Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε μέσα σε κάθε ψυχή, αντί μέσα σε ένα και μόνο σώμα, το δικό μας, αφαιρεί από τον νου την τάση του να ταυτίζεται με το σώμα μας και του επιτρέπει να αισθάνεται πιο ήρεμος στη συνειδητοποίηση της πανταχού παρούσας φύσης του, δηλαδή της θείας του φύσης, που η υλική Φύση χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να προσομοιάσει, μέσα στην πορεία της εξέλιξής της από τη λάσπη των ωκεανών στην ανθρώπινη ψυχή. Όσο πιο ελεύθερος είναι ο νους από λάθος ταυτίσεις και προσκολλήσεις, τόσο πιο γαλήνιος μπορεί να είναι. Αλλά η δυνατότητα να είμαστε ήρεμοι ακόμα και σε ακραίες καταστάσεις όπου ο κόσμος γυρίζει τα πάνω κάτω, επιφυλάσσεται μάλλον για το στάδιο εκείνο όπου έχουμε εδραιωθεί σε μία ύπαρξη πέραν του κόσμου, μία ύπαρξη αιώνια. Όσο αυτό δεν έχει συμβεί, κάθε καινούργιος πόνος είναι και μία πρόκληση να βρούμε τι έχει πάει στραβά και να αναιρέσουμε τις λάθος προσκολλήσεις μας, ή να ενισχύσουμε την δέσμευσή μας σε ιδανικά, στις ψυχές των ανθρώπων γύρω μας, στην αναζήτηση μίας αδιάφθορης και αθάνατης ουσίας, ακόμη και μέσα στις συγκρούσεις, στις πληγές και στις θλίψεις της κατά κόσμον ζωής.
Κάθε καινούργιο μπέρδεμα και σύγχυση του νου είναι μία πρόκληση να τον παρατηρήσουμε και να τον αφήσουμε να μας πει τα μυστικά του και συγκεκριμένα τι είναι αυτό που τον πονά. Καμιά φορά πονάμε γιατί επιμένουμε σε κάτι που πρέπει να αφήσουμε. Άλλες φορές πονάμε γιατί δεν επιμείναμε σε κάτι που έπρεπε να αδράξουμε. Ποιές είναι οι σωστές επιλογές; Πώς επιλέγουμε τα φαγητά που χωνεύονται καλά και πώς αποφεύγουμε εκείνα που μας ανακατεύουν, μας αναστατώνουν και μας αλλοτριώνουν. Το να μπορούμε να διακρίνουμε τις σωστές τροφές και καταστάσεις για το νου μας φαίνεται να είναι η τέχνη της ζωής. Και η τέχνη αυτή μάς επιτρέπει να αυξήσουμε την ανεξαρτησία του νου μας, μέχρι που η μόνη μας λύπη και χαρά να εξαρτάται από τον βαθμό που μπορούμε σε κάθε περίσταση να συντονιζόμαστε με έναν υπερβατικό εαυτό, δηλαδή αυτόν που μπορεί ανεπηρέαστος από τοξικά κίνητρα να κάνει τις σωστές επιλογές, αυτόν που ξέρει να υπομένει τις δυσαρμονίες του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος και, ακόμα και περνώντας από μέσα τους, να πορεύεται προς την αρμονία, την άρτια διάκριση και την αυτοτέλεια. Μία τέτοια κατάσταση φαίνεται να είναι το πιο κατάλληλο υπόβαθρο για ευτυχή ψυχολογία κατά την πορεία μας στη Γη, και η πιο σοφή συνταγή για την πορεία μας μετά, πέραν της Γης. Γιατί μία ψυχή που μπορεί να διακρίνει, να αντιλαμβάνεται και ενδοσκοπώντας να γνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό, που είναι οικεία με τους πόνους και τις λαχτάρες του ανθρώπινου νου, με τις δεσμεύσεις του και τις αποδεσμεύσεις του, φαίνεται να είναι η μόνη μας προίκα, η μόνη αποσκευή που μας προσφέρει η μάνα μας η φύση όταν μας αποχαιρετά στο κατώφλι του σπιτιού της και μας στέλνει να ζήσουμε μακριά από τη δική της αγκαλιά.
Στο παρακάτω βίντεο ο Ινδός πνευματικός δάσκαλος Σαντ Γκούρου εξηγεί γιατί, μάλλον παρά να επιχειρούμε να παύσουμε και να αναιρέσουμε τις στενάχωρες σκέψεις μας, θα πρέπει να αρχίσουμε να τις παρατηρούμε. Στην πορεία κερδίζουμε σε ευαισθησία, γνώση, σοφία, αυτοτέλεια και ευτυχία.
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου