε αυτό που σπείραμε…
Οφείλουμε να προχωρήσουμε κι άλλο. Εφόσον μια άλλη πραγματικότητα κατασκευάζει το δυναμικό μας και εμείς μόνο το πραγματώνουμε, πρέπει να προσέχουμε να μην γεμίζουμε παράσιτα αποδεχόμενοι σκέψεις οι οποίες δεν είναι δικές μας, αλλιώς δεν θα ζήσουμε όπως το θέλουμε. Άρα εκείνος ο οποίος δεν ελέγχει τον ύπνο του μπαίνει σ’ αυτό το φαινόμενο που αποκαλώ «παράσιτο». Όσο περισσότερος κόσμος θα υπάρχει στην κατασκευή αυτού του δυναμικού τόσο οι άνθρωποι που ζουν στη Γη θα μπορούν να αντλούν για να ζουν καλύτερα. Και θα υπάρχει ένα τιμόνι από καλά δυναμικά διαθέσιμα για τον πλανήτη. Είναι ίσως ουτοπικό, όμως είναι νόμος: 1+1=2, είτε το θέλουμε είτε όχι.
«Να σκέφτομαι να κάνω στον άλλο αυτό που θα ήθελα να σκέφτεται ο άλλος να μου κάνει» είναι ένας νόμος. Εάν θεωρήσουμε ότι είναι κάτι άλλο από νόμος, κάνουμε λάθος. Δεν υπάρχει συναίσθημα εκεί μέσα. Εντούτοις, με το να προσπαθούμε να προκαλέσουμε ευχαρίστηση και συνειδητοποιώντας ότι λαμβάνουμε ευχαρίστηση σε αντάλλαγμα, αυτό θα καταλήξει σε συναίσθημα, είτε είναι ευτυχία ή δυστυχία. Όμως είναι ένας νόμος, ένας απλός νόμος. Ας τον εφαρμόσουμε.
Ο οποίος προϋποθέτει να ελέγχουμε τον ύπνο…
Πώς να το κάνουμε, εφόσον, εξ’ ορισμού, ο ύπνος και κυρίως ο παράδοξος ύπνος είναι ανεξέλεγκτος; Αρκεί να ξέρουμε ότι εφόσον αυτός ο ύπνος είναι φτιαγμένος για να ελέγχουμε την επίπτωση των σκέψεών μας, οι οποίες αναστάτωσαν ένα δυναμικό, ο παράδοξος ύπνος θα τακτοποιήσει αυτό το δυναμικό που αναστατώσαμε με τρόπο συνειδητό ή ασυνείδητο.
Ξαπλώνοντας, γνωρίζουμε όλη μια φάση κατά την οποία αποκοιμιόμαστε, όπου σκεφτόμαστε ακόμα, φάση κατά την οποία δηλαδή μπορούμε ακόμα να ελέγξουμε τις σκέψεις μας. Έπειτα παρεμβαίνει ο ύπνος και δεν ελέγχουμε πλέον τίποτα. Εφόσον όμως οι σκέψεις μας έχουν αποθηκευθεί στο νερό του σώματός μας, εκείνες που κάνουμε κατά τη διάρκεια της αποκοίμισής μας θα κατευθύνουν την νύχτα μας: υπάρχει έλξη μεταξύ των σκέψεων που είχαμε και εκείνων που έρχονται. Αυτόν τον έλεγχο πρέπει να εξασκούμε. Το να ελέγχουμε τον τρόπο που αποκοιμιόμαστε, σημαίνει να ελέγχουμε όλες μας τις σκέψεις πριν αποκοιμηθούμε. Αν το κάνουμε, είναι ήδη μια αρχή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου