Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό-θεϊκό στοιχείο και από την Ύλη και ότι το πρώτο, προκειμένου ο άνθρωπος να είναι εναρμονισμένος με την βαθύτερη φύση του, είναι απαραίτητο να αφυπνισθεί.
Κατά τους αρχαίους Έλληνες, η διαδικασία αυτή της αφύπνισης, της εσωτερικής θείας αυτής οντότητας του ανθρώπου, συμβολιζόταν μέσα από τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης. Η αναγέννηση του Θείου ήταν πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου κατά της υλικής του υπόστασης, η οποία εξελισσόταν στην οδό, που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον.
Ο κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί, όσον αφορά την Νοητή του οντότητα και την Ύλη, με ανάλογο τρόπο του σύμπαντος και ο δρόμος της φιλοσοφίας, κατά την αρχαιότητα, ήταν αυτός που ενεργοποιούσε την φρόνηση, δηλαδή την σωστή φορά του νου και
έτσι οδηγούσε στην αλήθεια, δηλαδή την θεία άλη (απομάκρυνση από την λήθη).
Ο Πλάτων στον «Τίμαιο» αναφέρει σχετικά:
«Η σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να
προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και
συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι
σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος. Αυτές πρέπει να ακολουθούμε
όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση
μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην ορθή τροχιά, μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του σύμπαντος.
Έτσι θα εξομοιώσουμε και θα εναρμονίσουμε την νόησή μας
σύμφωνα με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα
κατακτήσουμε την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον
σκοπό που έθεσαν και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι
θεοί».
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου