ΦΟΒΟΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ!

Ένας απο τους μεγαλους εχθρούς του ανθρώπου είναι ο φόβος. Όσο λιγότερο φόβο έχει κανείς, τόσο περισσότερο υγεία και ψυχική αρμονία θα βιώνει στη ζωή του. Το ουσιαστικό πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι να απαλλαγεί από τον φόβο.

Όταν δε νιώθεις φόβο για μία κατάσταση, τότε αυτή δεν μπορεί να σε βλάψει και πρέπει βεβαίως να θυμάσαι ότι πολύ συχνά σε καταλαμβάνει ο φόβος με υποσυνείδητο τρόπο, χωρίς δηλαδή να τον αντιλαμβάνεσαι. Επίσης, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι ο φόβος «μπλοφάρει» και αν τον αντιμετωπίσεις με βάση αυτή την αλήθεια, τότε ο φόβος διαλύεται. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο φόβος δημιουργείται συνήθως ως προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον, το οποίο είναι κάτι που γνωρίζουμε ότι στην ουσία δεν υπάρχει και αφού το παρελθόν απλώς υπήρξε, που σημαίνει ότι και αυτό σήμερα δεν υπάρχει, όπως και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη, ο μοναδικός χρόνος, στον οποίο ζούμε τη ζωή μας, είναι το παρόν και μόνο το παρόν. Σχετικά με αυτή τη μεγάλη αλήθεια, λέει χαρακτηριστικά ο γνωστός Ινδός φιλόσοφος Sadhguru: «Ο φόβος υπάρχει απλώς επειδή δεν ζεις μέσα στην πραγματικότητα, αλλά μέσα στον νου σου. Ο φόβος σου σχετίζεται πάντα με το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Επομένως, ο φόβος σου αφορά συνεχώς κάτι που δεν υπάρχει. Αν ο φόβος σου δεν αφορά κάτι το υπαρκτό, αυτό σημαίνει ότι είναι εκατό τοις εκατό φανταστικός. Και όταν υποφέρεις για κάτι που δεν υπάρχει, αυτό το ονομάζουμε παράνοια. Έτσι, οι άνθρωποι μπορεί απλά να βρίσκονται μέσα σε κοινωνικά αποδεκτά επίπεδα παράνοιας. Οι άνθρωποι πάντα υποφέρουν, είτε για κάτι που συνέβη χθες, είτε για κάτι που μπορεί να συμβεί αύριο. Έτσι υποφέρεις πάντα για κάτι που δεν υπάρχει. Δεν είσαι ριζωμένος στην πραγματικότητα, είσαι ριζωμένος στον νου σου. Ένα τμήμα του νου είναι η μνήμη και ένα άλλο είναι η φαντασία. Και τα δύο όμως είναι κατά κάποιον τρόπο φαντασία, γιατί δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Είσαι χαμένος στη φαντασία σου και αυτή είναι η βάση του φόβου σου. Αν ήσουν ριζωμένος στην πραγματικότητα, δεν θα υπήρχε κανένας φόβος. Η βάση του φόβου είναι μία μη ρεαλιστική αντίληψη της ζωής. Οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να ζήσουν και ούτε πρόθυμοι να πεθάνουν. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί γενικώς σήμερα.»

