ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ "ΘΕΩΝ"...

Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία της προσπάθειάς μου να βγω από το τέλμα του προκαθορισμένου συλλογικού πεπρωμένου και να είμαι ακόμα ένα άτομο. Σε αυτό το ταξίδι της επιστροφής μου προς το νόημα της ζωής, θα έπρεπε να αναλάβω την έξοδό μου από το τέλμα του θανάτου, από τα πιο σκοτεινά μέρη της ύπαρξης μου: Καταστροφικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, πεποιθήσεις και ιδέες που δεν ανήκαν σε μένα.
Όπως οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, σκεφτόμουνα τη ζωή μου και μιλούσα γι 'αυτήν σαν να αποτελείτο μόνο από εξωτερικά γεγονότα. Ωστόσο, στην διαδρομή μου προς την επανάκτηση του εαυτού μου ,έπρεπε να αναγνωρίσω ότι τα γεγονότα και οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας δεν είναι παρά μια αντανάκλαση των συναισθημάτων, των σκέψεων μας και των πεποιθήσεών μας, μια υλοποίηση της ύπαρξής μας.

Το όνειρο είναι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει. Αλλά εγώ συνεχώς ξεχνούσα.
«Για να μην αφεθείς στον εκφυλισμό, θα έπρεπε να είχες νικήσει μέσα σου την ιδέα της ανεπάρκειας, της αντιπαλότητας, της μεμψιμοιρίας, και τον υπνωτικό λήθαργο που σε καθιστά εξαρτώμενο, φοβισμένο, αμφίρροπο, δυστυχισμένο...
Η ακλόνητη πίστη των ανθρώπων προς την περιγραφή του κόσμου είναι η αφετηρία της αδυναμίας τους, η τελική ερμηνεία των γεγονότων της ζωής τους και τον ρόλου που ανατίθεται στον καθένα τους μέσα στο θέατρο της ύπαρξης...
Ακόμα κι η αρρώστια είναι ένα ψέμα που μας αφηγήθηκε ο κόσμος! Αρρωσταίνουμε, γιατί η αρρώστια μας περιγράφτηκε, και έτσι γερνάμε και πεθαίνουμε, μιμούμενοι, χωρίς να αμφισβητήσουμε ποτέ την αλήθεια τους» - κατήγγειλε ο Dreamer. Ο υψηλός τόνος της φωνής Του και το έντονο συναίσθημα που έκανε τις λέξεις Του να δονούνται, έδειχνε ότι δεν απευθύνονταν πια μόνο σε μένα, αλλά σε ένα αόρατο, τεράστιο κοινό.
«Ο καθημερινός άνθρωπος δεν ονειρεύεται, αλλά υπακούει τυφλά σε μια υπνωτιστική αφήγηση της ζωής. Λησμόνησε τη μοναδικότητά του, τη φύση του δημιουργού. Γιατί δεν προσέγγισε τον εαυτό του. Δεν γνωρίζει τον εαυτό του!...
Whatever you dream happens. If you begin to know yourself, you will understand why the world is as it is.
Τώρα ξέρεις γιατί ο κόσμος είναι έτσι!... Γιατί έτσι τον ονειρεύεσαι εσύ!»

Λουπέλιους: Αν πιστεύεις στον εξωτερικό κόσμο σαν κάτι αληθινό, τότε είσαι χαμένος και προορισμένος να αποτύχεις σε οτιδήποτε κάνεις. Κάθε τι που προέρχεται από “εκεί έξω” μπορεί να σε βοηθήσει μόνο στο να αναγνωρίσεις στο εαυτό σου την πραγματική πηγή όλων των δυσχερειών, περιορισμών και αθλιοτήτων.
Γι αυτό άσε όλα τα εξωτερικά περιστατικά, συγκυρίες, γεγονότα και σχέσεις με τους άλλους, να πέφτουν σε μια περιοχή μέσα σου, όπου τέτοια σκουπίδια μπορούν να μετασχηματισθούν σε μια νέα ουσία, μια νέα ενέργεια, μια νέα ζωή...
«... Μετατρέψατε τη ζωή, τον εξωτερικό κόσμο, σε θεό σας... Αλλά η ζωή δεν είναι πραγματική... είναι ένα τέχνασμα στην υπηρεσία του ‘ονείρου ’ για να μπορέσετε να φτάσετε στην πηγή και να ανακαλύψετε τι είναι πραγματικά αληθινό... Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από εμάς που να μην εξουσιάζεται από το ‘όνειρο ’.
Αμάντιος: «Κι αυτό το κάστρο όπου βρισκόμαστε, αυτά τα δωμάτια που έχουν μια ηλικία άνω των τριακοσίων ετών;»
Λουπέλιους: «Είναι μια δική σου δημιουργία... τώρα, αυτή τη στιγμή!»
Αμάντιος: «Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου;»
Λουπέλιους: «Είναι πάντα μια δική σου δημιουργία... Λεν υπάρχει τίποτα εκτός από σένα που να υπήρχε πριν από σένα.
Δεν μπορείς ν’ αλλάξεις το παρελθόν αν δεν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό το παρόν είναι που δίνει έκφραση στο παρελθόν. Οτιδήποτε πετυχαίνεις σ’ αυτή τη στιγμή, μεταφέρεται ταυτόχρονα σε όλες τις κατευθύνσεις. Αν το παρόν γίνει τέλειο, τότε τα πάντα στο παρελθόν σου θα ευθυγραμμιστούν μ’ αυτή την τελειότητα. Κάθε γεγονός στο παρελθόν είναι ακριβώς αντήχηση των δονήσεων που το σώμα σου στέλνει αυτή τη στιγμή.
Αμάντιος: «Μα... τότε... ο άνθρωπος είναι... Θεός;»
Λουπέλιους: «Όχι!... Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο!... Έχει το Θεό στην υπηρεσία του...».
Αμάντιος: «Τι σημαίνει αυτό;»
Λουπέλιους: «Ότι θα μπορούσες να Του ζητήσεις οτιδήποτε επιθυμείς... και ο Θεός θα υπάκουγε σε όλες σου τις απαιτήσεις. .. χωρίς όρια... Ο Θεός είναι καλός υπηρέτης αλλά όχι και καλό αφεντικό... Στο Θεό αρέσει να υπηρετεί... αρέσει να αγαπάει... Ο Θεός είναι απολύτως καλόβουλος στην υπηρεσία σου... Ο Θεός υπάρχει... γιατί ‘εσύ’ υπάρχεις... Εάν δεν υπάρχεις εσύ, δεν έχει ούτε αυτός λόγο να υπάρχει... Ο Θεός είναι η θέλησή σου σε δράση»
Αμάντιος: «Δεν καταλαβαίνω»
Λουπέλιους: «Ο νους δεν μπορεί να καταλάβει... μπορεί μόνο να ψεύδεται... Ο νους... ψεύδεται...
Ο νους που δεν ψεύδεται εκμηδενίζεται και αφήνει χώρο στην ολότητα του Είναι.
Εδώ είναι ο τόπος όπου συμβαίνουν τα πάντα... Εδώ είναι που όλα αγγίζονται... Εδώ είναι που όλα κινούνται... Εδώ... όπου η Αλήθεια, η Αθωότητα, η Ομορφιά, και η Δύναμη κατοικούν.. Εδώ... σ’ αυτό το άπειρο, παντοτινό, ακατάλυτο Σώμα.

