ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ..; ΑΣ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ...

Αμέτρητες φορές έχουμε όλοι μας αναρωτηθεί για το νόημα της ζωής και έχουμε προσπαθήσει να δώσουμε μία κάποια απάντηση... Είναι γεγονός όμως, πως οι αναλύσεις συχνά δεν οδηγούν πουθενά, παραπλανούν και συχνά οδηγούν σε ισχνά συμπεράσματα. Τα πράγματα συνήθως είναι πιο απλά απ’ ότι φαίνονται, αλλά ο ανθρώπινος νους έχει την ιδιότητα να τα κάνει σύνθετα και να τα περιπλέκει. Ίσως, κατά κάποιο τρόπο, να τρέφεται από αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων, καθώς θεωρεί πως υπεραναλύοντας, συνειδητοποιεί, ξεκαθαρίζει και συμπεραίνει.

Μήπως όμως διερευνώντας τόσο πολύ τα γεγονότα και τις σκέψεις μας, χάνουμε εν τέλει το πραγματικό νόημα της ζωής; Μήπως η ζωή έρχεται, περνά και χάνεται και εμείς μένουμε απλοί θεατές χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτήν; Πόσες φορές παίζουμε ρόλους στην καθημερινότητά μας προσπαθώντας να αντεπεξέλθουμε στις προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να θεωρηθούμε «φυσιολογικοί άνθρωποι», καταπατώντας και βάζοντας στο ντουλάπι τις δικές μας επιθυμίες; Μήπως θα έπρεπε τελικά να αναρωτηθούμε ότι η βίωση της στιγμής είναι εκείνο το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα για τη νοηματοδότηση της ζωής μας; Οι καθημερινοί ρυθμοί, οι υποχρεώσεις και η απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών μας έχει απομακρύνει από το σκοπό μας. Δυστυχώς σήμερα δε ζούμε, αλλά επιβιώνουμε. Η βίωση ακόμα και της πιο μικρής καθημερινής στιγμής θα μας κάνει να ξεφύγουμε και να απολαύσουμε το θαύμα που υπάρχει γύρω μας. Σπανίως εκτιμούμε αυτό που έχουμε και πάντα επιθυμούμε κάτι περισσότερο, αλλά όταν έρχεται αυτό το περισσότερο, μετά θέλουμε κι άλλο, κι άλλο. Το κενό, ωστόσο, είναι ακόμα εκεί. Έχουμε ποτέ σκεφτεί το θαύμα της φύσης; Έχουμε παρατηρήσει ποτέ ένα λουλούδι να αναπτύσσεται και να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη για αυτή την τόση δα στιγμή, χωρίς να σκεφτούμε το μέλλον; Κάποιοι λένε: «Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει». Αν ακολουθούσαμε όλοι μας αυτήν την παραίνεση, οι ζωές μας πιθανόν να αποκτούσαν το νόημα, το οποίο πραγματικά θα θέλαμε να τους δώσουμε. Εξάλλου, αν το καλοσκεφτούμε, οι ζωές μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από στιγμές από συνεχόμενα «τώρα» και εν τέλει ένα άθροισμα στιγμών...

Ας συνειδητοποιήσουμε, εξ άλλου, ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα αόρατο δίχτυ "εικονικής πραγματικότητας" και κινιόμαστε συνεχώς μεταξύ φόβου και επιθυμίας. Ο φόβος μας πραγματικά κινεί τα συναισθήματά μας και δηλητηριάζει το νου μας, με προεξάρχοντα τον φόβο του θανάτου, φόβος, μάλιστα, που προσδιορίζει και το μέγεθος της ανοησίας μας, αφού, όπως λέει και ο Πλούταρχος, ο άνθρωπος είναι ανόητος που φοβάται το θάνατο, γιατί πεθαίνει κάθε μέρα! Η επιθυμία από την άλλη είναι η εξάρτηση της εικόνας, δηλαδή μια ψευδαίσθηση που ο νους της δίνει μορφή. Το αποτέλεσμα της επιθυμίας είναι κάθε φορά η ανατροφοδότηση της συναισθηματικής επιβεβαίωσης, χωρίς να υπάρχει επίγνωση των πράξεων και των επιλογών. Η εξάρτηση της εικόνας δημιουργεί συναισθήματα, συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Μια σκέψη, μια απλή ιδέα γίνεται "εικόνα", η λεγόμενη σκεπτομορφή δηλαδή, που είναι ικανή να αλλάξει την πορεία του ανθρώπου. Η εμφύτευση μιας ιδέας στον ανθρώπινο εγκέφαλο και η επιλογή του ατόμου να την υλοποιήσει, μετασχηματίζει την ζωή του. Έτσι και κατ' αυτήν την έννοια, η προσωπικότητα αρχίζει να δομεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ευρισκόμενος πάντα, μέσω του φόβου και της επιθυμίας, μεταξύ ανοησίας και ψευδαίσθησης. H καλυτέρευσή μας, ως ανθρώπων και η εξέλιξή μας σε ένα ανώτερο υπαρξιακό επίπεδο, προϋποθέτει να επιγνώσουμε αυτή την κατάσταση και να αρθούμε πάνω από αυτήν...