ΤΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Από εποχής Άλμπερτ Αϊνστάιν το όνειρο όλων των μετέπειτα θεωρητικών φυσικών ήταν η ενοποίηση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας που περιγράφει τον μακρόκοσμο και της Κβαντικής Φυσικής που περιγράφει τον μικρόκοσμο σε μία ενοποιημένη θεωρία που να μπορεί να περιγράψει τα πάντα. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν περιγράφει τις καμπυλώσεις που προκαλεί η ύλη ή η ενέργεια στον χωροχρόνο και εξηγεί με μεγάλη ακρίβεια τα φαινόμενα του Σύμπαντος σε μεγάλες κλίμακες. Αλλά δυστυχώς αυτή η ταύτιση μεταξύ των θεωρητικών προβλέψεων που βασίζονται σε αυτή τη θεωρία και των πειραματικών μετρήσεων εξαφανίζεται μόλις εισέλθουμε στον μικρόκοσμο, όπου βασιλεύει η Κβαντική Φυσική και οι περιγραφόμενες από αυτήν αβεβαιότητες και πιθανότητες. Προκειμένου οι δύο αυτές μεγάλες σύγχρονες θεωρίες να ενοποιηθούν σε μία και μόνη θεωρία, έχει προταθεί από τους επιστήμονες μία ενοποιημένη θεωρία που ονομάζεται «Κβαντική Βαρύτητα», η οποία επιχειρεί να εξηγήσει την άγνωστη δομή του χωροχρόνου που αντιλαμβανόμαστε ως δύναμη της βαρύτητας. Για τη θεμελίωση της «Θεωρίας της Κβαντικής Βαρύτητας» έχουν γίνει μέχρι σήμερα διάφορες προσεγγίσεις, εκ των οποίων η «Θεωρία των Χορδών» και η «Θεωρία της Μη-Μεταθετικής Γεωμετρίας» παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η «Θεωρία των Χορδών» υποθέτει ότι η ύλη αποτελείται από χορδές, όπου τα διάφορα στοιχειώδη σωματίδια αντιπροσωπεύονται από διαφορετικές δονήσεις χορδών. Πριν από τη «Θεωρία των Χορδών», οι φυσικοί θεωρούσαν τα θεμελιώδη δομικά συστατικά της ύλης ως σημεία στο χώρο, αλλά η «Θεωρία των Χορδών» τα θεωρεί παλλόμενες ίνες ενέργειας, δηλαδή χορδές. Βάσει αυτής της θεωρίας, αυτές οι χορδές συμπεριφέρονται όπως και οι χορδές ενός έγχορδου μουσικού οργάνου, που πάλλονται με διαφορετικό τρόπο και δημιουργούν τις νότες, οι οποίες με τη σειρά τους, συνδυαζόμενες κατάλληλα, δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο μουσικό θέμα. Έτσι ακριβώς και οι «κοσμικές» αυτές χορδές ταλαντώνονται σε διάφορες συχνότητες και δημιουργούν όλα τα σωματίδια της ύλης και αυτά συνδυαζόμενα κατάλληλα δημιουργούν την ύλη. Η «Θεωρία των Χορδών» δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο ότι οι παρατηρούμενες ιδιότητες των σωματιδίων αντανακλούν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορεί να πάλλεται μία χορδή. Έτσι, στη «Θεωρία των Χορδών» οι σωματιδιακές ιδιότητες, αντί να συνιστούν ένα σύνολο χαοτικών πειραματικών δεδομένων, είναι απλά η εκδήλωση.