Ο κόσμος είναι όπως τον ονειρεύεσαι... είναι ένας καθρέπτης. Εκεί έξω βρίσκεις τον δικό σου κόσμο, τον κόσμο που έχτισες, που ονειρεύτηκες.
Έξω βρίσκεις εσένα! Πήγαινε να δεις ποιος είσαι.
Θ ’ανακαλύψεις ότι οι άλλοι είναι η αντανάκλαση της εικόνας του ψέματος που έχεις μέσα σου, του συμβιβασμού, της άγνοιάς σου... Άλλαξε!... και ο κόσμος θ ’ αλλάξει.
Δημιουργείς έναν άρρωστο κόσμο και έπειτα φοβάσαι το δημιούργημά σου, τη βία που εσύ ο ίδιος προκάλεσες. Πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι αντικειμενικός... αλλά ο κόσμος είναι όπως εσύ τον ονειρεύεσαι.
Πήγαινε στον κόσμο και αποδέξου τον... Συνάντησε τους φτωχούς, τους βίαιους, τους λεπρούς που έχεις μέσα σου. Αποδέξου τους... Μην τους αποφεύγεις, μην τους κατηγορείς... Παραδώσου στον κόσμο σου.
Πήγαινε και συνειδητά αποδέξου αυτό που έχεις δημιουργήσει: έναν κόσμο σε άγνοια, σκληρό, αμαθή... έναν κόσμο χωρίς ζωή.
Η δύναμη ενός ανθρώπου είναι να εξουσιάζει τον εαυτό του και την ίδια στιγμή, να παραδίδεται στον εαυτό του».

Η έλλειψη της αμφιβολίας και του φόβου είναι μια κατάσταση έκστασης, ελευθερίας, που μόνο ένας ακέραιος άνθρωπος μπορεί να αντέξει. «Αυτό σου προσφέρω. Η ελευθερία είναι πολύ ακριβή, αλλά όχι γι ’ αυτό ακατόρθωτη».
«Ακόμα ψάχνεις ανάμεσα στις σκιές του παρελθόντος κάποια παλιά μάσκα για να φορέσεις» με επέκρινε. Στη φωνή Του υπήρχε ο οίκτος που νιώθουμε για κάποιον ανίκανο, ανυπεράσπιστο.
Στον ίδιο τόνο, πρόσθεσε: «Νιώθεις την έλλειψη των ρόλων...
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να καθοδηγείται από το παρελθόν ούτε από τις εμπειρίες που έζησε. Past is dust. Στην πορεία προς την ακεραιότητα θα πρέπει να εμπιστευτεί νέες αισθήσεις: τη διαίσθηση, και μια έβδομη αίσθηση, το ‘όνειρο ’.
Οι ρόλοι είναι φυλακές... τα κάγκελά τους είναι αόρατα, αλλά πιο ανθεκτικά κι από το πιο σκληρό ατσάλι...».

«Και τα χρήματα; - ρώτησα - δεν κάνουν τη διαφορά μεταξύ αυτών που μπορείς να έχεις και να μην έχεις;».
«Η συνείδηση είναι χρήμα! - βεβαίωσε ο Dreamer - Το Είναι ’αποφασίζει το ‘Έχειν ’. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει μόνο το χρήμα που είναι ικανός να ονειρευτεί, να απεικονίσει, να φανταστεί... Όταν θα έχεις δουλέψει πάνω στο Είναι, όταν θα έχεις απλοποιήσει, εμπλουτίσει και εξυψώσει κάθε του πτυχή, η αφθονία, η ευημερία, η ομορφιά, θα σου ανταποκριθούν. Αυτό αποκαλείται ‘συνείδηση ευημερίας’. Το χρήμα που θα σου επιτρέψει όλα αυτά, θα έρθει μόνο του, μόλις ωριμάσει, απλώς σαν επακόλουθο της εξύψωσής σου.
Τα αντικείμενα έχουν μια ψυχή - συνέχισε ο Dreamer - Φαινομενικά τα διαλέγουμε εμείς, αλλά στην πραγματικότητα τα αντικείμενα επιλέγουν ποιος θα τα κατέχει. Τα πράγματα ξέρουν σε ποιον να πάνε και ποιον να εγκαταλείψουν... Μπορείς να κατέχεις μόνο αυτό για το οποίο είσαι υπεύθυνος».
... Μην συγχύζεσαι από την ανεπάρκεια. Δώσε όλη σου την προσοχή στο ‘όνειρο ’, στα αναφαίρετα αγαθά που είναι τα εκ γενετής δικαιώματα κάθε ανθρώπου: ακεραιότητα, ομορφιά, ελευθερία, ευτυχία, ευφυΐα, αγάπη, αλήθεια. Σχεδίασε μέσα σου τον πλούτο, την κομψότητα, την καλαισθησία, το στυλ».

