ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΜΙΚΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ!

Ας φαντασθούμε έναν άνθρωπο να ταξιδεύει στα μήκη και τα πλάτη του μικρόκοσμου και να μικραίνει συνεχώς μέχρι που φθάνει στο μέγεθος ενός μικροοργανισμού που βρίσκεται στο δέρμα ενός ανθρώπου. Όταν θα κοιτούσε από κοντά τον  άνθρωπο ξενιστή του, θα μπορούσε να διακρίνει με ευκρίνεια τους πόρους του δέρματος σαν μεγάλες τρύπες, τις τρίχες σαν πελώριους κορμούς δέντρων, και τις αύλακες του χεριού σαν πλατιά ποτάμια. Έτσι η αντίληψη που θα είχε, ως μικροοργανισμός, για το ανθρώπινο σώμα, θα ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Θα είχε δηλαδή και αυτός μια εικονική αντίληψη για τον άνθρωπο στον οποίο ξενίζεται, όπως και ο άνθρωπος αντίστοιχα έχει μία εικονική (ψευδαισθητική) αντίληψη για τον κόσμο στον οποίο φιλοξενείται. Συνεχίζοντας την πορεία του προς το εσωτερικό του ανθρώπου, θα μπορούσε να φθάσει στο μέγεθος ενός κυττάρου, όπου τότε το ανθρώπινο σώμα θα είχε χάσει εντελώς την μορφή του και ένας άλλος κόσμος με πολυποίκιλους σχηματισμούς θα είχε εμφανισθεί μπροστά του. Συνεχίζοντας ακόμη στο μέγεθος ενός ιού, θα έφθανε στο όριο μεταξύ του έμβιου και του οργανικού κόσμου και τότε το κύτταρο θα είχε γίνει μια αχανής περιοχή, όπου θα μπορούσε πλέον να διακρίνει τα οργανικά μεγαλομόριά του και τον κόσμο τους. Συνεχίζοντας τη πορεία του ο ταξιδιώτης, θα μπορούσε να φθάσει στα απλά υλικά μόρια και περνώντας στο εσωτερικό τους να φθάσει σε επίπεδο ατόμου και ακόμη πιο πέρα στο μέγεθος του πρωτονίου και του ηλεκτρονίου. Τότε ξαφνικά όλα θα άλλαζαν και μια απόλυτη γαλήνη και αρμονία θα επικρατούσε γύρω του... Και αν συνέχιζε ακόμη παραπέρα θα εύρισκε έναν ανεξάντλητο κόσμο από άπειρα άλλα σωματίδια, όπως λεπτόνια, ποζιτρόνια και φωτόνια και αν δεν είχε κρατήσει την αρχική αίσθηση του ανθρώπινου σώματος δεν θα μπορούσε καν να φαντασθεί,  πώς δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων τέτοια, κάνουν ένα ον, τον άνθρωπο, με την δική του οντότητα και νόηση.

Από την άλλη, αν ακολουθούσαμε έναν δεύτερο ταξιδιώτη να κάνει την αντίστροφη πορεία προς τον μακρόκοσμο, θα τον βλέπαμε αρχικά να μεγαλώνει μέχρι να γινόταν αρχικά ένα βουνό, όπου οι άνθρωποι θα του φαίνονταν μικρά μυρμήγκια και τα μεγάλα δέντρα γρασίδι. Συνεχίζοντας το ταξίδι του θα έφθανε πρώτα στο μέγεθος της γης και μετά η γη θα έχανε σιγά-σιγά την διαμόρφωσή της και θα γινόταν ένας σφαιρικός πλανήτης. Και μετά θα εμφανίζονταν και άλλοι πλανήτες και στο βάθος θα εμφανιζόταν ο ήλιος. Πηγαίνοντας ακόμη παραπέρα θα έφθανε στο μέγεθος του ηλιακού συστήματος και τότε όλα θα έμοιαζαν με αυτά που θα συναντούσε ο πρώτος ταξιδιώτης μας στο ταξίδι του στον μικρόκοσμο. Το ηλιακό σύστημα θα έμοιαζε με το άτομο, ο ήλιος με τον πυρήνα του ατόμου και τα ηλεκτρόνια με τους πλανήτες... Και από τα ηλιακά συστήματα (τα άτομα του Σύμπαντος) θα πέρναγε στους γαλαξίες (τα μεγαλομόρια του Σύμπαντος) και από εκεί σε ένα νεφέλωμα γαλαξιών... Ένα κύτταρο του οργανισμού που λέγεται Σύμπαν..!


Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο: