ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ!

Σήμερα γνωρίζουμε, ότι η οπτική εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει συντίθεται μέσα στον εγκέφαλό μας και αποτελείται από κομμάτια πληροφοριών που αφορούν προϊόντα επεξεργασίας ενός συγκεκριμένου τμήματος της φωτεινής ακτινοβολίας που προσλαμβάνεται από τα αισθητήρια όργανα της όρασής μας και τελικώς οδηγεί, μέσα από μία σύνθετη νοητική διαδικασία, στην αντίληψη συγκεκριμένων αντικειμένων, καθώς και των ιδιοτήτων τους, της κίνησής τους, ή των χρωμάτων τους.

Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να πούμε ότι η οπτική αντίληψη είναι το αποτέλεσμα σύνθετων διεργασιών και επεξεργασίας πολλαπλών πληροφοριών σε διάφορες περιοχές του νευρικού συστήματος, που οδηγεί σε μία επιλεκτική αναγνώριση συγκεκριμένων δομών στην οπτική εικόνα και έχει τα χαρακτηριστικά κατά το ένα μέρος συνειδητής και κατά το άλλο ασυνείδητης λειτουργίας. Έτσι λοιπόν φαίνεται, ότι η οπτική αντίληψη και η αποτύπωση του οπτικού ερεθίσματος του προερχόμενου από τον εξωτερικό κόσμο είναι αποτέλεσμα μιάς πολύπλοκης νοητικής επεξεργασίας των πολύ συγκεκριμένων και περιορισμένων πληροφοριών που προσλαμβάνουμε από το περιβάλλον μας και γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μας επιτρέπει να ερμηνεύουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και όχι απλά να τον βλέπουμε. Φυσικά κάτι ανάλογο συμβαίνει και με αυτά που προσλαμβάνουμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας. Έτσι εύλογα θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε... Μήπως στην ουσία αυτό που βλέπουμε και γενικώς αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε; 

Σήμερα, μέσα από την σύγχρονη επιστημονική θεώρηση, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψευδαισθητικό κατασκεύασμα του νου μας. Είναι μια πλάνη και δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα αντικειμενικό, αλλά βασίζεται στην σκέψη μας, αφού αυτή είναι που επεξεργάζεται τις εντυπώσεις μας και τις πληροφορίες που εισέρχονται στον εγκέφαλό μας, μέσω των αισθήσεών μας και τελικώς φθάνουν στην νοητική οντότητα της ύπαρξής μας.
Το γεγονός αυτό ήταν απόλυτα γνωστό κατά την αρχαιότητα, αφού έχει διατυπωθεί πολλαπλώς μέσα από την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Συγκεκριμένα: Ο Ηράκλειτος πίστευε οτι ο άνθρωπος διαθέτει δύο όργανα για την γνώση της αλήθειας, την αίσθηση και τον λόγο και από αυτά την μεν αίσθηση την θεωρούσε απατηλή, ενώ απεναντίας δεχόταν, σαν μοναδικό εργαλείο για την αληθινή γνώση, τον λόγο. Ο Παρμενίδης θεωρούσε ότι η φιλοσοφία ειναι δυτή, με την μία μορφή της να είναι σύμφωνη με την αλήθεια, ενώ την άλλη να εκφέρεται κατ' εικασία και καθόριζε μόνο τον λόγο σαν κριτήριο αληθείας, αφού οι αισθήσεις δεν είναι ακριβείς. Ο Δημόκριτος θεωρούσε ότι υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μία γνήσια και μία νόθα και στη νόθα ανήκουν η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση και η αφή. Και τέλος ο Πλάτων είχε διατυπώσει την άποψη ότι το σύμπαν είναι φτιαγμένο έτσι, ώστε να γίνεται αντιληπτό μόνο απο την σκέψη και την λογική και έτσι αναγκαστικά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου πραγματικού κόσμου.