Ο Dreamer έκανε μια αποτίμηση των πιο συμβολικών γεγονότων της ιστορίας μας, των συμφορών που χτύπησαν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες που δημιούργησε, μέσα στους αιώνες. Ερευνώντας το αίτιο όλων αυτών, διεισδύοντας στις ρίζες, μου έδωσε λεπτομερείς πληροφορίες για μια πλανητική δύναμη, ψυχολογικά αντίστοιχη με τη φυσική τριβή. Όπως συμβαίνει σε ένα σώμα που βρίσκεται σε κίνηση, κάθε ώθηση που δίνει ένας άνθρωπος στη ζωή του εξασκεί πάνω του την αντίσταση μιας ίσης και αντίθετης δύναμης. Με την ευκαιρία αυτή ο Dreamer εισήγαγε ένα σύστημα θεωριών, ένα σύνολο αρχών που ονόμασε ‘’Ο νόμος του ανταγωνιστή’’.
«Κάθε πράγμα, από το πιο απλό ως το πιο πολύπλοκο, από τη ζωή ενός ανθρώπου μέχρι έναν ολόκληρο πολιτισμό, κάθε οργανισμός σε εξέλιξη, συναντάει μια δύναμη 'φαινομενικά' αντίθετη, έναν ανταγωνιστή που έχει δύναμη και ικανότητες, αντάξιες με την ευρύτητα του σχεδίου του».
Με τον καιρό, με τις επόμενες έρευνες, το σύνολο εκείνων των ιδεών θα αποκάλυπτε τα χαρακτηριστικά μιας αληθινής '’γενικής θεωρίας της τριβής’', ικανής να χαλιναγωγήσει αιώνες ιστορίας και να δώσει ένα νόημα στις ατέλειωτες δυσκολίες και συμφορές που μαστίγωσαν την ανθρωπότητα. Η θέα της ανθρώπινης κατάστασης από ψηλά, το σφαιρικό θέαμα, κατά 360 μοίρες, του πόνου της ζωής του, με κρατούσε με κομμένη την ανάσα, στο χείλος μιας απύθμενης αβύσσου. Σαν από θαύμα βρέθηκε ξανά στα χέρια μου το σημειωματάριο. Το άρπαξα σαν μια άγκυρα σωτηρίας. Σημείωσα λεπτομερώς τις λέξεις Του, συλλέγοντας όλα τα κομμάτια από εκείνο το αξέχαστο μάθημα στο ύπαιθρο. Το παγκάκι του πάρκου όπου βρισκόμασταν τυλίχτηκε σε μια φούσκα καθαρού αέρα, άχρονη, και μου φάνηκε πως ολόκληρο το Ρούζβελτ Άιλαντ μεταμορφωνόταν σε διαστημόπλοιο έτοιμο να πετάξει με την ταχύτητα της σκέψης. Το Μανχάταν και η ξέφρενη ζωή του δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο απόμακρα. Ο Dreamer μου εξήγησε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένας ονειρευτής. Ο κάθε άνθρωπος, επειδή είναι ονειρευτής, καλώς ή κακώς, είναι και πρωτουργός, δημιουργός της προσωπικής του πραγματικότητας, του πεπρωμένου του` με τον καιρό θα δει να υλοποιείται κάθε όνειρο, κάθε σκέψη και ο,τιδήποτε γεννιέται από το Είναι του.
Ο κόσμος είναι ένα αποτέλεσμα... μια προβολή του 'ονείρου' σου, αλλά και των εφιαλτών σου. Μπορεί να είναι παράδεισος ή κόλαση. Που και πώς ζήσεις το αποφασίζεις εσύ». Κάποια μέρα, στους φοιτητές μου των οικονομικών, θα μετέδιδα τη δύναμη αυτής της οπτικής: όσο πιο άγρια είναι η επίθεση του ανταγωνιστή, όσο πιο βαριά η βρισιά του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία για να προχωρήσουμε πιο πέρα. «Να μάθετε να χαμογελάτε στον εαυτό σας, όταν εκδηλώνεται η επίθεση, η προσβολή με όλη της τη μανία...
Πρέπει να παλεύουμε εξωτερικά ενάντια στον Ανταγωνιστή, ενώ εσωτερικά να τον συγχωρούμε!» Η συγχώρεση μπορεί να συντελεστεί μόνο μέσα σου. Έξω από τον εαυτό σου να 'παίζεις' τον άψογο ρόλο της πιο μανιασμένης μάχης... αλλά χωρίς να το πιστεύεις!».
Επιτέλους, άνοιγε μια χαραμάδα να ρίξει φως σε κείνο το αδιαπέραστο, αιώνιο, παράδοξο: «εάν τον αγαπάς δεν είναι πια εχθρός και εάν είναι εχθρός πώς μπορείς να τον αγαπάς;».
«Αγάπα τον εχθρό σου είναι μια ανώτερη ιδέα που μπορεί να κατανοηθεί και να εφαρμοστεί μόνο από έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο».

Μόνο φαινομενικά ο άνθρωπος εύχεται το καλό του, την ευημερία, την υγεία. Εάν μπορούσε να παρατηρήσει και να γνωρίσει τον εαυτό του θα άκουγε μέσα του, αντιθέτως, τη συνεχή απαγγελία μιας αρνητικής ωδής, σαν μια προσευχή της συμφοράς γεμάτη ανησυχίες και άρρωστες εικόνες, την αναμονή τρομερών γεγονότων, πιθανών και απίθανων.
Αλλά πώς γίνεται να επέμβεις στις εσωτερικές καταστάσεις, στις προσωπικές ψυχικές διαθέσεις, συναισθήματα και τρόπους σκέψης; Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη δυσκολία να εξέλθει απλά κάποιος από μια κατάσταση κακής διάθεσης.
Η φυσική ενέργεια που μπορεί να μετακινήσει ένα βουνό δεν μπορεί να αλλάξει μια σκέψη και ακόμα λιγότερο ένα συναίσθημα.
Η δύναμη για να καθοδηγήσεις μια σκέψη ή για να ελέγξεις ένα συναίσθημα παράγεται από μια πιο υψηλή ενέργεια.
Για να συσσωρεύσεις αυτή την ειδική ενέργεια πρέπει να κλείσεις όλες τις διαρροές του καταστρώματος, τα χιλιάδες ποταμάκια από τα οποία, σαν σουρωτήρι, χάνουμε ενέργεια και αφορούν κυρίως στην εξωτερίκευση αρνητικών συναισθημάτων και λανθασμένων εσωτερικών διαθέσεων. Εάν ένα γεγονός συμβεί εξωτερικά και δεν το συνδυάσω με τις καταστάσεις τού Είναι μου που το δημιούργησαν, έχω χάσει μια σημαντική ευκαιρία.

