ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!

2. Τα σωματίδια της ύλης συμπεριφέρονται και σαν ύλη και σαν κύματα ενέργειας. Δηλαδή όταν παρατηρούμε υποατομικά σωματίδια τα βλέπουμε να αλλάζουν συμπεριφορά και τη μια στιγμή συμπεριφέρονται σαν ύλη, ενώ την επόμενη στιγμή γίνονται κύματα ενέργειας.

3. Ο παρατηρητής επιδρά σε αυτό που παρατηρεί. Η «αρχή της απροσδιοριστίας» του Χαϊζενμπεργκ ορίζει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και τη ταχύτητα ενός σωματιδίου, αλλά μπορούμε να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Έτσι συμπεραίνουμε ότι, σύμφωνα με τη Κβαντική φυσική, έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας και ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί, σε σύγκριση με τη ξεπερασμένη Νευτώνεια φυσική, όπου η «πραγματικότητα» είναι έξω από εμάς και αυτά που γίνονται είναι πάντα ανεξάρτητα από τις δικές μας πεποιθήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

4. Ό,τι αντιλαμβανόμαστε σαν ύλη, στην πραγματικότητα είναι ένα κενό. Η ύλη είναι ένα κατασκεύασμα των ανθρώπινων αισθήσεων και παρόλο που είναι κενή σε ποσοστό περισσότερο του 99.99%, έχουμε αποδεχθεί όλοι και έχει καταγραφεί με τέτοιο τρόπο στο συλλογικό ασυνείδητο, ώστε να πιστεύουμε ότι είναι κάτι «συμπαγές». Ο ανθρώπινος νους, δηλαδή, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικειμένων, έχοντας έτσι κατασκευάσει ένα πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο ψευδαισθητικά ζούμε και εξελισσόμαστε και το οποίο αποτελεί τον αισθητό κόσμο μας.

5. Ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να εξαφανιστεί πάλι σε αυτό. Έτσι και με αυτό τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό. Η ύλη στην ουσία είναι ενέργεια που έχει μεταμορφωθεί σε υλικά σωματίδια, τα οποία, όμως, μπορούν πάλι να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση, στο άπειρο «κενό» δηλαδή, που είναι άμορφη ενέργεια.

6. Ένα υλικό σωματίδιο, μπορεί να εμφανίζεται ταυτόχρονα σε πολλές θέσεις, καθώς και να αλληλοεπιδρά με κάποιο άλλο, ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Το γεγονός αυτό περιγράφεται κυρίως από την λεγόμενη αρχή «της μη τοπικότητας», όπως και αυτήν της «εμπλοκής» στην Κβαντική φυσική και απλά, εκτός των άλλων, υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου και οποιοδήποτε «σημείο» ή «στοιχείο» του σύμπαντος μπορεί να «ταυτίζεται», να «επικοινωνεί», ή και να «αλληλοεπιδρά» με οποιοδήποτε άλλο.

7. Σε επίπεδο πρωταρχικής ουσίας, αυτό που υπάρχει μόνο, είναι ένα απέραντο πεδίο πιθανοτήτων. Αυτό το αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες πιθανότητες ταυτίζεται με αυτό που ονομάζουμε κβαντικό πεδίο ή πρωταρχική συνειδητότητα. Έτσι, έξω από οποιαδήποτε έννοια χώρου ή χρόνου, όλα στη ζωή μας γεννιούνται από αυτό το πεδίο και μέσα από την δική μας αλληλοεπίδραση. Με άλλα λόγια, εμείς είμαστε αυτοί που μέσα από ένα άπειρο εύρος πιθανοτήτων επιλέγουμε την μία και μοναδική και την κάνουμε πραγματικότητα! Δηλαδή ο εκάστοτε παρατηρητής κάνει το άπειρο πεδίο πιθανοτήτων να υλοποιείται σε μια και μόνο πραγματικότητα στον κόσμο μας. Σε τελική ανάλυση, οι πεποιθήσεις μας, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, οι προσδοκίες μας, οι προκαταλήψεις μας και ότι διακατέχει το νου μας, είναι αυτό που τελικά γίνεται η δική μας πραγματικότητα. Επομένως, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι εμείς είμαστε κυριολεκτικά αυτοί που δημιουργούμε την πραγματικότητα μας!


Δείτε και το παρακάτω σχετικό βίντεο: