ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ..;

Αμέτρητες φορές έχουμε όλοι μας αναρωτηθεί για το νόημα της ζωής και έχουμε προσπαθήσει να δώσουμε μία κάποια απάντηση... Είναι γεγονός όμως, πως οι αναλύσεις συχνά δεν οδηγούν πουθενά, παραπλανούν και συχνά οδηγούν σε ισχνά, ή και παραπλανητικά συμπεράσματα. Τα πράγματα συνήθως είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται, αλλά ο ανθρώπινος νους έχει την ιδιότητα να τα κάνει σύνθετα και να τα περιπλέκει. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, να τρέφεται από αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων, καθώς θεωρεί ότι αναλύοντας τα πράγματα όλο και περισσότερο, τα συνειδητοποιεί καλύτερα και έτσι βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Μήπως όμως διερευνώντας τόσο πολύ τα γεγονότα και τις σκέψεις μας, χάνουμε εν τέλει το πραγματικό νόημα της ζωής; Μήπως η ζωή έρχεται, περνά και χάνεται και εμείς μένουμε απλοί θεατές χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτήν; Πόσες φορές παίζουμε ρόλους στην καθημερινότητά μας προσπαθώντας να αντεπεξέλθουμε στις προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να θεωρηθούμε «φυσιολογικοί άνθρωποι», καταπατώντας και βάζοντας στο ντουλάπι τις δικές μας επιθυμίες; Μήπως θα έπρεπε τελικά να αναρωτηθούμε ότι το να ζούμε πραγματικά τη στιγμή είναι το «κλειδί» εκείνο που θα ανοίξει την πόρτα για να δώσει νόημα στη ζωή μας;
Οι καθημερινοί ρυθμοί, οι υποχρεώσεις και η απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών μας έχει απομακρύνει από τον αληθινό σκοπό της ζωής μας. Δυστυχώς σήμερα δεν ζούμε, αλλά απλά επιβιώνουμε. Εάν όμως αρχίσουμε να βιώνουμε ακόμα και την πιο μικρή καθημερινή στιγμή μας, αυτό θα μας κάνει να ξεφύγουμε από τον κυκεώνα που βρισκόμαστε και να απολαύσουμε το θαύμα που υπάρχει γύρω μας. Σπανίως εκτιμούμε αυτό που έχουμε και πάντα επιθυμούμε κάτι περισσότερο, αλλά όταν έρχεται αυτό το περισσότερο, τότε θέλουμε κι άλλο, και μετά ακόμη περισσότερο. Το κενό, όμως, που αισθανόμαστε, εξακολουθεί να παραμένει εκεί. Έχουμε, άραγε, ποτέ σκεφτεί το θαύμα της φύσης; Έχουμε παρατηρήσει ποτέ ένα λουλούδι να αναπτύσσεται και να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη γι' αυτήν την τόσο μικρή στιγμή και ταυτόχρονα τόσο μεγάλη, χωρίς να σκεφτόμαστε το παρόν, ή το μέλλον; Κάποιοι λένε: «Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει». Αν ακολουθούσαμε όλοι μας αυτήν την παραίνεση, οι ζωές μας πιθανόν να αποκτούσαν το νόημα, το οποίο μας διαφεύγει και το οποίο πραγματικά θα θέλαμε να τους δώσουμε. Εξάλλου, αν θελήσουμε να το σκεφτούμε καλύτερα, οι ζωές μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από στιγμές, από συνεχόμενα «τώρα», το ένα δίπλα στο άλλο και εν τέλει ένα άθροισμα στιγμών...

Ας συνειδητοποιήσουμε, εξ άλλου, ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα αόρατο δίχτυ «εικονικής πραγματικότητας» και κινιόμαστε συνεχώς μεταξύ φόβου και επιθυμίας. Ο φόβος μας πραγματικά κινεί τα συναισθήματά μας και δηλητηριάζει το νου μας, με προεξάρχοντα τον φόβο του θανάτου, φόβος, μάλιστα, που προσδιορίζει και το μέγεθος της ανοησίας μας, αφού, όπως λέει και ο Πλούταρχος, ο άνθρωπος είναι ανόητος που φοβάται το θάνατο, γιατί πεθαίνει κάθε μέρα! Η επιθυμία από την άλλη είναι η εξάρτηση της εικόνας, δηλαδή μια ψευδαίσθηση που ο νους της δίνει μορφή. Το αποτέλεσμα της επιθυμίας είναι κάθε φορά η ανατροφοδότηση της συναισθηματικής επιβεβαίωσης, χωρίς να υπάρχει επίγνωση των πράξεων και των επιλογών. Η εξάρτηση της εικόνας δημιουργεί συναισθήματα, συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Μια σκέψη, μια απλή ιδέα γίνεται «εικόνα», η λεγόμενη σκεπτομορφή δηλαδή, που είναι ικανή να αλλάξει την πορεία του ανθρώπου. Η εμφύτευση μιας ιδέας στον ανθρώπινο εγκέφαλο και η επιλογή του ατόμου να την υλοποιήσει, μετασχηματίζει την ζωή του. Έτσι και κατ' αυτήν την έννοια, η προσωπικότητά μας αρχίζει να δομεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ενώ βρισκόμαστε πάντα, μεταξύ του φόβου και της επιθυμίας και μεταξύ της ανοησίας και της ψευδαίσθησης. H καλυτέρευσή μας, ως ανθρώπων και η εξέλιξή μας σε ένα ανώτερο υπαρξιακό επίπεδο, προϋποθέτει να επιγνώσουμε αυτήν την κατάσταση και να αρθούμε πάνω από αυτήν...