«Πρώτη αιτία θανάτου είναι ακριβώς ο χωρισμός μας από τον Θεό, η μεταφορά του θεϊκού έξω από τον εαυτό μας - είπε ο Πάτερ Σ. βγάζοντας από ένα συρτάρι ένα χαρτί και σημειώνοντας κάτι.
Έπειτα συνέχισε - ο Λουπέλιους λέει: μπορείς να μισήσεις τον Θεό γιατί είσαι άρρωστος, γιατί υποφέρεις ή είσαι φτωχός αλλά εγώ σε διαβεβαιώνω: η αιτία για την οποία είσαι άρρωστος, υποφέρεις, ή είσαι φτωχός, είναι ο χωρισμός σου από το Θεό».
«Οι άνθρωποι το έχουν ξεχάσει και σκόρπισαν το θάνατο στον πλανήτη. Μετέτρεψαν το θάνατο σε κίνητρο της ζωής τους, σε σκοπό της ζωής τους. Του αφιερώνουν κάθε τους σκέψη, του απευθύνουν οποιαδήποτε πράξη».
«‘Love and Serve’ είναι το σύνθημα... Για να είσαι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας πρέπει να αγαπάς... και πριν από κάθε τι άλλο, τον εαυτό σου, τη ζωή σου...».

Αυτή ήταν η πρώτη διδασκαλία, από τις πιο συνταρακτικές, που είχα λάβει από Εκείνον. «Ένας άνθρωπος εξαρτάται γιατί το επίπεδο της εσωτερικής του υπευθυνότητας είναι χαμηλό... το να απασχολείσαι είναι μόνο η αντανάκλαση μιας καταχθόνιας κατάστασης του Είναι». Η αποκάλυψη ότι η εξαρτώμενη εργασία ήταν η σύγχρονη συνέχεια της σκλαβιάς, είχε ταρακουνήσει για πάντα τα θεμέλια της δικής μου περιγραφής του κόσμου.
Οι λέξεις Του είχαν βρει μια θέση στη συνείδησή μου, σχεδόν τη φυσική τους θέση, και είχαν αποθηκευτεί σαν ένα υλικό που δύσκολα μεταβάλλεται και είναι αδύνατο να αποβληθεί.
«Όποιος αγαπάει δεν μπορεί να εξαρτάται... Αγάπη και ελευθερία είναι ένα και το αυτό...
Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα, ο ονειρευτής και όχι το όνειρο, ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα... ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου. Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!... The world is such because you are such and not vice versa».

«Τον κόσμο μάς τον αφηγήθηκαν»
«Η συνάντηση με τη ‘Σχολή’ είναι το πιο εξαιρετικό γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου… η μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγει από την κοινή ύπνωση – έλεγε στον επίλογό Του ο Dreamer – για να συνειδητοποιήσει πως όλα αυτά που βλέπει και τον περιβάλλουν, δεν είναι ο κόσμος… αλλά μόνο μια περιγραφή».
«Ναι, αλλά εγώ Σε ακούω, αγγίζω αυτό το τραπέζι… βλέπω τον κόσμο που περνάει… ξέρω ότι ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους έχει μια προσωπική ζωή, μια δουλειά, μια οικογένεια… πώς γίνεται να είναι όλα μια περιγραφή, μια δικιά μου οπτασία;»
«Οι εικόνες που συλλέγονται από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα δεν είναι ο κόσμος, αλλά η αφήγησή του – απάντησε λακωνικά ο Dreamer – τον κόσμο στον περιέγραψαν».
Ο θαυμασμός για όσα άκουγα, ξεπεράστηκε από ένα μεγαλύτερο θαυμασμό όταν τον άκουσα να προσθέτει ψιθυριστά:
«Ο πραγματικός δημιουργός της πραγματικότητας που σε περιβάλλει είσαι εσύ!... μόνο που το έχεις ξεχάσει…».
«Τι έχω ξεχάσει;» ρώτησα. Μια διάθεση εχθρότητας στη φωνή μου, έδειχνε ότι μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσά μας.
«Εσύ είσαι η αιτία για όλα και για κάθε τι. Κάποια μέρα, όταν θα έχεις θεραπευτεί, θα ξέρεις ότι εσύ είσαι οι ρίζες του κόσμου. Ο κόσμος σε χρειάζεται για να υπάρχει… Ξέχασες ότι είσαι ο δημιουργός, ο επινοητής, και έγινες η σκιά της ίδιας σου της δημιουργίας». Ο τόνος Του, κατάργησε εκείνο το χάσμα πριν ακόμα γεννηθεί και με ξανάβαλε στη γραμμή, σαν ένα μαθητούδι.
«Ο κόσμος είναι υποκειμενικός, προσωπικός!... Είναι η απατηλή αντανάκλαση του εαυτού μας… Οπτασία και πραγματικότητα είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, αυτό που τα χωρίζει είναι απλά ο ‘παράγοντας χρόνος’…»

“Ψάξε την ελευθερία, βγες από αυτήν την πληθώρα των απελπισμένων… Επίβαλε στον εαυτό σου ένα νέο τρόπο διαίσθησης. Κατάκτησε το άπειρο μέσα σου και οι γαλαξίες θα μοιάζουν με κόκκους άμμου…”
“Διεύρυνε την οπτική σου και θα δεις τον κόσμο να μικραίνει…
όραμα και πραγματικότητα είναι ένα και το αυτό… Ψάξε την ακεραιότητα ...και αυτά που για τους άλλους είναι ανυπέρβλητα βουνά για σένα θα είναι μικρά λοφάκια ”.
Τους ανθρώπους που είναι προσηλωμένοι σε μια περιγραφή του κόσμου που στηρίζεται στην ανεπάρκεια και στο φόβο, δεν μπορεί να τους αγγίξει το “όνειρο” … γιατί το όνειρο είναι ελευθερία, ενώ εκείνοι, από τότε που ήταν παιδιά, με την εποπτεία των ιερέων της εξάρτησης και των προφητών της
δυστυχίας, εκπαιδεύτηκαν να εγκλωβίζονται στην φυλακή.
Για το λόγο αυτό η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων εξαρτάται από άλλους. Τους αναγνωρίζεις γιατί έχουν το χαρακτηριστικό της απόλυτης έλλειψης ευγνωμοσύνης και της ανικανότητας να αγαπήσουν.
Giving is self giving …
Για να δώσει κανείς πρέπει να έχει, και για Έχει πρέπει να Είναι.

«Κάθε πράγμα, από το πιο απλό ως το πιο πολύπλοκο, από τη ζωή ενός ανθρώπου μέχρι έναν ολόκληρο πολιτισμό, κάθε οργανισμός σε εξέλιξη, συναντάει μια δύναμη 'φαινομενικά' αντίθετη, έναν ανταγωνιστή που έχει δύναμη και ικανότητες, αντάξιες με την ευρύτητα του σχεδίου του».
Με τον καιρό, με τις επόμενες έρευνες, το σύνολο εκείνων των ιδεών θα αποκάλυπτε τα χαρακτηριστικά μιας αληθινής '’γενικής θεωρίας της τριβής’', ικανής να χαλιναγωγήσει αιώνες ιστορίας και να δώσει ένα νόημα στις ατέλειωτες δυσκολίες και συμφορές που μαστίγωσαν την ανθρωπότητα. Η θέα της ανθρώπινης κατάστασης από ψηλά, το σφαιρικό θέαμα, κατά 360 μοίρες, του πόνου της ζωής του, με κρατούσε με κομμένη την ανάσα, στο χείλος μιας απύθμενης αβύσσου. Σαν από θαύμα βρέθηκε ξανά στα χέρια μου το σημειωματάριο. Το άρπαξα σαν μια άγκυρα σωτηρίας. Σημείωσα λεπτομερώς τις λέξεις Του, συλλέγοντας όλα τα κομμάτια από εκείνο το αξέχαστο μάθημα στο ύπαιθρο. Το παγκάκι του πάρκου όπου βρισκόμασταν τυλίχτηκε σε μια φούσκα καθαρού αέρα, άχρονη, και μου φάνηκε πως ολόκληρο το Ρούζβελτ Άιλαντ μεταμορφωνόταν σε διαστημόπλοιο έτοιμο να πετάξει με την ταχύτητα της σκέψης. Το Μανχάταν και η ξέφρενη ζωή του δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο απόμακρα. Ο Dreamer μου εξήγησε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένας ονειρευτής. Ο κάθε άνθρωπος, επειδή είναι ονειρευτής, καλώς ή κακώς, είναι και πρωτουργός, δημιουργός της προσωπικής του πραγματικότητας, του πεπρωμένου του` με τον καιρό θα δει να υλοποιείται κάθε όνειρο, κάθε σκέψη και ο,τιδήποτε γεννιέται από το Είναι του.
Ο κόσμος είναι ένα αποτέλεσμα... μια προβολή του 'ονείρου' σου, αλλά και των εφιαλτών σου. Μπορεί να είναι παράδεισος ή κόλαση. Που και πώς θα ζήσεις το αποφασίζεις εσύ». Κάποια μέρα, στους φοιτητές μου των οικονομικών, θα μετέδιδα τη δύναμη αυτής της οπτικής: όσο πιο άγρια είναι η επίθεση του ανταγωνιστή, όσο πιο βαριά η βρισιά του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία για να προχωρήσουμε πιο πέρα. «Να μάθετε να χαμογελάτε στον εαυτό σας, όταν εκδηλώνεται η επίθεση, η προσβολή με όλη της τη μανία... Πρέπει να παλεύουμε εξωτερικά ενάντια στον Ανταγωνιστή, ενώ εσωτερικά να τον συγχωρούμε!»
Η συγχώρεση μπορεί να συντελεστεί μόνο μέσα σου. Έξω από τον εαυτό σου να 'παίζεις' τον άψογο ρόλο της πιο μανιασμένης μάχης... αλλά χωρίς να το πιστεύεις!».
Επιτέλους, άνοιγε μια χαραμάδα να ρίξει φως σε κείνο το αδιαπέραστο, αιώνιο, παράδοξο: «εάν τον αγαπάς δεν είναι πια εχθρός και εάν είναι εχθρός πώς μπορείς να τον αγαπάς;».
«Αγάπα τον εχθρό σου είναι μια ανώτερη ιδέα που μπορεί να κατανοηθεί και να εφαρμοστεί μόνο από έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο».

«Μη στηριχθείς σε κανένα θεσμό – με συμβούλεψε ο Dreamer με ιεροπρέπεια, σαν να μου ζητούσε να πάρω όρκο – Μην πάρεις χρήματα, μη ζητήσεις επιχορηγήσεις οποιασδήποτε μορφής από κανένα φορέα ή ίδρυμα του δημοσίου ή φιλανθρωπικό. Το παραδοσιακό πανεπιστημιακό σύστημα δεν είναι μονάχα απαρχαιωμένο, αλλά και πολύ ευάλωτο, ευαίσθητο και εύθραυστο, γιατί εξαρτάται.
Γι’αυτό θα πρέπει να ανοίξεις νέους δρόμους με την ψυχή ενός αντάρτη, ενός επαναστάτη. Η πραγματική εκπαίδευση είναι μια ανατρεπτική δραστηριότητα στα μάτια του Establishment. Γι’αυτό δεν θα μπορείς να δεχθείς την επιρροή της παράδοσης και δεν θα μπορείς να ενταχθείς σε καμία από τις υπάρχουσες εκπαιδευτικές αντιλήψεις.
Το Πανεπιστήμιο που θα ιδρύσεις θα φέρει τέτοια επανάσταση στον κόσμο της εκπαίδευσης που οι παλιές πεποιθήσεις και νοοτροπίες θα εξαφανιστούν για πάντα και μαζί τους θα εξαφανιστούν και οι θεσμοί και οι απαρχαιωμένες σχολές. Μόνο εκείνες που είναι έτοιμες για μια ολική αλλαγή, ικανές να δεχθούν αυτή την επανάσταση θα μπορέσουν να επιβιώσουν.
Διαφύλαξε την ακεραιότητά σου! Μην επιτρέπεις σε τίποτα και σε κανένα να τη φθείρει. Μείνε αναλλοίωτος!
Η επιτυχία είναι το φυσικό επακόλουθο της ακεραιότητας».

