Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΜΑΣ

Ολόκληρος ο φυσικός κόσμος μας είναι απλά και μόνο μία ψευδαίσθηση, δημιούργημα των ατελών αισθήσεών μας και του "εκπαιδευμένου" να αντιλαμβάνεται έτσι την "πραγματικότητα" εγκεφάλου μας. 

Ο κόσμος αυτός, όπως γίνεται αντιληπτός από τον άνθρωπο, υφίσταται σε τέσσερις ψευδαισθητικές διαστάσεις, τις τρείς του χώρου και τη τέταρτη του χρόνου, μέσω των οποίων το άπειρο και άχρονο Όλον "υλοποιείται" σε αισθητό κόσμο και το άτμητο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές της Συμπαντικής Ολότητας γίνεται η ψευδαίσθηση της υλικής ύπαρξης.  Αυτό δηλαδή που οι ανθρώπινες  αισθήσεις μας, αντιλαμβάνονται ως ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πάντρεμα των δύο ψευδαισθήσεων που έχουμε, του χώρου και του  χρόνου. Έτσι χώρος, χρόνος και ύλη δεν είναι τίποτα διαφορετικό από ένα όνειρο, που διαρκεί όσο αυτό που  ονομάζουμε διαδρομή μιάς ζωής, με τις αισθήσεις μας να αποτελούν τα όργανα που συντηρούν την προβολή του ονείρου μας. Αλλά η ύλη, υπακούωντας κι' αυτή στην συμπαντική νομοτέλεια της περιοδικότητας, σιγά σιγά ξεθωριάζει σαν όλες τις ονειρικές εικόνες και μαζί της σβήνουν και οι αισθήσεις που τις συντηρούν, με το όνειρο κάποτε να τελειώνει και εμάς να παραδινόμαστε και πάλι στην άχρονη και άπειρη αγκαλιά του ακατάλυτου και μόνου πραγματικού Σύμπαντος. 'Οπως άλλωστε έχουν αποδείξει οι νεώτερες φυσικές επιστήμες και τα νεώτερα μαθηματικά, κυρίως μέσα από την γνωστή θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το κύριο συστατικό της κλασικής φυσικής, η ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, δηλαδή του χώρου. Και όταν μιλάμε για καμπύλωση του συμπαντικού χώρου, που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, εννοούμε μια κύρτωση του χώρου προς τη διάσταση του χρόνου, με την αισθητή πλέον ύλη να είναι ένας καμπυλωμένος τρισδιάστατος χώρος προς τη διάσταση χρόνος. Τότε, η αυξομείωση αυτής της καμπυλότητας μιας περιοχής ενός τρισδιάστατου χώρου σηματοδοτεί τη γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο μια υλικής ύπαρξης. Με ολιστικούς, άλλωστε, όρους η καμπυλότητα μιας περιοχής εκφράζει ουσιαστικά τη πυκνότητα της ενέργειας, πράγμα που σημαίνει πως αντί να πούμε πως ύλη είναι η καμπύλωση του χώρου, μπορούμε να πούμε ότι ύλη είναι μια περιοχή με μεγάλη πυκνότητα ενέργειας και εν τέλει μπορούμε να κατανοήσουμε τότε, ότι η εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης εξαρτάται απλά και μόνο από τις μεταβολές της πυκνότητας της ενέργειάς της και ότι οι έννοιες ζωή και θάνατος πραγματώνονται μέσα απο την αυξομείωση αυτής της ενεργειακής πυκνότητας.

Για να "τοποθετηθούμε" χρονικά στον τεραδιάστατο αυτόν κόσμο που αντιλαμβανόμαστε ως τον μόνο υπαρκτό, δεν έχουμε παρά να αναγάγουμε χρονικά τους εαυτούς μας σαν έμβια όντα, μετρώντας βέβαια με τον τρόπο που έχουμε μάθει να μετράμε τον χρόνο, μέσα στο διάστημα που έχει διατρέξει η ζωή πάνω στον πλανήτη. Η αφετηρία μπορεί να τεθεί πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια, αφού ένας αρχαίος κρύσταλλος ζιρκονίου που αποκαλύφθηκε πρόσφατα στη Δυτική Αυστραλία μπορεί να αποτελεί απόδειξη ότι η ζωή εμφανίστηκε στον πλανήτη μας περίπου από τότε. Ας πιάσουμε λοιπόν το "χρονικό νήμα" από εκεί και ας αναλογισθούμε όλα αυτά τα χρόνια της εξέλιξης των έμβιων όντων στον πλανήτη γη, που κορωνίδα της βέβαια είμαστε εμείς... Περνούν μεσοδιαστήματα πολλών εκατομμυρίων χρόνων και περνάμε από τους μονοκύτταρους οργανισμούς στους πολυκύτταρους, από τα ασπόνδυλα ζώα στα σπονδυλωτά και από τα ψάρια στα ερπετά και τα πτηνά και τέλος στα θηλαστικά... Και όλη αυτή η διαδρομή "κρατάει" δισεκατομμύρια χρόνια... Τότε, στο τέλος αυτής της διαδρομής, περίπου 20 εκατομμύρια χρόνια από σήμερα, από τα θηλαστικά εμφανίζεται ο απώτερος πρόγονός μας, ο πρώτος πίθηκος και στη συνέχεια αφού περνούν και πάλι εκατομμύρια χρόνια, μόλις πριν 100.000 χρόνια, εμφανίζεται ο άμεσος πρόγονός μας ο Νεάτερταλ και από αυτόν, αφού περάσουν και πάλι δεκάδες χιλιάδες χρόνια, φθάνουμε στον πρόγονό μας άνθρωπο...