ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ, ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.

Αισθανόμαστε το νου και τη συνειδητότητα ως κάτι ενιαίο και νομίζουμε ότι ταυτίζονται, αλλά είναι δύο πράγματα ξεχωριστά, που ενσωματώνονται, όμως, στην ίδια φύση. Ο νους είναι το μέρος εκείνο του εαυτού μας, που είναι μεν κατασκευασμένο από εμάς, αλλά στην ουσία με υλικά ξένα που μας έχουν δοθεί. Δεν είναι ο νους δικό μας πράγμα, αλλά κάτι το δανεισμένο που έχει εισχωρήσει μέσα μας από τη κοινωνία. Η συνειδητότητα είναι η ουσιαστική φύση μας και ο νους είναι απλώς το επικάλυμα που δημιούργησε γύρω μας η κοινωνία, ο πολιτισμός και η εκπαίδευσή μας.

Η συνειδητότητα είναι μία και αδιαίρετη, αλλά τα είδη του νου είναι πολλά, γιατί πολλές είναι και οι κοινωνίες, οι πολιτισμοί και οι θρησκείες που τα διαμορφώνουν. Ο νους αποτελεί ένα κοινωνικό προϊόν που αν δεν το διαλύσουμε, δεν μπορούμε να πάμε προς τα μέσα μας και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε ποια είναι η πραγματική φύση μας, η αυθεντική ύπαρξή μας και άρα η συνειδητότητά μας. Ο νους αλλάζει συνεχώς και μας κρατάει δέσμιους με τους χώρους που βρισκόμαστε, το χρόνο που εξελισσόμαστε, τα πρόσωπα που συνδιαλεγόμαστε, τις καταστάσεις που βιώνουμε και τις πεποιθήσεις που αναπτύσσουμε. Η συνειδητότητα είναι αιώνια και δεν αλλάζει, ούτε επηρεάζεται από κάτι, αλλά σε αντίθεση με το νου που κινείται μέσα στο χρόνο, η συνειδητότητα κινείται μέσα στην αχρονικότητα. Εμείς, όμως, είμαστε απόλυτα ταυτισμένοι με το νου και έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που είμαστε πραγματικά, αδυνατώντας να αυτοπροσδιορισθούμε σε σχέση με την ολότητα.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να διαλύσουμε αυτές τις συνδέσεις με το νου και όλες τις αποχρώσεις του, που δεν είναι πράγματα δικά μας, αλλά μας τα έχουν δώσει οι άλλοι, όπως οι γονείς, η κοινωνία και τα σχολεία. Πρέπει να απαλλαγούμε από όλα αυτά και να μείνουμε με την ατόφια συνειδητότητά μας, που στην ουσία είμαστε πλασμένοι και έτσι να αρθούμε από αυτό το κόσμο που έχει φτιάξει ο άνθρωπος, προς τη συμπαντική αλήθεια και την αληθινή ύπαρξη.