Ανάμεσα στις πολλές στιγμές που κάποιος βίωσε, όντας ιδιαίτερα ευάλωτος και ανασφαλής, υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις, τις οποίες συντάραξε ένα ανείπωτο και βαθύ αίσθημα απειλής. Ο φόβος, που συνόδεψε την απόπειρα ψυχικού χειρισμού αυτού του τραύματος, στιγμάτισε αυτόν που τον υπέστη, γιατί βιώθηκε σε ακραίο κι απειλητικό βαθμό σε πολύ πρώιμες φάσεις της ανάπτυξης του παιδιού, τότε που το «εγώ», ως υπό διαμόρφωση δομή της προσωπικότητας, δεν είχε ακόμη ολοκληρωτικά εξελιχθεί. Η μνήμη αυτού του φόβου απουσιάζει, γιατί όταν βιώθηκε δεν υπήρχε ακόμη ο φορέας αυτής της λειτουργίας, δηλαδή το «εγώ». Το βίωμα, όμως, υπάρχει και από τότε ο φόβος γυρεύει επίμονα και με όποιο τίμημα να κρυφτεί από τη συνείδηση, αφού είναι απωθημένος και αυτός μαζί με το βίωμα στο υποσυνείδητο, ώστε να μη βλάψει ανεπανόρθωτα τη συνοχή των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου. Κατά τη μετέπειτα εξέλιξη του ατόμου, αυτός ο φόβος συχνά μεταμφιέζεται σε γενικευμένο άγχος, σε εμμονή, καταναγκαστική σκέψη και συμπεριφορά, ή σε φοβία, δηλαδή στην παράλογη αποστροφή ή την παρερμηνεία ενός κατά τα άλλα ελάχιστα απειλητικού αντικειμένου ή κατάστασης. Έτσι, η αόρατη και ασυνείδητη υπαρξιακή απειλή αντικειμενοποιείται και εμφανίζεται ως ένα έντονο πρόβλημα που βιώνεται ως απτό γεγονός, ενώ παράλληλα ο πυρήνας της ψυχοτραυματικής εμπειρίας που αποτελεί την ουσιαστική αιτία και δημιουργεί όλη αυτήν την αγωνία και το άγχος, διαλανθάνει της προσοχής μας. Σε αυτήν την περίπτωση, το σύμπτωμα έρχεται στο επίκεντρο της συνείδησης του ανθρώπου, ενώ η βαθιά πληγή υπεκφεύγει της συνειδητότητας του ανθρώπου που υποφέρει.

Είναι πράγματι κρίσιμο το ερώτημα που προκύπτει για την ύπαρξή μας την ίδια και αυτό προφανώς είναι το πώς θα μπορέσουμε να ελέγξουμε τους φόβους μας. Πολύ πιστεύουν ότι το αντίθετο συναίσθημα της αγάπης είναι το μίσος. Αυτό δεν είναι αλήθεια: Ο αντίποδας της αγάπης είναι ο φόβος, όπως ήδη έχουμε επισημάνει. Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα άδειο μπουκάλι. Έτσι, αν επιλέγετε κατά τη διάρκεια της ζωής σας να γεμίζετε το μπουκάλι σας με φόβο, τότε δεν θα περισσεύει σε αυτό καθόλου χώρος για την αγάπη. Αντίθετα, εάν ανοίξετε το μπουκάλι σας και το γεμίζετε συνεχώς με αγάπη, τότε δεν θα υπάρχει καθόλου χώρος μέσα σας για να αναπτυχθεί ο φόβος. Επίσης, ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσετε τους ψυχολογικούς σας φόβους και τα προβλήματα που πηγάζουν από αυτούς, είναι να καλλιεργήσετε μεθοδικά την επίγνωση, και την επαφή σας με τον εσωτερικό σας παρατηρητή. Στην ουσία, όλοι μας γνωρίζουμε, πως ότι κι αν κάνουμε, ότι κι αν αισθανθούμε, ότι κι αν σκεφτούμε, υπάρχει κάτι μέσα μας, δηλαδή «κάποιος» που παρατηρεί τα πάντα. Αν ο νους μας, αντί να προσπαθεί να ελέγξει μία σκέψη μας με άλλες σκέψεις, που σχεδόν πάντα αφορούν το παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή χρονικές περίοδοι που δεν υφίστανται στην ουσιαστική ζωή μας και μετακινηθεί στη θέση του παρατηρητή, τότε θα δούμε ότι η ατμόσφαιρα του φόβου εξαφανίζεται, και τη στιγμή που ο φόβος παύει να είναι παρών, σταματάει και η ανάγκη μας για έλεγχο.