«Ξέρω, θα ’ θελες να βγεις από το ‘όνειρο ’- επέμεινε - αλλά Εγώ είμαι η πραγματικότητα. Η ζωή σου, ο κόσμος όπου πιστεύεις ότι μπορείς να επιλέγεις και να αποφασίζεις, είναι πλασματικά... είναι ένας φρικτός εφιάλτης. Το να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, καριέρα, να αποκτήσεις ένα σπίτι, να έχεις την εκτίμηση και την αναγνώριση των άλλων... και ό,τι άλλο πίστεψες, είναι φετίχ
χωρίς νόημα που λάτρεψες σαν ειδωλολάτρης και τους έδωσες προτεραιότητα.
Μόνο το ‘όνειρο ’είναι πραγματικό - επιβεβαίωσε - Το 'όνειρο ’είναι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει. Μάθε να κινείσαι στον κόσμο της πραγματικότητας. Εδώ οι συνήθειες και οι πεποιθήσεις σου, οι παλιοί κώδικές σου δεν έχουν πια αξία... Αυτό που εσύ αποκαλείς πραγματικότητα είναι μόνο φαινόμενα, πρέπει να την αναποδογυρίσεις τελείως και δεν μπορείς να κρατήσεις μέσα σου τίποτα από τα παλιά... Θα πρέπει να μάθεις έναν νέο τρόπο να σκάφτεσαι, ν’ αναπνέεις, να δρας και ν’ αγαπάς...
Έζησες μια ύπαρξη χωρίς σκοπό... οδυνηρή. Κρυμμένος πίσω από μια απασχόληση, πίσω από την απατηλή προστασία ενός μισθού, διαιωνίζεις τη φτώχεια, τη δυστυχία του κόσμου - διέγνωσε με γλυκιά κι αυστηρή φωνή, σα να διαπίστωνε μια σημαντική ζημιά - Η ζωή είναι πάρα πολύ πολύτιμη για να εξαρτάται, και πάρα πολύ πλούσια για να χάνει! Ήρθε η ώρα να αλλάξεις!».

Το σύμπαν είναι μέσα στο μυαλό μας... είναι ένας σπόρος μέσα στον άνθρωπο που αναπτύσσεται όπως του αρέσει.
Τα γεγονότα είναι σκέψεις. Το να είσαι άμεμπτος σημαίνει να μην κάνεις καμιά περιττή κίνηση.
Η αναγνώριση της σκοτεινής πλευράς μέσα στον άνθρωπο είναι η λύση, η θεραπεία, η πραγματική σωτηρία.
Το όραμα και η πραγματικότητα είναι ένα.
Η αυτο-παρατήρηση είναι αυτο-διόρθωση.
Εάν δεν έχεις τίποτε που να σε ικανοποιεί αυτή τη στιγμή, αυτό οφείλεται στη κατάσταση του Είναι σου. Δεν θα έχεις ποτέ αυτό που επιθυμείς, εφ' όσον το Είναι σου παραμένει όπως είναι. Πρέπει ν' αλλάξεις τον εαυτό σου και να αποκτήσεις μια νέα αντίληψη, νέα νοήματα, νέα ζωή, και έτσι να προσελκύσεις γεγονότα μιας ανώτερης τάξης. Το ν" αλλάξεις τον εαυτό σου σημαίνει, πάνω απ" όλα, "ν' απαλλαγείς απ" τον εαυτό σου". Για να γεννηθείς σ' ένα "υψηλότερο επίπεδο" πρέπει να πεθάνεις σ' ένα "χαμηλότερο". Ονειρέψου... ονειρέψου... ποτέ μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Η πραγματικότητα θα ακολουθήσει.
Να αγωνίζεσαι σταθερά για να τελειοποιείς τον εαυτό σου. Προσπάθησε διαρκώς να επεκτείνεις την κατανόησή σου. Πλήρωνε προκαταβολικά για την ύπαρξή σου. Βοήθησε τους άλλους στις προσπάθειές τους αν υπάρχει ένα έντιμο αίτημα. Το επόμενο βήμα είναι πάντα άγνωστο και αόρατο.

Είναι αναπόφευκτο να συναντάμε ο,τιδήποτε ονειρευόμαστε — είπε με πάθος - Η ζωή είναι ήδη ένας επίγειος παράδεισος για όποιον έχτισε μέσα του έναν φορητό παράδεισο και τον τροφοδοτεί συνεχώς».
Έκανε μια μεγάλη παύση και έπειτα προχώρησε αταλάντευτος στον επίλογο της συνάντησής μας. «Η ανθρωπότητα που βασανίζεται από τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, τις άπειρες συγκρούσεις, μπορεί να θεραπευτεί μόνο κύτταρο προς κύτταρο... Είναι μια αλχημιστική μεταμόρφωση που θα πρέπει να συντελεσθεί σε κάθε άνθρωπο ως αποτέλεσμα της ανατροπής των πεποιθήσεων, και να διαδοθεί μέσα από τη μετάγγιση της θέλησης, του φωτός... Μόνο μια ατομική εκπαίδευση μπορεί να το κάνει».
Υποστήριξε ότι ένα τέτοιο κατόρθωμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί με τη μαζική εκπαίδευση, εκείνη που υπερήφανα η κοινωνία μας θεωρεί ακόμα ως μία από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της σύγχρονης εποχής.
«Μια Σχολή για ελεύθερους ανθρώπους, αφιερωμένη στην αποκάλυψη της μοναδικότητας του κάθε ατόμου, μια Σχολή υπευθυνότητας, δεν μπορεί να είναι μαζική. Η μαζική εκπαίδευση δηλώνει μια αντίφαση των όρων: εάν είναι μαζική τότε δεν είναι εκπαίδευση, εάν είναι εκπαίδευση τότε δεν μπορεί να είναι μαζική».
«Βρες τρόπο, ώστε να έχει πρόσβαση στη Σχολή οποιοσδήποτε έχει ένα 'όνειρο' αληθινό, ειλικρινές... Το αληθινό διαβατήριο για την εισαγωγή του είναι να το πιστεύει παρανοϊκά, με όλες του τις δυνάμεις».

Ο Dreamer, ήταν μονάχα μια ψηφίδα κάποιου ευρύτερου έργου. Η δημιουργία ενός Πανεπιστημίου που θα ανέτρεπε συθέμελα την παραδοσιακή εκπαίδευση του πλανήτη, ήταν μονάχα μια ψηφίδα ενός εκπληκτικά μεγαλύτερου σχεδίου. Ποιο ήταν άραγε το ' όνειρο' του Dreamer; Δεν μπορούσα καν να το διανοηθώ... Τι θα μπορούσε να είναι; Η φαντασία μου έφτασε στα όριά της και σταμάτησε μπροστά στην περιστρεφόμενη σπάθα κάποιου Χερουβείμ... Εγώ ονειρεύομαι, εγώ είμαι... Εάν, όπως Εκείνος με είχε διδάξει, το όνειρο μάς μετράει` κι αν κανείς δεν μπορεί να τρέφει ένα όνειρο μεγαλύτερο από το Είναι του, τότε ποιος ήταν ο Dreamer; Εάν το να ξεκινήσει μια επανάσταση, ικανή να πυρπολήσει τον πλανήτη από άκρη σε άκρη, ανατρέποντας την οπτική του κόσμου, και το να εξαγγείλει τον ‘κατακόρυφο' άνθρωπο, αποτελούσαν μονάχα ένα βήμα της πορείας Του, τότε ποιο ήταν εκείνο το ον; Ποιο ήταν το 'όνειρο' Του;
«Τι είναι;» ρώτησα, χωρίς καν να προσδιορίσω τι.
Ο Dreamer άφησε να κυλίσει ένας ατελείωτος χρόνος. Κρατούσα ακόμα την αναπνοή μου όταν, αφού με πλησίασε, μου ψιθύρισε στο αφτί: «Το 'όνειρο του ονείρου' είναι η νίκη ενάντια στο θάνατο... κι ακόμα παραπέρα, η νίκη ενάντια σε αυτό που έκανε αποδεκτή την ιδέα ότι ο θάνατος είναι ακατανίκητος...».
Στο άκουσμα εκείνων των λέξεων αισθάνθηκα μια ελαφριά δόνηση κάτω από τη σάρκα μου, μια έκσταση. Εκείνο το όνειρο, γκρέμιζε τα αιώνια σύνορα, και οδηγούσε εκεί που ο άνθρωπος ποτέ δεν είχε τολμήσει να φτάσει, ούτε με τη φαντασία. Ακόμα και για να υποστηρίξω απλώς την αναγγελία, χρειάστηκε να επιστρατεύσω κάθε μου ικανότητα και να καταφύγω στην προετοιμασία των χρόνων που πέρασα στη Σχολή του Dreamer.

«Το να ερωτεύεσαι κάτι έξω από σένα, ξεχνώντας τον εαυτό σου, σημαίνει ότι χάνεσαι στις δαιδαλώδεις διαδρομές ενός κόσμου που εξαρτάται... σημαίνει ότι λησμονείς ότι είσαι ο μοναδικός δημιουργός της προσωπικής σου πραγματικότητας...
Δεν υπάρχει ένας κόσμος έξω από εμάς - ισχυρίστηκε ξανά - Όλα αυτά που συναντάμε, που βλέπουμε, όλα αυτά που αγγίζουμε, αντανακλούν εμάς. Οι άλλοι, τα γεγονότα, οι περιστάσεις της ζωής ενός ανθρώπου αποκαλύπτουν την κατάστασή του». Το να κατηγορείς τον κόσμο, να διαμαρτύρεσαι, να δικαιολογείσαι, να κρύβεσαι, είναι εκδηλώσεις μιας κακορίζικης ανθρωπότητας, συμπτώματα που αποκαλύπτουν την εξάρτηση, την απουσία της ‘πραγματικής’ θέλησης.
«Όπως ο Αδάμ, έτσι και ο Νάρκισσος δαγκώνει το μήλο!» - είπε, αιφνιδιάζοντάς με. Μοχθούσα να τον ακολουθήσω καθώς δρασκέλιζε με ένα μόνο βήμα ολόκληρες αβύσσους, χρόνου και απόστασης, μεταξύ μακρινών κόσμων, παραλληλίζοντας την ιστορία της Γένεσης, τεσσάρων χιλιάδων ετών, με έναν από τους αρχαιότερους μύθους της κλασσικής Ελλάδας. «Κι εκείνος, όπως ο Αδάμ, πίστεψε στην ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου».
Το μήνυμα, αμφοτέρων των παραδόσεων, όσο κι αν απέχουν πολιτισμικά, είναι το ίδιο: εάν πιστέψεις ότι ο κόσμος βρίσκεται έξω από τον εαυτό σου τότε γίνεσαι θύμα αυτής της σκέψης και σε καταπίνει.
«Τον κόσμο τον δημιουργείς εσύ, κάθε στιγμή! - είπε ο Dreamer - Η πηγή όπου ο Νάρκισσος καθρεπτίζεται είναι ο εξωτερικός κόσμος. Αν πιστέψεις ότι είναι αληθινός και στηριχθείς σε αυτόν, τότε εξαρτάσαι από τη σκιά σου... Από δημιουργός γίνεσαι δημιούργημα, από ονειρευτής γίνεσαι ονειροπόλημα. . ., από αφεντικό γίνεσαι σκλάβος, μέχρι να σε πνίξει το ίδιο σου το δημιούργημα». Συλλογίστηκα ότι το μήνυμα αυτών των μύθων, όπως μου το αποκάλυπτε ο Dreamer υπήρχε ανέπαφο στους νέους και στους αρχαίους μύθους, από τον Φρανκενστάιν ως τον Μπλέιντ Ράνερ, την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, και την Καινή Διαθήκη.
«Η πτώση του Αδάμ και της Εύας από την Εδέμ συμβαίνει κάθε στιγμή — ολοκλήρωσε ο Dreamer - κάθε στιγμή, όποτε είμαστε έρμαια της περιγραφής του κόσμου... όποτε ξεχνάμε ότι είμαστε οι δημιουργοί, μας διώχνουν από τον Παράδεισο. Το δημιούργημα τότε εξεγείρεται και αντεπιτίθεται εναντίον μας... Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα, το ασυγχώρητο, θανατηφόρο αμάρτημα: να αντικαθιστάς το αίτιο με το αποτέλεσμα.
Ένας ακέραιος, αληθινός άνθρωπος... είναι έτσι γιατί είναι κυρίαρχος του εαυτού του... Παρόλο τον φαινομενικό δυναμισμό των γεγονότων και την ποικιλία των καταστάσεων, αυτός γνωρίζει, ότι ο κόσμος είναι ο καθρέφτης του...
Καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, σωστό ή λανθασμένο, αυτό που ο άνθρωπος συναντάει είναι μόνο η αντανάκλασή του κι όχι η πραγματικότητα - είπε ο Dreamer, και από τον τόνο της φωνής κατάλαβα πως η συνάντησή μας έφτασε στο τέλος της. Ήταν έτοιμος να με αφήσει. «Καθένας δρέπει πάντα τον εαυτό του και μόνο... Εσύ είσαι ο σπόρος και η συγκομιδή...»
«Για το λόγο αυτό όλες οι ιστορικές επαναστάσεις απέτυχαν... προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο απέξω... πίστεψαν αληθινή την εικόνα της πηγής...».
«Do not rely anymore on the world for help. Go beyond it! Only those who have gone beyond the world can improve the world».(30)
Σταμάτησε για λίγο. «Go beyond it!» με διέταξε και σιώπησε ξανά. Ξεπέρνα τα όρια, πήγαινε πέρα από τον κόσμο! Τι μπορούσε να σημαίνει;
«Για αιώνες ο άνθρωπος σκάλιζε την οθόνη του κόσμου πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει τις εικόνες της ταινίας που ο ίδιος προβάλλει».

«Η πιο ακράδαντη πίστη σου... η πιο βλαβερή πεποίθησή σου, είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος έξω από τον εαυτό σου, κάποιος ή κάτι από το οποίο εξαρτάσαι, κάποιος ή κάτι που μπορεί να σου δώσει ή να σου πάρει, να σε επιλέξει ή να σε καταδικάσει» - είπε ο Dreamer.
«Εάν ένας πολεμιστής πίστευε, έστω και για μια στιγμή, σε κάποια εξωτερική βοήθεια, δεν θα ήταν πια άτρωτος» ισχυρίστηκε. Έπειτα έπαψε και έκλεισε τα μάτια. Συνέχισα στο μεταξύ να γράφω, τις τελευταίες Του λέξεις στο σημειωματάριο. Αλλά εκείνη η παύση κρατούσε αρκετά. Προσπάθησα να ξεπεράσω την αμηχανία της άγνοιάς μου και της ξαφνικής μου ρηχότητας διαβάζοντας με το μυαλό μου μερικά σημεία των σημειώσεών μου. Τελικά ο Dreamer διέκοψε τη σιωπή Του και απήγγειλε, με κλειστά μάτια:
There is nothing out there...
There is no help coming from anywhere at all...
«Η χειρότερη αρρώστια του ανθρώπου είναι η εξάρτηση» ανέφερε με σοβαρό ύφος. Αμέσως πέρασα σε μια κατάσταση επαγρύπνησης. Ένιωσα με μια αλάνθαστη διαίσθηση ότι αυτή η δήλωση είχε μεγάλη σημασία και θα την τοποθετούσα στο επίκεντρο του νέου συστήματος των πεποιθήσεών μου. «Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από το να εξαρτάσαι από τους άλλους, από την κρίση τους... Για να απελευθερωθείς από όλα αυτά χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία...».
Όπως θα επισήμαινα στη συνέχεια, παρατηρώντας τη συμπεριφορά μου, σε αυτή και σε άλλες όμοιες περιστάσεις, όταν ο Dreamer αναφερόταν γενικά στην ανθρωπότητα το αποδεχόμουν χωρίς μεγάλη αντίσταση ή πειθόμουν άμεσα, ενώ όταν μου τράβαγε το αυτί και αναφερόταν σε μένα στο πρώτο πρόσωπο συναντούσε μια ανυπέρβλητη αντίσταση.
«Ο κόσμος σαν εσένα... νιώθει ζωντανός μόνο ανάμεσα στους άλλους... προτιμάει τα πολυσύχναστα μέρη... βρίσκει δουλειά σε δημόσιες υπηρεσίες ή απασχολείται σε μεγάλες επιχειρήσεις... οπουδήποτε μπορεί να νιώθει το καθησυχαστικό χάϊδεμα του πλήθους... Εξυμνεί όλες τις ιεροτελεστίες της εξάρτησης και πλημμυρίζει τους ναούς της: κινηματογράφους, θέατρα, νοσοκομεία, γήπεδα, δικαστήρια, εκκλησίες, αρκεί να είναι με τους άλλους, αρκεί να ξεφύγει από τον εαυτό του, από το δυσβάσταχτο βάρος της μοναξιάς του» επέμεινε ο Dreamer.
Ένιωσα μια τάση να αμυνθώ, όπως τα ζώα. Ένα ανεξέλεγκτο αίσθημα εχθρότητας σκίασε το Είναι μου, λες και εκείνες οι λέξεις απειλούσαν κάτι το ζωτικό, ή κατέστρεφαν ένα σχέδιο, από καιρό προ μελετημένο. Τοποθέτησα σε μια σειρά στο νου μου, σαν σφαίρες σε αυτόματο όπλο, όλες τις κακίες που θα ήθελα να Του πω. Μια εσωτερική ματιά προσπάθησε να εξαλείψει εκείνη την αισχρή πληθώρα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να χαράξει στο πρόσωπό μου ένα μορφασμό πόνου. Ο Dreamer ένιωσε το τείχος της αντίστασής μου. Ήξερε πώς να ανοίξει ένα πέρασμα. Ένα στυγερό χαμόγελο σκιαγραφήθηκε στο πρόσωπό Του, σαν να ήταν έτοιμος να μου εξαπολύσει ένα χτύπημα, και είπε χαμηλόφωνα:
«Ένας άνθρωπος σαν εσένα αρρωσταίνει και δέχεται να γίνει κομματάκια από τους χειρούργους... από τους ιερείς μιας πρωτόγονης ακόμα επιστήμης, αρκεί να τραβήξει την προσοχή... αρκεί να γραπωθεί από τον κόσμο». Ξεφύσησα, σαν να με είχαν γρονθοκοπήσει στο στομάχι. Ο Dreamer άφησε να κυλίσουν μερικά δευτερόλεπτα λες και μέτραγε, διαιτητής και αντίπαλος ταυτόχρονα.

Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας δεν υπάρχει καμιά απόσταση ή διάσπαση.
Όπως δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ του Είμαι και του έχω, μεταξύ του Πιστεύω και του βλέπω.
Εκείνο που ο άνθρωπος ονειρεύεται είναι ήδη πραγματικότητα. Του χρειάζεται μόνο λίγος χρόνος για να το καταστήσει ορατό.
Το όνειρο εκδηλώνεται μέσα από το χρόνο.
Η στενότητα της αντίληψής μας είναι αυτή που χρειάζεται χρόνο για να το κατανοήσει.
Ο χρόνος για τον άνθρωπο είναι μια μαγική μπογιά και αποκαλύπτει αυτά που διαφορετικά, θα παρέμεναν αόρατα στα μάτια του.
Πίσω από όλα αυτά που βλέπεις και αγγίζεις πρέπει να βρίσκεται το όνειρο για να υπάρξουν. Ένας υπέροχος κόσμος η ένας οδυνηρός κόσμος, για να υλοποιηθεί πρέπει πρώτα να περάσει μέσα από το όνειρο.
Το όνειρο είναι το πιο αληθινό πράγμα που υπάρχει ….και πίσω από το όνειρο υπάρχει το σώμα ….
Τα κύτταρα μας , τα όργανα μας …..ονειρεύονται !